آیا سردوش‌ نقره‌ای واقعا میکروب‌ها رو می‌کشن؟ 🚿 🤯

آیا سردوش‌های نقره‌دار واقعاً کارساز هستند؟

امروزه، خیلی‌ها، از جمله مسئولان مراکز بهداشتی، برای مقابله با میکروب‌های آسیب‌رسان موجود در آب، سردوش‌های حاوی نقره با خاصیت ضدمیکروبی نصب می‌کنند. اما پژوهشگران در مقاله‌ای که در مجله ACS ES&T Water منتشر شد، هشدار دادند که این وسایل، راه‌حل جادویی نیستند. در شرایط استفاده‌ی واقعی از دوش، اکثر میکروب‌ها به اندازه‌ی کافی در معرض نقره قرار نمی‌گیرند تا از بین بروند.

البته شیوه‌ی جمع شدن میکروب‌ها در آب این سردوش‌ها، با هر نوع تجهیزاتی که بررسی شد، فرق داشت. قطرات و مه حاصل از دوش گرفتن ممکن است استنشاق یا بلعیده شوند. نصب سردوش‌های نقره‌دار – که نقره یک فلز ضد میکروب طبیعی است – راهی نسبتاً ارزان برای محافظت احتمالی در برابر عوامل بیماری‌زای مرتبط با آب آشامیدنی (DWPIs) محسوب می‌شود. این عوامل، مانند گونه‌های سودوموناس و لژیونلا، می‌توانند برای کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، عفونت ایجاد کنند.

پیش از این، پژوهشگران گزارش داده بودند که کم کردن DWPIs با افزودن مس و نقره به سیستم آب یک ساختمان برای از بین بردن باکتری‌ها و ویروس‌ها (به‌عبارتی، یونیزاسیون مس-نقره) یک راه حل موقتی یا ناقص است. نتایج مطالعه روی یونیزاسیون مس-نقره، نگرانی‌هایی را در جامعه علمی ایجاد کرده که تماس با نقره در سردوش‌ها، به‌جای کم کردن، ممکن است میکروب‌ها را تقویت کند و احتمال مقاومت آنتی‌بیوتیکی را بالا ببرد.

بنابراین، سارا-جین هیگ و همکارانش تصمیم گرفتند ببینند سردوش‌های نقره‌دار چطور بر ترکیب میکروبی آب تأثیر می‌گذارند. این گروه دو سردوش معمولی که از پلاستیک یا فلز ساخته شده بودند را با سه وسیله‌ی حاوی نقره مقایسه کردند—یکی با توری نقره‌ای در داخل سر دوش، دیگری با توری مسی روکش شده با نقره در سر دوش و شلنگ، و آخری به شکل یک ترکیب پلیمری حاوی نقره.

بررسی نتایج آزمایش‌های جدید روی سردوش‌ها

سردوش‌ها در آزمایشگاه شستشوی کامل هایگ که برای شبیه‌سازی اوضاع واقعی طراحی شده بود، آزمایش شدند. برخلاف تبلیغات ضد میکروبی تولیدکنندگان، نقره نتوانست غلظت کلی DWPI یا تعداد باکتری‌ها را در نمونه‌های آب مورد آزمایش کاهش دهد. هیگ و تیمش معتقدند که این نتیجه به‌دلیل تفاوت شرایط آزمایش آن‌ها با شرایط تولیدکنندگان است.

به‌طور مشخص، در این مطالعه، آب با سرعت از سر دوش خارج می‌شد، همان‌طور که هنگام دوش گرفتن اتفاق می‌افتد. اما آزمایش‌های استانداردی که شرکت‌های تولیدی انجام می‌دهند، میکروب‌های پرورش‌یافته را به مدت 16 تا 24 ساعت فقط در معرض ماده‌ی‌ نقره قرار می‌دهند، که تیم تحقیقاتی معتقد است این زمان مناسب و واقع‌بینانه نیست.

هر چند میزان کلی عوامل بیماری‌زا در نمونه‌های آب بین سردوش‌های معمولی و نقره‌ای فرقی نداشت، ولی ترکیب میکروبیوم متفاوت بود. جمعیت میکروب‌ها در هر یک از وسایل حاوی نقره فرق داشت، که نشان می دهد چگونگی ادغام نقره در سردوش‌ها مهم است و میکروب‌های نادر بیشتر تفاوت‌ها را توضیح می‌دهند.

آزمایش‌های بیشتر این تیم نشان می دهد که میکروب‌ها در سردوش‌های حاوی نقره، در پاسخ به محیط پراسترس، احتمالاً بیشتر در معرض تشکیل اجتماعات میکروبی به نام بیوفیلم‌ها هستند. افزون بر این، بیوفیلم‌ها ممکن است رابطه‌ی بین شمار گونه‌های متفاوت میکروبی و عمر سردوش را توضیح دهند، زیرا این جوامع به‌عنوان پناهگاه DWPIs عمل می‌کنند.

هیگ می‌گوید: “این یافته‌ها نیاز به استانداردهای آزمایش بهتر، بررسی عملکرد در شرایط واقعی و راه‌حل‌های خلاقانه برای کم کردن خطرات میکروبی در سیستم‌های آب را تأکید می‌کند که به نفع مصرف‌کنندگان و قشرهای آسیب‌پذیر است.” نویسندگان این تحقیق به تأمین اعتبار مالی از سوی بنیاد ملی علوم اشاره می‌کنند.