زبان، سواد و سن: چطور ابزارهای سلامت دیجیتال درمان را تغییر می‌دهند؟

تأثیر زبان، سواد و سن بر میزان بهره‌مندی از ابزارهای سلامت دیجیتال

تحقیقات نشون میده که زبان، میزان تحصیلات و سن، چه جوری رو توانایی افراد در استفاده از ابزارهای سلامت دیجیتال اثر می‌ذارن. ابزارهای سلامت دیجیتال، مثل پورتال‌های بیماران، اپلیکیشن‌های درمانی و سامانه‌های آنلاین وقت‌دهی، روز به روز دارن بیشتر می‌شن. ولی خب، همه مثل هم توی استفاده از این ابزارها راحت نیستن.

برای اینکه بفهمن زبان، تحصیلات و سن، چه نقشی در راحتی افراد با ابزارهای دیجیتال دارن، محققای دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو، از مراقبان بچه‌هایی که توی بیمارستان‌های کودکان بنینیوف UCSF بستری بودن، نظرخواهی کردن. نتایج این بررسی نشون داد که صحبت کردن به زبان اسپانیایی، کمتر درس خوندن و سن بالاتر، همگی باعث می‌شن که آدما تو استفاده از ابزارهای سلامت دیجیتال احساس راحتی کمتری داشته باشن.

دکتر نائومی بارداچ، استاد بیماری‌های کودکان توی بیمارستان‌های کودکان بنینیوف UCSF، گفت: “ابزارهای سلامت دیجیتال، برای بهتر کردن دسترسی مردم به خدمات و نتایج درمانی طراحی شدن، ولی باید برای همه قشرها مفید باشن تا نابرابری‌های موجود در حوزه سلامت بیشتر نشه.” اون اضافه کرد: “ما نمی‌خوایم کسی جا بمونه، چه افراد مسن، چه کسایی با سواد کم‌تر، یا کسایی با نژاد، قومیت، یا زمینه زبانی خاص.”

این مطالعه، 17 دسامبر توی نشریه انجمن پزشکی اطلاعات آمریکا منتشر می‌شه.

تأثیر میزان راحتی بر درمان

تحقیقات نشون می‌ده که میزان راحتی افراد، می‌تونه روی روش درمانشون تأثیر بذاره. محقق‌ها از آدما پرسیدن که چقدر احساس می‌کنن می‌تونن با ابزارهای دیجیتال ارتباط برقرار کنن، چه قدر انگیزه دارن که ازشون استفاده کنن و موقع استفاده از این ابزارها چقدر احساس امنیت و کنترل دارن. هدف این سوالا، اندازه‌گیری نگرانی‌های افراد درباره حریم خصوصی ابزارهای سلامت دیجیتال بود.

تحصیلات، مهم‌ترین عامل بعد از زبون بود. کسایی که دیپلم داشتن یا کمتر از اون، توی هر سه تا زمینه مورد بررسی، نمره‌های پایین‌تری گرفتن. مراقبان لاتین و سیاه‌پوست هم، توی احساس “امنیت و کنترل” با ابزارهای دیجیتال، نمره‌های کمتری داشتن. ولی مراقبان مناطق روستایی، توی زمینه حریم خصوصی نمرات بالاتری آوردن و انگیزه بیشتری هم برای استفاده از ابزارهای دیجیتال داشتن.

آدمایی که بالای 45 سال سن داشتن، کمتر از ابزارهای دیجیتال استفاده می‌کردن و موقع استفاده هم احساس امنیت و کنترل کمتری داشتن. ولی با این حال، احساس می‌کردن که اگه بخوان، می‌تونن با این ابزارها ارتباط برقرار کنن. بارداچ گفت: “دسترسی به این ابزارها، روی جنبه‌های مختلفی اثر می‌ذاره، مثل درخواست آنلاین تمدید دارو، پیگیری تعداد قدم‌ها توی روز، یا کمک به یه بچه برای انجام بازی درمانی برای بیش فعالی.” اون اضافه کرد: “ما باید به این فکر کنیم که چه جوری می‌تونیم مطمئن بشیم که آدما راحت می‌تونن از این ابزارها استفاده کنن و اگه نمی‌تونن، چه جوری می‌تونیم یه جایگزین بهشون پیشنهاد بدیم.”