زبان و سن در سلامت دیجیتال: ابزارهایی که برای همه کار نمی‌کنند!

نقش زبان، سطح تحصیلات و سن در به‌کارگیری سامانه‌های سلامتِ دیجیتال

یک تحقیق نشان می‌دهد که چطور زبان، میزان تحصیلات و سن بر توانمندی مردم در استفاده از ابزارهای سلامت دیجیتال اثر می‌گذارد. این ابزارها، مثل پرتال‌های بیماران، اپلیکیشن‌های درمانی و سیستم‌های وقت‌دهی آنلاین، روز به روز بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما، همه‌ی افراد به یک اندازه با این ابزارها راحت نیستند.

برای فهمیدن این‌که زبان، سطح تحصیلات و سن چطور می‌توانند در آسایش افراد هنگام کار با ابزارهای دیجیتال نقش داشته باشند، محققان دانشگاه کالیفرنیا در سان‌فرانسیسکو از مراقبان کودکان بستری در بیمارستان‌های بنیاوفِ UCSF پرسش‌نامه گرفتند. نتایج تحقیق نشون داد که صحبت کردن به زبان اسپانیایی، داشتن سطح سواد پایین‌تر و سن بالاتر، هر سه باعث کاهش احساس راحتی افراد در استفاده از ابزارهای سلامت دیجیتال می‌شود.

دکتر نائومی بارداچ، استاد طب کودکان در بیمارستان‌های بنیاوف UCSF، گفت: «وسایل سلامت دیجیتال برای بهبود دسترسی به خدمات درمانی و بهبود نتایج درمان طراحی شدن، اما باید برای همه‌ی مردم در هر شرایطی مفید باشن تا از افزایش نابرابری‌های بهداشتی جلوگیری بشه.» ایشون اضافه کردن: «ما نمی‌خوایم کسی رو جا بذاریم، چه افراد مسن، چه اونایی که سطح تحصیلاتشون پایین‌تره و چه کسانی با نژاد، قومیت یا پیشینه‌ی زبانی خاص.»

این مطالعه قرار است در تاریخ ۱۷ دسامبر در مجله‌ی انجمن اطلاعات پزشکی آمریکا منتشر بشه.

تأثیر میزان راحتی بر روند درمان

تحقیقات نشون می‌ده که میزان راحتی افراد می‌تونه رو‌ی نحوه‌ی درمانشون تأثیر بذاره. پژوهشگران از افراد پرسیدن که چقدر حس می‌کنن می‌توانند با ابزارهای دیجیتال ارتباط برقرار کنند، چه انگیزه‌ای برای استفاده از اون‌ها دارن و چقدر در حین استفاده از این ابزارها احساس امنیت و کنترل دارن. هدف از این پرسش‌ها، اندازه‌گیری نگرانی‌های مردم در مورد حریم خصوصی ابزارهای سلامت دیجیتال بود.

تحصیلات، بعد از زبان، مهم‌ترین عامل در این زمینه بود. افرادی که تحصیلاتشون در حد دبیرستان یا کمتر بود، نمرات به مراتب پایین‌تری در هر سه حوزه مورد بررسی کسب کردن. همچنین، مراقبان لاتین‌تبار و افرادی که پوست سیاه داشتن، نمرات خیلی کمتری در زمینه‌ی «احساس امنیت و کنترل» با ابزارهای دیجیتال داشتن. در مقابل، مراقبان ساکن مناطق روستایی نمرات بالاتری در زمینه‌ی حریم خصوصی کسب کردن و انگیزه‌ی بیشتری برای استفاده از ابزارهای دیجیتال داشتن.

افراد بالای ۴۵ سال، انگیزه‌ی کمتری برای استفاده از ابزارهای دیجیتال داشتن و همینطور احساس امنیت و کنترل کمتری در موقع استفاده ازشون تجربه کردن. با این حال، حس می‌کردن که اگه بخوان، می‌تونن با این ابزارها ارتباط برقرار کنن. بارداچ در این مورد گفت: «دسترسی به این ابزارها رو‌ی جنبه‌های مختلفی تأثیر می‌ذاره، از جمله درخواست تمدید نسخه به صورت آنلاین، پیگیری تعداد قدم‌ها در روز، یا کمک به یک بچه برای بازی در یک بازی درمانی برای ADHD. ما باید به این فکر کنیم که چطور می‌تونیم اطمینان حاصل کنیم که افراد به راحتی از این ابزارها استفاده می‌کنن، و اگه نمی‌تونن، چطوری می‌تونیم یک راه‌حل جایگزین ارائه بدیم.»

“`