زبان، سن و سواد: چرا ابزارهای دیجیتال سلامت برای همه یکسان نیستند؟

تاثیر زبان، سواد و بازه‌ی سنی روی استفاده از وسایل دیجیتالی سلامت

مطالعات نشون میده که چطوری زبون، میزان تحصیلات و سن روی نحوه‌ی استفاده‌ی آدما از ابزارهای دیجیتالی سلامت اثر میذاره. این ابزارها، مثل پرتال‌های بیمار، اپلیکیشن‌های درمانی و سیستم‌های وقت‌دهی آنلاین، دارن بیشتر و بیشتر جا میفتن. ولی خب، این وسایل برای همه آسون نیستن.

برای بررسی تاثیر زبون، سواد و سن روی آسونی استفاده از این ابزارها، یه تیم از محققای دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو، از والدینی که بچه‌هاشون توی بیمارستان‌های UCSF Benioff بستری بودن، یه نظرسنجی کردن. نتیجه‌ها نشون داد که صحبت کردن به زبون اسپانیایی، داشتن تحصیلات کمتر و سن بالاتر، همگی باعث میشن آدما کمتر با این ابزارهای دیجیتالی راحت باشن.

خانم نائومی بارداچ، که خودش هم دکتره و استاد اطفال تو بیمارستان‌های UCSF Benioff هست، گفت: “ابزارهای دیجیتالی سلامت برای این درست شدن که دسترسی به خدمات درمانی و نتیجه‌های بهتر درمانی رو آسون‌تر کنن، ولی باید برای همه‌ی آدما – با هر پیش‌زمینه‌ای – مفید باشن تا نابرابری‌های بهداشتی که هست، بیشتر نشن.” اون اضافه کرد: “ما نمی‌خوایم کسی جا بمونه، چه آدمای مسن، چه کسایی که کمتر درس خوندن یا از یه نژاد، قومیت یا زبون خاصی هستن.”

این تحقیق قراره ۱۷ دسامبر توی مجله‌ی انجمن اطلاعات پزشکی آمریکا چاپ بشه.

تاثیر میزان آسودگی بر روند درمان

تحقیقات نشون میده که درجه‌ی آسونی استفاده آدم‌ها می‌تونه روی روند درمانشون اثر بذاره. محقق‌ها از شرکت‌کننده‌ها پرسیدن که چقدر حس می‌کنن می‌تونن با ابزارهای دیجیتالی ارتباط برقرار کنن، چقدر انگیزه دارن که ازشون استفاده کنن و موقع استفاده از این ابزارها، چقدر احساس امنیت و کنترل دارن. هدف از این سوالا این بود که ببینن آدما چقدر در مورد حریم خصوصی ابزارهای دیجیتالی سلامت نگرانن.

تحصیلات مهم‌ترین عاملی بود که بعد از زبون، تاثیرگذار شناخته شد. کسایی که نهایتاً تا دبیرستان درس خونده بودن، به طور قابل توجهی نمره‌های پایین‌تری توی هر سه تا حوزه‌ی مورد بررسی گرفتن. همینطور، مراقبان لاتین زبون و سیاه‌پوست‌ها توی زمینه‌ی “احساس امنیت و کنترل” با ابزارهای دیجیتالی نمره‌های خیلی کمتری داشتن. برعکس، مراقبایی که توی مناطق روستایی زندگی می‌کردن، توی زمینه‌ی حریم خصوصی نمره‌های بیشتری گرفتن و انگیزه بیشتری هم برای استفاده از ابزارهای دیجیتالی داشتن.

آدمایی که بالای ۴۵ سال سن داشتن، انگیزشون برای استفاده از ابزارهای دیجیتالی کم‌تر بود و موقع استفاده ازشون، احساس امنیت و کنترل کمتری هم داشتن. با این حال، حس می‌کردن اگه بخوان، می‌تونن با این ابزارها ارتباط برقرار کنن. خانم بارداچ در این مورد گفت: “دسترسی به این ابزارها رو جنبه‌های مختلفی تاثیر میذاره، مثل درخواست آنلاین تکرار نسخه، شمردن قدم‌ها توی روز یا کمک به یه بچه برای بازی کردن یه بازی درمانی برای ADHD.” اون اضافه کرد: “ما باید به این فکر کنیم که چطوری می‌تونیم مطمئن بشیم آدما به راحتی از این ابزارها استفاده می‌کنن و اگه نتونستن، چطوری یه راه جایگزین بهشون بدیم.”