کشف سروی که 47 هزار سال قبل در لس‌آنجلس بود و ناپدید شد!

کشف گونه‌ی جدیدی از درخت سرو در چاه‌های قیر لابِره‌آ

محققین در گودال‌های قیر لابِره‌آ، گونه‌ی ناشناخته‌ای از درخت سرو رو شناسایی کردن به اسم Juniperus scopulorum که معمولاً بهش سرو کوهستانی می‌گن. این کشف مهم، همراه با اولین تاریخ‌گذاری رادیوکربنیِ این گیاهان فسیلی تو جنوب کالیفرنیا، توانایی ما رو برای بررسی تغییرات محیط‌زیستی در گذشته گسترش می‌ده و نشون می‌ده که سروها و محیط‌هایی که اینا توشون رشد می‌کنن، چقدر در برابر تغییرات اقلیمی امروزی آسیب‌پذیر هستن.

این پژوهش که تو مجله‌ی New Phytologist چاپ شده، یه نکته‌ی کلیدی رو برای فهمیدن انقراض جانوران غول‌پیکر در گودال‌های قیر و همین‌طور درک بهتر آینده‌ی اقلیمی خودمون روشن می‌کنه. ماموت‌ها و گربه‌های دندان‌شمشیری که تصویر ما از لس‌آنجلسِ عصر یخبندان رو می‌سازن، تو جنگل‌های پر از سرو چرا می‌کردن و شکار می‌کردن. سروها فقط منبع غذایی برای گیاه‌خوارای بزرگ نبودن، بلکه درختا و بوته‌های مهمی تو این منطقه بودن که حداقل ۴۷،۰۰۰ سال چشم‌انداز اونجا رو شکل می‌دادن، و بعد تو همون رویداد انقراضی که بیشتر جانوران بزرگ رو از بین برد، کلاً از این منطقه محو شدن.

پژوهشگرا مدت‌هاست می‌دونن که دو نوع سرو تو چاه‌های قیر وجود داشته: J. californica (سرو کالیفرنیا) با دانه‌های درشت و یه سرو مرموز با دانه‌های ریز. با توجه به تفاوت‌هایی که این گیاهان تو تحمل گرما و خشکی دارن، سروهای فسیلی نقش حیاتی تو فهم تغییرات اقلیمی آخرین عصر یخبندان دارن و این‌که چطور سروها می‌تونن تو آینده‌ی آب‌وهوایی ما زنده بمونن. اما هویت اون دونه‌ی مرموز هنوز مشخص نبود – تا حالا.

خانم دکتر جسی جرج، محقق فوق دکتری در چاه‌های قیر لابِره‌آ و نویسنده‌ی اصلی مقاله، می‌گه: «ما رفتیم سراغ شناسایی این سرو مرموز و تو این فرآیند، یه سری یافته‌های هیجان‌انگیز پیدا کردیم. اول این‌که، این سرو رو به عنوان سرو کوهستانی شناسایی کردیم و این یکی از بارزترین نمونه‌های انقراض منطقه‌ای یه گیاه به حساب میاد. این گیاه امروزه تو هیچ کجای کالیفرنیا وجود نداره.»

تو بخشی از این پژوهش، جرج و همکارانش از چاه‌های قیر، تاریخ‌گذاری رادیوکربنیِ دو گونه سرو رو انجام دادن که به دومین کشف هیجان‌انگیز منجر شد: «تو فرآیند تاریخ‌گذاری رادیوکربنی این گونه‌های سرو، یه الگوی جالب از حضور متقابل پیدا کردیم – یعنی یا فقط سرو کالیفرنیا بوده یا فقط سرو کوهستانی.» چون هر گیاه تو شرایط خاصی زنده می‌مونه و وجودش به عنوان یه نماینده برای آب‌وهوا عمل می‌کنه.

شناسایی دانه‌های فسیلی سرو از رانچو لابِره‌آ: خشکسالی و انقراض در دوره‌ی پلیستوسن پایانی

جسی جرج و همکاراش فهمیدن که این رقص بین دو نوع سرو، با دوره‌های طولانی خشکسالی و آب‌وهوای گرم و خشک هم‌زمان بوده که تو سوابق فسیلی پنهان شده بودن. جرج می‌گه: «سرو کالیفرنیا یه گونه‌ی خیلی مقاوم‌تر در برابر خشکسالیه. این نوع، کمبود رطوبت رو بهتر از سرو کوهستانی تحمل می‌کنه.» و ادامه می‌ده: «از طریق این تغییرات متناوبی که بین این دو نوع تو چاه‌های قیر وجود داشته، ما یه سند واقعاً جذاب از خشکی و خشکسالی داریم که قبلاً کشف نشده بود.»

اندازه کوچک دونه‌ی سرو ناشناخته – تقریباً به اندازه‌ی تصویر لینکلن روی یه سکه – یه موضوع سخت برای تحقیق بود، به‌خصوص از اونجایی که هنوز DNA از فسیل‌های چاه‌های قیر استخراج نشده. به همین دلیل، جرج ساختار دانه‌ها و شاخه‌های کوچیک رو با بقیه گونه‌های سرو مقایسه کرد که تنها راه برای فهمیدن هویتشون بود. این کار نیاز به مقایسه‌ی دقیق با استفاده از میکروسکوپ پیشرفته، تحلیل تصاویر و مدل‌سازی توزیع گونه‌ها (SDM) داشت تا تیم به نتیجه‌ی قطعی برسه.

درسته که آب‌وهوا قطعاً نقش مهمی تو انقراض منطقه‌ای این گونه‌ها داشته، اما تیم معتقده که ناپدید شدن یهویی جانوران غول‌پیکر تو عصر یخبندان و آتش‌سوزی‌های انسان‌ساز هم ممکنه تو این قضیه تأثیر داشته باشه، مثل اتفاقی که برای پستانداران غول‌پیکر معروف افتاد. تو یه آب‌وهوای گرم‌تر و خشک‌تر، حتی گیاهانی که به خوبی با خشکی سازگار شدن، نمی‌تونن فشار اضافی ناشی از آتش‌سوزیای انسانی رو تحمل کنن. این موضوع به‌خصوص برای گیاهانی صدق می‌کنه که با آتش‌سوزی‌های طبیعی سازگار نشدن؛ برعکس خیلی از گونه‌های دیگه درختان مخروطی، سرو تحمل کمی برای زنده موندن یا رشد مجدد بعد از آتش‌سوزی داره.

این کشف، یه تهدید بزرگ رو نشون می‌ده که سروها هنوز هم از تغییرات آب‌وهوایی ناشی از فعالیت انسان باهاش مواجه هستن و می‌تونه به تلاش‌های حفاظت از محیط‌زیست تو آینده کمک کنه. جرج می‌گه: «ما شاهد کاهش خیلی چشمگیر این درختا تو جنوب غربی امروزی به خاطر افزایش دما و آتش‌سوزی‌های ناشی از تغییرات آب‌وهوایی مدرن هستیم. بنابراین، داشتن یه سند مستقیم از این‌که این قضیه چطور ممکنه تو گذشته اتفاق افتاده باشه، چه عواملی توش نقش داشتن و محدوده‌هاش کجاها بودن، خیلی مهمه.»

اون ادامه می‌ده: «این به ما یه چارچوب بهتری می‌ده تا یه پایه‌ی اساسی از آب‌وهوا و محیط‌زیست رو درک کنیم و تغییرات تو بقیه گیاهان و جانورانی که تو این دوره‌های تغییرات زیاد تو گذشته دیدیم رو زمینه‌سازی کنیم. با بهتر شدن توانایی ما تو تاریخ‌گذاری دقیق فسیلا، اطلاعات بهتر و دقیق‌تری از زندگی باستانی تو لابِره‌آ فاش می‌شه.»

مقاله «شناسایی دانه‌های فسیلی سرو از رانچو لابِره‌آ (کالیفرنیا، آمریکا): خشکسالی و انقراض تو دوره‌ی پلیستوسن پایانی» توسط جسی جرج، مونیکا دیمنسون، ریگان ای. دان، امیلی ال. لیندزی، آیشلینگ بی. فارل، برندا پائولا آگیلار و گلن ام. مک‌دونالد نوشته شده و تو تاریخ ۱۰ دسامبر ۲۰۲۴ تو مجله‌ی New Phytologist چاپ شده.