آینده‌تو با هوش مصنوعی ببین! چت با خودِ 60 سالگیت 😱

سفری هیجان‌انگیز به آینده با هوش مصنوعی!

دلتون می‌خواد یه سفر کوتاه به آینده داشته باشید و ببینید که خودِ آینده‌تون چی شکلیه؟ حالا، با قدرتِ هوش مصنوعی و با کمک پیشرفت‌های امروزی، این رویا دیگه دور از دسترس نیست. محقق‌های دانشگاه MIT و جاهای دیگه، یه سیستم فوق‌العاده طراحی کردن که به کاربر این امکان رو می‌ده که با یه شبیه‌سازی مبتنی بر هوش مصنوعی از خودش توی آینده، چت کنه و حرف بزنه. اسم این سیستم Future You هست و هدفش اینه که به جوون‌ها کمک کنه تا حس نزدیکی و پیوستگی بیشتری با آینده‌شون پیدا کنن؛ این یه مفهوم روان‌شناسیه که نشون می‌ده یه نفر چقدر با خودش توی آینده احساس ارتباط داره.

تحقیقات نشون داده که داشتن یه حس قوی‌تر از این پیوستگی با آینده، می‌تونه تأثیر خیلی خوبی رو تصمیماتِ بلندمدّتِ آدما بذاره، از اینکه چقدر به فکر پس‌انداز مالی باشن تا اینکه چقدر برای موفقیت‌های تحصیلیشون تلاش کنن. Future You با استفاده از یه مدل زبانی بزرگ، بر اساس اطلاعاتی که کاربر بهش می‌ده، یه نسخه مجازی و قابل‌صحبت از فرد رو وقتی که 60 سالش شده، می‌سازه. این “خودِ آینده”ی شبیه‌سازی‌شده می‌تونه به سؤالایی در مورد اینکه زندگی یه نفر توی آینده چجوری می‌شه، جواب بده و حتی مشورت یا دیدگاه‌های جالبی رو در مورد راه‌هایی که میشه رفت، ارائه کنه.

توی یه مطالعهٔ اولیه روی عده‌ای از کاربران، محققان دیدن که بعد از حدود نیم ساعت تعامل با Future You، اضطرابِ آدما کم شده و یه ارتباط قوی‌تری با خودِ آینده‌شون احساس کردن. “ما هنوز یه ماشین زمانِ واقعی نداریم، ولی هوش مصنوعی می‌تونه یه جورایی مثل یه ماشین زمانِ مجازی باشه. ما می‌تونیم از این شبیه‌سازی استفاده کنیم تا به آدما کمک کنیم بیشتر به عواقب انتخاب‌هایی که امروز می‌کنن، فکر کنن.” این حرفای پَت پاتاراناتاپورنـه، که دکتراش رو از آزمایشگاه رسانه‌ای MIT گرفته و داره فعالانه روی توسعهٔ یه برنامه برای پیشبرد تحقیقات در زمینه تعامل انسان با هوش مصنوعی کار می‌کنه. اون یکی از نویسنده‌های اصلی مقاله در مورد Future You هم هست.

پاتاراناتاپورن توی این مقاله با نویسنده‌های اصلی دیگه، کاوین وینسون، که محقق آزمایشگاه KASIKORN هست، و پگی یین، دانشجوی کارشناسی دانشگاه هاروارد، و همینطور آوتاساک لاپاپیروجن و پیچایوت اوپاوان از آزمایشگاه KASIKORN؛ و نویسنده‌های ارشد مونچای لرتسوتی‌وونگ، که رئیس بخش تحقیقات هوش مصنوعی در گروه فناوری-کسب‌و‌کار KASIKORN هست؛ پتی مایس، استاد رسانه، هنر و علوم و رئیس گروه رابط‌های سیال در MIT (ام‌آی‌تی)؛ و هال هرشفیلد، استاد بازاریابی، تصمیم‌گیری رفتاری و روان‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس، همکاری داشته. این تحقیق قراره توی کنفرانس IEEE در مورد مرزهای آموزش ارائه بشه.

شبیه‌سازی‌ای که انگار واقعیه!

تحقیقات در مورد اینکه چطور می‌شه “خودِ آینده” رو تصور کرد، به دهه ۱۹۶۰ برمی‌گرده. یکی از روش‌های اولیه که کمک می‌کرد حس نزدیکی به خودِ آینده بیشتر بشه، این بود که آدم‌ها نامه‌هایی به خودِ آینده‌شون می‌نوشتن. اخیراً، محقق‌ها از عینک‌های واقعیت مجازی استفاده کردن تا به آدما کمک کنن نسخه‌های آیندهٔ خودشون رو ببینن. اما هیچ‌کدوم از این روش‌ها خیلی تعاملی نبودن و تأثیرشون روی آدما محدود بود. با ظهور هوش مصنوعی و مدل‌های زبانی بزرگ مثل ChatGPT، محقق‌ها یه فرصت پیدا کردن که یه خودِ آیندهٔ شبیه‌سازی‌شده بسازن که می‌تونه در مورد هدف‌ها و آرزوهای واقعیِ آدم‌ها، توی یه گفتگوی معمولی، حرف بزنه.

مایس می‌گه: “این سیستم، شبیه‌سازیِ خیلی واقعی‌ای رو ایجاد می‌کنه. Future You خیلی دقیق‌تر از اون چیزیه که یه نفر می‌تونه با تصور کردن خودش توی آینده بهش برسه.” کاربرها با جواب دادن به یه سری سؤال در مورد زندگی الانشون، چیزایی که براشون مهمه و هدف‌های آینده‌شون شروع می‌کنن. سیستم هوش مصنوعی از این اطلاعات استفاده می‌کنه تا اون چیزی رو که محقق‌ها بهش می‌گن “خاطراتِ خودِ آینده” بسازه. یه جور داستانِ زمینه‌ای که مدل، وقتی با کاربر تعامل داره ازش استفاده می‌کنه.

چت‌باتی برای آینده: چطوری می‌تونیم خودِ آینده‌مون رو مجسم کنیم؟

به عنوان مثال، چت‌بات می‌تونه در مورد نکات مهم و برجستهٔ شغلِ آیندهٔ یه نفر حرف بزنه یا به سؤالایی در مورد اینکه چطوری کاربر می‌تونه بر چالش‌های خاص غلبه کنه، جواب بده. این امکان به خاطر اینه که ChatGPT بر روی حجم زیادی از اطلاعات آموزش دیده، اطلاعاتی که شامل حرف زدن آدما در مورد زندگی، شغل و تجربه‌های خوب و بدشون می‌شه. کاربرها به دو روش با این ابزار تعامل می‌کنن: از طریق “درون‌نگری”، وقتی که به زندگی و هدف‌هاشون فکر می‌کنن و دارن خودِ آینده‌شون رو می‌سازن، و از طریق “پس‌نگری”، وقتی که دارن فکر می‌کنن آیا شبیه‌سازی نشون می‌ده که اونها واقعاً می‌خوان توی آینده چه شکلی باشن یا نه، اینا حرفای یینـه.

اون می‌گه: “شما می‌تونید خودِ آینده‌تون رو مثل یه دنیای داستانی در نظر بگیرید. شما فرصت دارید که بشنوید چطور بعضی از تجربه‌های شما، که شاید هنوز هم براتون احساسی باشن، توی طول زمان پردازش می‌شن.” برای اینکه به آدما کمک بشه خودِ آینده‌شون رو ببینن، این سیستم یه عکس از کاربر با چهره‌ای پیرتر تولید می‌کنه. چت‌بات همچنین طوری طراحی شده که جواب‌های زنده و آنی بده و از عبارت‌هایی مثل “وقتی من همسن شما بودم” استفاده کنه تا شبیه‌سازی بیشتر شبیه یه نسخهٔ واقعی از فرد توی آینده بشه. اینکه بتونیم از نسخهٔ بزرگ‌ترِ خودمون مشاوره بگیریم، به‌جای اینکه با یه هوش مصنوعیِ عمومی حرف بزنیم، می‌تونه تأثیر خیلی قوی‌تری روی کاربری داشته باشه که به آیندهٔ نامعلوم فکر می‌کنه؛ اینو هرشفیلد می‌گه.

اون اضافه می‌کنه: “اجزای تعاملی و زنده‌ی این پلتفرم، یه نقطهٔ اتکا به کاربر می‌ده و چیزی رو که ممکنه باعث بشه آدم نگران بشه رو به یه چیزِ ملموس و سازنده تبدیل می‌کنه.” اما این واقع‌گرایی می‌تونه اگه شبیه‌سازی به سمت منفی بره، به ضرر کاربر تموم بشه. برای جلوگیری از این اتفاق، اونها مطمئن می‌شن که خودِ آینده به کاربرها هشدار می‌ده که این فقط یه نسخهٔ احتمالی از خودِ آینده‌شونه و این خودِ اونها هستن که اختیار تغییر زندگیشون رو دارن. جواب دادن به سؤالاتِ پرسشنامه به شیوه‌های مختلف، یه گفتگوی کاملاً متفاوتی رو ایجاد می‌کنه. پاتارانوتاپورن میگه: “این یه پیشگویی نیست، بلکه یه احتماله.”

کمک به رشد و توسعهٔ شخصی

برای اینکه خودِ آینده رو ارزیابی کنن، اونها یه مطالعهٔ کاربری با 344 نفر انجام دادن. بعضی از کاربرها بین 10 تا 30 دقیقه با سیستم تعامل داشتن، در حالی که بقیه یا با یه چت‌بات عمومی حرف زدن یا فقط به پرسشنامه جواب دادن بسنده کردن. شرکت‌کننده‌هایی که از خودِ آینده استفاده کردن، تونستن رابطهٔ نزدیک‌تری با خودِ آیده‌آلشون توی آینده برقرار کنن، این نتیجه‌گیری براساس تحلیل آماریِ جواب‌هاشون بود. این کاربرها، بعد از تعاملاتشون، اضطرابِ کمتری هم در مورد آینده گزارش دادن. علاوه بر این، کاربرهای خودِ آینده گفتن که گفتگوهاشون صمیمی بوده و ارزش‌ها و باورهاشون با اون چیزی که توی هویت‌های شبیه‌سازی‌شدهٔ آینده‌شون بود، همخوانی داشته.

با توجه به نتیجه‌های این مطالعهٔ اولیه، محقق‌ها دارن روی بهتر کردن روش‌هایی که برای ساخت یه زمینهٔ مناسب و آماده‌سازیِ کاربرها استفاده می‌کنن، کار می‌کنن تا یه گفتگویی داشته باشن که به ایجاد یه حس قوی‌تر از پیوستگی با خودِ آینده کمک کنه. پاتارانوتاپورن می‌گه: “ما می‌خوایم کاربرها رو به سمت صحبت کردن در مورد موضوعاتِ خاص هدایت کنیم، به‌جای اینکه از خودِ آینده‌شون بپرسیم که رئیس‌جمهور بعدی کی می‌شه.” اونها همچنین دارن تلاش می‌کنن که تدابیری رو اضافه کنن تا از اینکه آدما از سیستم سوءاستفاده کنن، جلوگیری بشه. به عنوان مثال، می‌شه تصور کرد که یه شرکت، از خودِ آینده برای نشون دادن یه مشتری بالقوه استفاده کنه که به‌خاطر خرید یه محصول خاص، توی زندگیش به موفقیت‌های بزرگی می‌رسه.

در آینده، محقق‌ها می‌خوان کارکردهای خاصِ خودِ آینده رو مطالعه کنن، شاید با این هدف که به آدما اجازه بدن شغل‌های مختلف رو امتحان کنن یا ببینن چطور انتخاب‌های روزمره‌شون می‌تونه روی تغییرات اقلیمی تأثیر بذاره. اونها همچنین دارن اطلاعاتی رو از آزمایشِ خودِ آینده جمع‌آوری می‌کنن تا بهتر درک کنن که آدما چطوری از این سیستم استفاده می‌کنن. مایس میگه: “ما نمی‌خوایم آدما به این ابزار وابسته بشن. بلکه امیدواریم که این تجربه، یه تجربه‌ی ارزشمند باشه که بهشون کمک کنه خودشون و دنیا رو به شکل دیگه‌ای ببینن و به رشد و توسعهٔ فردی کمک کنه.”

محقق‌ها از حمایتِ تانوییت پرسونگ‌پونگ‌چای، طراح KBTG و دانشمند مهمان در آزمایشگاه رسانه، تشکر می‌کنن.