سقفی که نمره‌هاتونو خراب می‌کنه! چرا امتحانا رو بد می‌دیدیم؟

چرا توی امتحانای پایان ترم یه جوری می‌شدیم که انگار ضعیف‌تر از همیشه عمل کردیم؟

تا به حال شده به این فکر کنید که چرا وقتی امتحانای آخر ترم دانشگاه تو یه سالن بزرگ یا یه استادیوم برگزار می‌شد، با وجود اینهمه ساعت‌ها، روزها و هفته‌ها درس خوندن، نتیجه‌ی کارتون اصلاً اون چیزی نبود که انتظار داشتید؟ خب، حالا یه دلیل واقعی براش پیدا کردیم: سقفای بلند.

تحقیقات جدیدی که دانشگاه استرالیای جنوبی و دانشگاه دِکین انجام دادن، نشون می‌ده که رابطه‌ای هست بین اتاقی که سقف بلندی داره و نمره‌های کمتری که دانشجوها می‌گیرن. این تحقیق که تو مجله‌ی روان‌شناسی محیط چاپ شده، توسط دکتر ایزابل باور، محقق دانشگاه UniSA، که تخصصش تو حوزه معماری و روان‌شناسیه، با همکاری دکتر جکلین برودبنت، استاد روان‌شناسی آموزشی دانشگاه دِکین، انجام شده. نتایج نشون می‌ده که طراحی ساختمون‌ها رو توانایی ما تو انجام کارها اثر می‌ذاره.

دکتر باور و تیمش داده‌های ۱۵,۴۰۰ دانشجوی مقطع کارشناسی رو که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۹ تو سه تا از دانشکده‌های یه دانشگاه استرالیایی درس می‌خوندن، بررسی کردن. بعد نمره‌های این دانشجوها رو با ارتفاع سقف اتاقی که توش امتحان می‌دادن مقایسه کردن. بعد از اینکه تفاوتای فردی دانشجوها و نمره‌های قبلیشون تو درسای مختلف رو هم در نظر گرفتن، دیدن که دانشجوها تو اتاقایی که سقفشون بلند بوده، نمره‌هاشون از چیزی که باید می‌شد کمتر بوده.

محقق‌ها به فاکتورهایی مثل سن، جنسیت، زمانی از سال که امتحان برگزار می‌شد و اینکه دانشجوها قبلاً تو درسای مورد نظر امتحان داشتن یا نه، هم توجه کردن. دکتر باور می‌گه که تشخیص اینکه این موضوع به خاطر بزرگی خودِ اتاق بوده، یا عوامل دیگه مثل شلوغی زیاد دانشجوها و عایق‌بندی ضعیف، که باعث تغییرات دما و کیفیت هوا می‌شه، سخته. همه‌ی اینا می‌تونن رو مغز و بدن اثر بذارن.

دکتر باور اضافه می‌کنه: “این فضاها معمولاً برای کارای دیگه‌ای طراحی می‌شن، نه برای امتحان، مثل سالنای ورزشی، نمایشگاه‌ها، مراسم و اجراها.”

چطوری اتاقای بزرگ با سقفای بلند رو عملکرد دانش‌آموزا تأثیر می‌ذارن

نکته‌ی مهم اینه که به نظر می‌رسه اتاقای بزرگ با سقفای بلند، به ضرر دانش‌آموزا تموم می‌شه. ما باید بفهمیم که چه مکانیسم‌های مغزی تو این قضیه دخیل هستن و ُآیا این تأثیر روی همه‌ی دانش‌آموزا یه جوره یا نه.

نتایج این تحقیق با آزمایش‌هایی که دکتر باور با استفاده از واقعیت مجازی (VR) انجام داده، هم‌خونی داره. تو این آزمایشا، فعالیت مغزی شرکت‌کننده‌ها تو اتاقای مختلف اندازه‌گیری شده و عوامل دیگه‌ای مثل دما، نور و صدا هم کنترل شدن. با استفاده از یه تکنیکی به نام الکتروانسفالوگرافی (EEG)، که توش الکترودهایی به پوست سر وصل می‌شن تا ارتباط سلولای مغز اندازه‌گیری بشه، تیمش اندازه‌ی اتاق‌ها رو تغییر داد، هم‌زمان پاسخ مغز رو هم ثبت کرد. اونا همچنین ضربان قلب، تنفس و تعریق رو هم اندازه‌گیری کردن تا ببینن آیا فرد می‌تونه ناخودآگاه تغییرات محیط رو حس کنه یا نه.

تو این آزمایشای VR، اونا فهمیدن که حتی فقط نشستن تو یه اتاق بزرگ باعث می‌شه که مغز فعالیت‌هایی رو نشون بده که با تمرکز رو یه کار سخت مرتبطه. همین موضوع باعث شد که به این فکر کنن که آیا عملکرد تو فضاهای بزرگ پایین میاد یا نه. دکتر باور می‌گه: “بر اساس این نتایج، ما کنجکاو شدیم که یافته‌ای آزمایشگاهی‌مون رو به یه داده‌ی واقعی بیاریم و ببینیم آیا بودن تو یه فضای بزرگ مثل سالن ورزشی، وقتی که آدم داره رو یه کار مهم تمرکز می‌کنه، باعث می‌شه که عملکردش ضعیف‌تر بشه یا نه.”

استادیار، دکتر جکلی بروادبنت، می‌گه: “امتحانا بیش از ۱۳۰۰ سال بخشی کلیدی از سیستم آموزشیمون بوده و مسیر شغلی و زندگی دانش‌آموزا رو شکل داده.” تو استرالیا، خیلی از دانشگاه‌ها و مدرسه‌ها از فضاهای بزرگ و تو بسته برای برگزاری امتحانا استفاده می‌کنن تا مسائل اداری و هزینه رو کم کنن. اون تأکید می‌کنه: “خیلی مهمه که بفهمیم محیط فیزیکی چه تأثیری رو عملکرد دانش‌آموزا داره و تنظیمات لازم رو انجام بدیم تا مطمئن بشیم که همه‌ی دانش‌آموزا فرصت برابر برای موفقیت دارن.”

اون ادامه می‌ده: “این یافته‌ها به ما کمک می‌کنه که بتونیم ساختمون‌هایی رو که توش زندگی و کار می‌کنیم، بهتر طراحی کنیم تا بتونیم بهترین عملکرد رو داشته باشیم.”

“`