چه کار کنید اگر شریک شما به رابطه جنسی علاقه‌مند نیست

نقش رضایت جنسی در روابط سالم

تحقیقات نشان می‌دهد که رضایت جنسی نقش حیاتی در ایجاد روابط سالم ایفا می‌کند. با این حال، عوامل متعددی بر کیفیت زندگی جنسی یک زوج و میل جنسی فردی آن‌ها تأثیر می‌گذارند و “فواصل بی‌نظمی” یک نگرانی رایج هستند.

این کاهش ممکن است به دلیل یک عامل استرس‌زا در کوتاه‌مدت باشد که توجه شریک شما را پرت کرده است. به طور شایع‌تر، تغییر ناگهانی در برنامه شلوغ—از امتحانات پایان سال گرفته تا مهلت‌های کاری سخت—می‌تواند شریک شما را خسته و بی‌علاقه کند و او تنها به خواب یا تماشای تلویزیون فکر کند.

این می‌تواند احساساتی از جمله ناامیدی، شک در خود و نگرانی در مورد اینکه آیا این شروعی برای یک ازدواج بدون رابطه جنسی است، به وجود آورد.

بر اساس مطالعه‌ای که در آرشیو رفتار جنسی منتشر شده است، بزرگسالان آمریکایی به طور کلی کمتر رابطه جنسی برقرار می‌کنند، بی‌توجه به جنسیت، نژاد یا وضعیت ازدواج.

آیا عدم علاقه به رابطه جنسی طبیعی است؟

هیچ قاعده‌ای وجود ندارد که بگوید یک فاصله بی‌نظمی چه زمانی “بیش از حد طولانی” است. این موضوع به سن زوج، مدت زمان رابطه و الگوی معمول رابطه جنسی آن‌ها بستگی دارد.

مهم است که تخمین‌های فراوانی از فراوانی “متوسط” را با آنچه که برای شما و رابطه‌تان طبیعی است، اشتباه نگیرید. هر فرد و زوجی متفاوت است و میل جنسی به طور طبیعی در طول زمان نوسان دارد. نکته مهم این است که هر دو نفر از مقدار و کیفیت رابطه‌ای که دارید رضایت داشته باشید.

در نهایت، اگر این فاصله بی‌نظمی باعث تنش در رابطه یا تضعیف اعتماد به نفس یکی یا هر دو شریک شود، باید اقداماتی انجام گیرد—و این می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.

مگر اینکه هر دو طرف به برقراری ارتباط صادقانه و باز اعتماد داشته باشند، هرگونه بحث در مورد کمبود رابطه می‌تواند احساساتی از قبیل گناه، عصبانیت، سرزنش یا شرم به همراه داشته باشد. این در نهایت موجب مداخله در حل مشکل می‌شود.

چرا شریک شما ممکن است کمتر به رابطه جنسی علاقه‌مند باشد؟

کاهش میل جنسی و صمیمیت به عنوان افراد مسن‌تر می‌شوند، رایج است و این کاهش معمولاً از حدود سن ۴۵ سالگی آغاز می‌شود. اگرچه ممکن است فرض کنید که شریک شما در حال خیانت است، همجنس‌گرا است، یا فقط نسبت به شما بی‌علاقه شده است، باید به تمام احتمالات باز بمانید.

مهم‌تر اینکه باید بین میل جنسی پایین (کمبود تمایل جنسی)، کاهش میل جنسی (عدم وجود تخیلات جنسی) و اختلال جنسی تمایز قائل شوید. هر یک از این موارد می‌توانند علل فیزیکی و روانی داشته باشند، اما درمان‌ها بسیار شخصی‌سازی شده‌اند. با درک تفاوت، می‌توانید به مشکل به شکل عینی‌تری نزدیک شوید و بسیاری از عواقب احساساتی را اجتناب کنید.

میل جنسی پایین

میل جنسی پایین به معنای کمبود تمایل جنسی است که می‌تواند به کاهش فعالیت جنسی بیانجامد. درمان نیاز به شناسایی علل زیرین دارد. این علل می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

• استرس
• افسردگی
• اختلال نعوظ
• عدم تعادل هورمونی (که ممکن است ناشی از یائسگی و هیپوگنادیسم باشد)
• درد جنسی (مانند واژینیسم یا بالانیت)
• بیماری‌های مزمن
• داروها
• خودباوری پایین
• مشکلات رابطه‌ای

چالش‌های احساسی دیگر نیز می‌توانند در میزان تمایل یک فرد به رابطه جنسی تأثیر داشته باشند.

اختلال کاهش میل جنسی

اختلال کاهش میل جنسی (HSDD) به عنوان عدم وجود تخیلات جنسی و تمایل به فعالیت جنسی تعریف شده است. این شایع‌ترین نوع اختلال جنسی در میان زنان است و 8.9% از زنان بین سنین 18 تا 44، 12.3% بین سنین 45 تا 64، و 7.4% بالای 65 سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

تحقیقات نشان می‌دهد که HSDD به تعدادی از پیامدهای منفی از جمله کاهش کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، احساسات منفی مکرر، سطوح کم‌تر خوشحالی، و عدم رضایت از شرکا مرتبط است.

با وجود تأثیرات منفی این وضعیت، عدم علاقه به رابطه جنسی اغلب کمتر به آن توجه می‌شود و درمان نمی‌شود. کمتر از 50% از افرادی که با مشکلات جنسی مواجه هستند، از ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی کمک می‌خواهند، معمولاً به دلیل احساس شرم یا ناراحتی در شروع گفتگو درباره رابطه جنسی.

اختلال جنسی

اختلال جنسی به هر مشکلی اشاره دارد که در هر نقطه‌ای از چرخه پاسخ جنسی اتفاق می‌افتد و مانع از تجربه رضايت بخشی جنسی برای یک فرد یا یک زوج می‌شود. این می‌تواند شامل مشکلاتی در تمایل، تحریک، ارگاسم یا درد باشد.

انواع اختلال جنسی در مردان شامل اختلال نعوظ، انزال تأخیری و انزال زودرس است. در زنان، انواع اختلال جنسی شامل کمبود روانکاری و ناتوانی در شل کردن عضلات واژن برای دخول است.

هنگامی که شریک شما علاقه به رابطه جنسی را از دست داده چه باید کرد؟

اولین گام: برقراری یک خط ارتباطی. با شریک خود در مورد مشکلات جنسی در فضایی خنثی صحبت کنید که بتوانید در آن به طور خصوصی و آرام بحث کنید.

احساسات خود را با حساسیت مطرح کرده و بدون هیچ گونه نشانه‌ای از سرزنش بیان کنید. نگرانی‌های خود را در زمینه رابطه با او مطرح کنید و نه اینکه ادعا کنید “تو” باعث “نگرانی” “من” شده‌ای. اینجاست که نگرانی به سرزنش تبدیل می‌شود.

اگر شریک شما نمی‌داند چه چیزی باعث مشکل است اما وجود آن را تأیید می‌کند، پیشنهاد کنید که یک معاینه پزشکی انجام دهد. میل جنسی پایین معمولاً نتیجه یک وضعیت پزشکی تشخیص‌نشده (مانند کمبود تستوسترون، فشار خون بالا، کم‌کاری تیروئید، یا دیابت) است یا می‌تواند عوارض جانبی داروهایی مانند داروهای ضدافسردگی، قرص‌های ضدبارداری و برخی داروهای پروستات باشد. اگر شریک شما به بحث در مورد موضوع تمایل ندارد، نشان دهید که کنترل را به دست می‌گیرید و چیزی را به صورت شخصی نمی‌پذیرید. این موضوع مربوط به عدم موفقیت شما در شریک‌تان یا او در شما نیست. شما هر دو باید به این مشکل به عنوان یک زوج بپردازید. با اقدام پیش‌دستانه—و پیشنهاد مشاوره زوجی در صورت لزوم—می‌توانید این مسئله را روشن کرده و از این روند برای تقویت رابطه‌تان استفاده کنید.

اگر شریک شما بتواند یک مشکل خاص (از جمله استرس کاری یا احساس خستگی) را شناسایی کند، با هم برای یافتن راه‌حلی کار کنید. بر تغییرات تدریجی تمرکز کنید و در صورت نیاز کمک پزشکی یا درمانی دریافت کنید.

درمان می‌تواند به شما مهارت‌های مدیریت استرس را یاد بدهد و به شناسایی دردهای زیرین افسردگی یا اضطراب کمک کند.

آیا یک رابطه بدون تمایل می‌تواند ادامه یابد؟

به یاد داشته باشید: حل هرگونه مشکل در رابطه—چه جنسی، مالی، یا احساسی—یک روند است و نه یک رویداد. زمان بگذارید، صبور باشید و اگر نیاز است به مشاوره بروید تا اطمینان حاصل کنید که عزت نفس و اعتماد به نفس شما حفظ می‌شود. کمک برای بازگشت به مسیر صحیح رابطه‌تان در دسترس است.

بهترین برنامه‌های آنلاین درمان جنسی

“`