لکنت و درآمد: تحقیقی تکان‌دهنده از دانشگاه فلوریدا درباره شغل و رفاه

تأثیرِ «لُکنت» بر درآمد و خوشنودی از کار

مطالعه‌ای تازه از دانشگاه فلوریدا نشان می‌دهد که افرادی که دچارِ لکنت زبان هستند، معمولاً درآمدِ کمتری دارند، با مشکلاتِ شغلی بیشتری روبه‌رو می‌شوند و نسبت به افرادی که لکنت ندارند، رضایتِ کمتری از شغل‌شان دارند. این پژوهش که توسط یکی از محققان دانشکده‌ی بهداشت عمومی و حرفه‌های بهداشتی دانشگاه فلوریدا انجام شده، داده‌هایی را که طیِ دو دهه از افرادِ دارای لکنت جمع‌آوری شده، بررسی کرده است تا ببیند چطور لکنت می‌تواند بر نتایجِ شغلی در طولِ زمان تأثیر بگذارد. نتیجه‌ی این تحقیق در نشریه‌ی آمریکایی آسیب‌شناسی گفتار و زبان به چاپ رسیده است.

اختلاف‌های درآمدی در تمام سطوح دیده می‌شد، و به‌ویژه در سطح درآمدِ سالانه‌ی ۱۰۰,۰۰۰ دلار، جایی که افرادِ دارای لکنت، تقریباً چهار برابر کمتر احتمال داشت که به درآمدِ ۱۰۰,۰۰۰ دلار یا بیشتر برسند. همچنین، این افراد تقریباً ۲۵ درصد کمتر احتمال داشت که از شغلشان راضی باشند، و نارضایتی‌شون با گذشتِ زمان بیشتر هم می‌شد.

خانم مالی جیکوبز، که اقتصاددانِ بهداشتی و مؤلفِ اصلی این پژوهشه و دکترای علوم بهداشتی داره، می‌گه: «به نظر می‌رسه رضایت از شغل، اون‌قدرها شاخصِ خوبی برای ارزیابیِ نتایجِ شغلی نباشه؛ چون لزوماً سطح درآمدِ شما رو مشخص نمی‌کنه. ولی از منظرِ اقتصادی خیلی مهمه، چون با جابه‌جایی در شغل و ماندگاری در اون ارتباط داره. این‌ها نشان‌دهنده‌های اقتصادیِ مهمی هستن و ویژگی‌هایی رو می‌سازن که نیروی کارِ پایدار، آماده و تولیدی رو شکل می‌ده.» اون اضافه کرد: «کارگرانِ آمریکایی بخشِ قابلِ توجهی از زندگی‌شون رو در محلِ کار سپری می‌کنن. بنابراین، دیدن اینکه اکثرِ پاسخ‌دهندگان با لکنت از شغل‌شون رضایتِ کمی داشتن، تعجب‌آور بود؛ و این باعث شد به این نتیجه برسیم که احتمالاً در محلِ کارشون ناراضی و ناکام هستن.»

لکنت، یک اختلالِ عصبی-تکاملیه که نزدیک به ۳ میلیون آمریکایی رو تحت تأثیر قرار می‌ده. تا یک‌سوم از بچه‌های خردسال ممکنه لکنت رو تجربه کنن، که در اغلبِ موارد، این وضعیت تا سنِ ۵ یا ۶ سالگی برطرف می‌شه. بینِ ۳ تا ۵ درصد از کسایی که در کودکی لکنت داشتن، این مشکل رو در بزرگسالی هم ادامه می‌دن. در حالِ حاضر، اگرچه درمانی برای لکنت وجود نداره، اما روش‌هایی برای بهبودِ روانیِ حرف زدن در دسترس هست، و کارشناسان پیشنهاد می‌کنن که این درمان‌ها باید همچنان برای بزرگسالان هم وجود داشته باشه. وقتی جوون‌های دارای لکنت واردِ بازارِ کار می‌شن، ممکنه شغل‌هایی رو انتخاب کنن، یا به سمتِ مشاغلی برن که نیازِ کمتری به ارتباطِ کلامی دارن؛ که به این پدیده، گرفتاریِ نقش می‌گن.

مشکلاتِ ارتباطی و تأثیرش بر فرصت‌های شغلی

خانم جیکوبز گفت: «آدمایی که در صحبت کردن یا ارتباط برقرار کردن مشکل دارن، یا خودشون رو در این زمینه دچارِ مشکل می‌بینن، ممکنه به سمتِ شغل‌هایی برن که نیاز به تعاملِ مستقیم با دیگران نداره، و ارتباطِ مداوم رو طلب نمی‌کنه.» اون اضافه کرد: «متأسفانه، مشاغلِ برجسته و تعاملی که نیاز به ارتباطِ چهره به چهره‌ی بیشتری دارن، معمولاً حقوقِ بالاتری هم ارائه می‌دن.»

خانم جیکوبز و همکاراش برای این پژوهش، یعنی خانم هوپ گرلچ-هاوک، که دکترای تخصصی داره و از دانشگاه میشیگان غربی هست، و آقای پاتریک برایلی، که اون هم دکترای تخصصی داره و از دانشگاه کارولینای شرقی هست، داده‌هایی رو از مطالعه‌ی بزرگِ ملیِ «سلامتِ نوجوانان تا بزرگسالی» بررسی کردن. این مطالعه که نماینده‌ی کلِ کشوره، شرکت‌کننده‌ها رو در دورانِ مختلفِ زندگیشون دنبال می‌کنه و داده‌هایی رو در موردِ رفاهِ اجتماعی، اقتصادی، روانی و جسمیِ پاسخ‌دهندگان جمع‌آوری می‌کنه. همچنین اطلاعاتی در موردِ خانواده، محله، جامعه، مدرسه، دوستی‌ها، گروه‌های هم‌سالان و روابطِ عاشقانه ارائه می‌ده.

تیمِ تحقیق متوجه شد که در اواخرِ نوجوانی و اوایلِ بیست‌سالگی، شرکت‌کنندگانی که دچار لکنت زبان بودن، احتمالِ کمتری داشت که انتظار داشته باشن به دانشگاه برن یا درآمدی در سطحِ متوسط داشته باشن. در نظرسنجی‌های بعدی که در اواخرِ سی‌سالگی و اوایلِ چهل‌سالگی انجام شد، معلوم شد که پاسخ‌های قبلی، تا حدی پیش‌بینی‌کنندهٔ نتایجِ شغلی بوده. آدم‌هایی که لکنت داشتن، درآمدی به‌طورِ قابلِ توجهی کمتر از افرادی که لکنت نداشتن گزارش کردن و احتمالِ فارغ‌التحصیلی‌شون از دانشگاه هم کمتر بود.

به گفته‌ی محققان، احتمالاً علت‌های متعددی برای این نابرابری‌های شغلی وجود داره، از جمله تبعیض، خودزنی، و حتی ناامیدی و خستگی ناشی از خودِ عملِ لکنت. خانم جیکوبز گفت: «درحالی‌که تحقیقاتِ بیشتری برای فهمیدنِ این عوامل لازمه، یافته‌های این پژوهش نشون می‌ده که نیازِ فوری به ادامه‌ی درمان و منابع برای بزرگسالانی هست که دچارِ لکنت زبان هستن.» همچنین اضافه کرد: «همه‌ی ما می‌تونیم کاری انجام بدیم تا محیطِ کار رو برای افرادی که با مشکلاتِ روانی در صحبت کردن مواجه هستن، حمایت‌کننده‌تر کنیم.»

خانم جیکوبز گفت: «خیلی از ماها با کسی که در حرف زدن مشکل داره، صحبت کردیم. مهم اینه که صبور باشیم. ما تمایل داریم که بخوایم اون فرد زودتر صحبت کنه یا بلافاصله جواب بده. این یه تمایلِ طبیعیه که آدما بخوان به جایِ طرف مقابلشون حرف بزنن، یا اگه مکثی کردن، حرف‌شون رو قطع کنن. اما این کار، نه به خودتون کمک می‌کنه نه به همکارتون که مشکلِ روانی داره. اگه کسی در گفتار تردید داره، باید صبر کنیم و بهش زمانی رو که نیاز داره بدیم. زمان، وقتی که به ارزش‌هایی که همه‌ی آدما می‌تونن به محیطِ کار اضافه کنن فکر می‌کنیم، یه منبعِ ارزونه.»

“`