خرید خانه چقدر به عمر اضافه می‌کند؟ تحقیق جدید آمریکایی‌ها را شوکه کرد!

یه پژوهش تازه درباره‌ی نقش خونه‌دار بودن تو امید به زندگی تو آمریکا

خانم دکتر کیسی برین، که محقق ارشد دوره‌ی دکترا توی مرکز علوم جمعیتی لوروهولم دانشگاه آکسفورد و دپارتمان جامعه‌شناسیه، یه مطالعه‌ای رو انجام داده که امروز تو نشریه‌ی «جمعیت‌شناسی» چاپ شد. این تحقیق نشون می‌ده که خونه‌دار بودن می‌تونه امید به زندگی رو ۰.۳۶ سال برای مردای سیاه‌پوست آمریکایی که اولای قرن بیستم به دنیا اومدن، و ۰.۴۲ سال برای هم‌وطنای سفیدپوست‌شون، بیشتر کنه.

دکتر کیسی برین گفت: «تحقیقم نشون می‌ده خونه‌دار بودن تاثیر خوب و مهمی روی امید به زندگی داره. این نتایج نشون می‌ده که اگه سیاست‌های اجتماعی فرصت‌های خونه‌دار شدن رو عادلانه برای سیاه‌پوستای آمریکایی بیشتر کنن، می‌تونن به کم شدن فاصله‌ی امید به زندگی بین مردهای سیاه‌پوست و سفیدپوست تو آمریکا کمک کنن.»

بر اساس این تحقیق، اگه فرصت خونه گرفتن برای گروه‌های نژادی مختلف بیشتر بشه، می‌تونه به کم شدن بی‌عدالتی‌های عمیق نژادی تو مرگ و میر که الان آمریکا باهاش روبرو هست، کمک کنه. این پژوهش همچنین نشون می‌ده که تو قرن بیستم، تو آمار خونه‌دار بودن، بی‌عدالتی زیادی وجود داشته، طوری که آمریکایی‌های سفیدپوست تقریباً دو برابر بیشتر از آمریکایی‌های سیاه‌پوست احتمال داشته که صاحب خونه بشن.

به خاطر مسائل تاریخی و سیستماتیکی مثل برده‌داری و نژادپرستی، آمریکایی‌های سیاه‌پوست سال ۱۹۴۰ فرصتای خیلی کمتری برای خونه‌دار شدن داشتن. کمتر از ۱۰٪شون وقتی ۱۸ تا ۲۵ سالشون بود، تو سال ۱۹۴۰ صاحب خونه بودن، و فقط ۴۰٪ از کسایی که بالای ۶۵ سال داشتن، خونه‌ی خودشون رو داشتن.

تاثیر خونه‌دار بودن روی امید به زندگی مردای آمریکایی

تو این تحقیق از اطلاعات سرشماری سال‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۴۰ که به سوابق مرگ و میر سازمان تامین اجتماعی وصل شده بود، استفاده شده و یه روش شناسایی بر اساس خواهر و برادر هم به کار رفته. اینطوری مطالعه تونسته نتایج مختلفی رو درباره‌ی امید به زندگی مردای بالغ آمریکایی که وقتی ۲۴ تا ۳۵ سالشون بوده صاحب خونه شدن، تحلیل کنه. در حالی که خونه‌دار بودن به جای اجاره دادن می‌تونه به جمع شدن ثروت کمک کنه و با بهتر شدن سلامتی و بیشتر شدن طول عمر هم مرتبطه، اما این تحقیق نشون داد که ارزش خونه تاثیر چندانی روی امید به زندگی نداره.

تو این تحقیق به دلایل دیگه‌ای هم برای بیشتر شدن امید به زندگی تو خونه‌دارا اشاره شده، مثلاً داشتن یه جامعه‌ی قوی‌تر، مزیت‌های روانی خونه‌دار بودن و شرایط زندگی بهتر. دکتر کاسی برین گفت: «این تحقیق همچنین نشون می‌ده که تفاوت مهم و آماری قابل توجهی تو امید به زندگی بین آمریکایی‌هایی که خونه دارن و کسایی که اجاره می‌کنن وجود داره، طوری که خونه‌دارا تو اوایل بزرگ‌سالی تقریباً شش ماه بیشتر از مستاجرا تا ۶۵ سالگی عمر می‌کنن.»

این تحقیق عوامل مختلفی مثل سطح تحصیلات، نژاد، درآمد، وضعیت تاهل و خانواده‌ی مشترک رو هم بررسی کرد تا تصویری از تاثیر خونه‌دار بودن تو آمریکا روی امید به زندگی تو قرن بیستم نشون بده. البته باید به این نکته هم توجه کرد که نمونه‌ای که بررسی شده از نظر جنسیت، قومیت، ملیت و پیشینه‌ی تاریخی محدود بوده و احتمالاً نمی‌تونه نماینده‌ی بقیه‌ی جمعیت باشه.