داشتن خانه در آمریکا: راز طول عمر بیشتر؟

تحقیقی جدید درباره تأثیر مالکیت خانه بر امید به زندگی در آمریکا

دکتر کیسی برین، پژوهشگر ارشد پسادکترا در مرکز علوم جمعیتی لوروهولم دانشگاه آکسفورد و دپارتمان جامعه‌شناسی، مطالعه‌ای را انجام داده است که امروز در نشریه «جمعیت‌شناسی» منتشر شد. این مطالعه نشان می‌دهد که مالکیت خانه با افزایش ۰.۳۶ سال به امید به زندگی مردان سیاه‌پوست آمریکایی که در اوایل قرن بیستم متولد شده‌اند، و ۰.۴۲ سال برای همتایان سفیدپوست آن‌ها مرتبط است.

دکتر کیسی برین گفت: «مطالعه من نشان می‌دهد که مالکیت خانه تأثیر مثبت و معناداری بر امید به زندگی دارد. این نتایج حاکی از آن است که سیاست‌های اجتماعی که به طور عادلانه فرصت‌های مالکیت خانه را برای سیاه‌پوستان آمریکایی گسترش می‌دهند، می‌توانند به کاهش فاصله بین امید به زندگی مردان سیاه‌پوست و سفیدپوست در ایالات متحده کمک کنند.»

بر اساس این مطالعه، گسترش فرصت‌های مالکیت خانه برای اقلیت‌های نژادی می‌تواند به کاهش نابرابری‌های عمیق نژادی در مرگ و میر که ایالات متحده در حال حاضر با آن مواجه است، کمک کند. این تحقیق همچنین نابرابری‌های قابل توجهی در نرخ مالکیت خانه در قرن بیستم را نشان می‌دهد، به طوری که آمریکایی‌های سفیدپوست تقریباً دو برابر بیشتر از آمریکایی‌های سیاه‌پوست احتمال مالکیت خانه داشتند.

به دلیل مسائل تاریخی سیستماتیک مانند برده‌داری و نژادپرستی، آمریکایی‌های سیاه‌پوست در سال ۱۹۴۰ فرصت‌های بسیار کمتری برای مالکیت خانه داشتند. کمتر از ۱۰٪ از آن‌ها در سنین ۱۸ تا ۲۵ سالگی در سال ۱۹۴۰ صاحب خانه بودند و تنها ۴۰٪ از افراد بالای ۶۵ سال خانه خود را مالک بودند.

تأثیر مالکیت خانه بر امید به زندگی مردان آمریکایی

با استفاده از داده‌های سرشماری سال‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۴۰ که به سوابق مرگ و میر تأمین اجتماعی مرتبط شده بودند و از یک استراتژی شناسایی مبتنی بر خواهر و برادر بهره برده شد، این مطالعه توانست نتایج مختلفی را در مورد امید به زندگی مردان بزرگسال آمریکایی که در سنین ۲۴ تا ۳۵ سالگی صاحب خانه بودند، تحلیل کند. در حالی که مالکیت خانه به جای اجاره می‌تواند به انباشت ثروت کمک کند و با بهبود سلامت و افزایش طول عمر مرتبط باشد، این مطالعه نشان داد که ارزش ملک تأثیر چندانی بر امید به زندگی ندارد.

این مطالعه همچنین به دلایل دیگری برای افزایش امید به زندگی در میان صاحبان خانه اشاره می‌کند، از جمله وجود یک جامعه اجتماعی قوی‌تر، مزایای روان‌شناختی مالکیت خانه و شرایط زندگی بهتر. دکتر کاسی برین گفت: «این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که تفاوت معنادار و آماری قابل توجهی در امید به زندگی بین آمریکایی‌هایی که صاحب خانه هستند و کسانی که اجاره‌نشین هستند وجود دارد، به طوری که صاحبان خانه در اوایل بزرگسالی تقریباً شش ماه بیشتر از اجاره‌نشینان در سن ۶۵ سالگی زندگی می‌کنند.»

این مطالعه عوامل مختلفی مانند سطح تحصیلات، نژاد، درآمد، وضعیت تأهل و زمینه خانوادگی مشترک را کنترل کرد تا تصویری از تأثیر مالکیت خانه در ایالات متحده بر امید به زندگی در قرن بیستم ارائه دهد. با این حال، مهم است که به این نکته توجه شود که نمونه مورد بررسی از نظر جنسیت، قومیت، ملیت و زمینه تاریخی محدود بود و احتمالاً نمایانگر سایر جمعیت‌ها نیست.