غذای اصلی انسان های باستان آمریکا چه بود؟ کشف جدید دانشمندان

کشف‌های تازه دربارۀ غذای آدم‌های کهنِ آمریکا

دانشمندا برای اولین بار به مدارکی رسیدن که نشون میده انسان‌های باستانی توی آمریکا، بیشتر از ماموت‌ها و حیوانات بزرگ دیگه تغذیه می‌کردن. این تحقیق، یه نور جدیدی به پخش شدن سریع انسان‌ها تو قاره آمریکا و منقرض شدن پستانداران بزرگ عصر یخبندون می اندازه. یه پژوهشی که توی ۴ دسامبر توی مجله‌ی Science Advances چاپ شد، از تحلیل ایزوتوپ‌های پایدار استفاده کرده تا رژیم غذایی یه مادر و بچه‌ش رو که ۱۳۰۰۰ سال پیش توی یه گورستان کِلویس توی ایالت مونتانا کشف شده، بررسی کنه.

قبل از این مطالعه، رژیم غذای پیشاتاریخی رو بر اساس شواهد غیرمستقیم مثل ابزارهای سنگی یا بقایای حیواناتی که شکار شده بودن، حدس می‌زدن. این یافته‌ها یه فرضیه رو تأیید می‌کنه که کلویس‌ها توی شکار حیوانات بزرگ تخصص داشتن، نه اینکه فقط دنبال حیوانات و گیاهان کوچیک‌تر بودن. مردم کلویس حدود ۱۳۰۰۰ سال قبل توی آمریکای شمالی زندگی می‌کردن. توی اون زمان، حیواناتی مثل ماموت‌ها تو سراسر شمال آسیا و آمریکا بودن. اینا مسافتای طولانی رو کوچ می‌کردن و همین باعث می‌شد منبع خوبی از چربی و پروتئین واسه انسان‌های خیلی فعال باشن.

جیمز چترز، یکی از نویسنده‌های این تحقیق از دانشگاه مک‌مستر، گفت: «تمرکز روی ماموت‌ها کمک می‌کنه تا توضیح بدیم چجوری مردم کلویس تونستن توی چند صد سال، تو سراسر آمریکای شمالی و به سمت آمریکای جنوبی پخش بشن.» بن پاتر، استاد باستان‌شناسی در دانشگاه آلاسکا فیربنکس هم اضافه کرد: «چیزی که واسه من جالبه اینه که این یافته‌ها، خیلی از داده‌های سایت‌های دیگه رو تأیید می‌کنه. مثلاً، بقایای حیوانی که توی سایت‌های کلویس پیدا شده، بیشتر شامل پستانداران بزرگه و نوک‌های پرتابی بزرگ و تیرهای پرتابی وصل هستن که سلاح‌های مؤثری برای فواصل دور به حساب میان.»

پاتر همچنین گفت که شکار ماموت‌ها یه زندگی منعطف فراهم می‌کرد. این به مردم کلویس اجازه می‌داد به جاهای جدید برن، بدون اینکه مجبور بشن به شکار حیوانات کوچیک‌تر و محلی وابسته باشن، چون این حیوانات از یه منطقه به منطقه دیگه فرق داشتن. اون اضافه کرد: «این جابه‌جایی با چیزی که توی فناوری و الگوهای استقراری کلویس‌ها می‌بینیم، هم‌خونی داره. اونا خیلی جابه‌جا می‌شدن و چیزایی مثل سنگ ابزار رو تو مسافتای طولانی حمل می‌کردن.»

محقق‌ها تونستن رژیم غذایی مردم کلویس رو با تحلیل اطلاعات ایزوتوپی که توی پژوهش‌های قبلی توسط دانشمندان دیگه از بقایای یه بچه کلویس به اسم آنزیک-۱، که ۱۸ ماهه بود، منتشر شده بود، مدل‌سازی کنن. با تنظیم این اطلاعات واسه دوران شیردهی، اونا تونستن مقدار غذای مادرش رو تخمین بزنن.

تحقیقات درباره‌ی رژیم غذایی انسان‌های اولیه و اثرش روی انقراض حیوانات بزرگ یخبندانی

مت وولر، یکی از نویسنده‌های این مطالعه و رئیس مرکز ایزوتوپ‌های پایدار آلاسکا توی دانشگاه UAF، گفت: «ایزوتوپ‌ها انگشت‌نگاری شیمیایی رژیم غذایی یه مصرف‌کننده رو نشون میدن و میشه اونا رو با ایزوتوپ‌های مواد غذایی مختلف مقایسه کرد تا سهم نسبی آیتم‌های مختلف غذایی رو تخمین بزنیم.» تیم تحقیقاتی، اثرِ انگشت ایزوتوپ‌های پایدارِ مادر رو با ایزوتوپ‌های منابع غذایی گوناگونِ همون دوران و منطقه مقایسه کردن. اونا فهمیدن که حدود ۴۰ درصد از رژیم غذایی اون از ماموت‌ها بوده و بقیه‌ش رو حیوانات بزرگ دیگه مثل گوزن و گاومیش تشکیل می‌دادن. پستانداران کوچیک، که گاهی به عنوان یه منبع غذایی مهم در نظر گرفته میشن، نقش خیلی کمی توی رژیم غذایی اون داشتن.

در نهایت، دانشمندا رژیم غذایی مادر رو با رژیم غذایی بقیه‌ی همه‌چیزخوارا و گوشت‌خوارا توی همون زمان مقایسه کردن، از جمله شیرهای آمریکایی، خرس‌ها و گرگ‌ها. رژیم غذایی مادر، بیشترین شباهت رو به رژیم غذایی گربه شمشیری داشت که تو شکار ماموت‌ها تخصص داشت. این یافته‌ها همچنین نشون میدن که شاید انسان‌های اولیه، توی منقرض شدن حیوانات بزرگ یخبندانی نقش داشتن، مخصوصاً وقتی تغییرات محیطی، زیستگاهای اونا رو کم کرده بود.

پاتر گفت: «اگه اقلیم جوری تغییر کنه که جاهایی که این مِگافونا میتونن زندگی کنن رو کم کنه، این قضیه میتونه اونا رو در معرض شکار شدن به‌وسیله‌ی انسان‌ها قرار بده. این آدما شکارچی‌های خیلی کارآیی بودن.» چترز اضافه کرد: «شما ترکیبی از یه فرهنگ شکار خیلی پیشرفته دارین که مهارت‌هاش تو طول ده هزار سال توی اوراسیا پرورش پیدا کرده و با جمعیت‌های بی‌خبر از مگافونا و تحت فشار محیطی مواجه میشه.»

به گفته‌ی پاتر و چترز، یه جنبه‌ی مهم این تحقیق، ارتباطشون با بومیان آمریکایی توی ایالت‌های مونتانا و وایومینگ در مورد نگرانی‌ها و علاقه‌مندی‌هاشون به این کاره. اونا گفتن: «مشورت با مردم بومی در مورد سؤالات مربوط به میراثشون، مهمه و اخلاقیه.» اونا با شین دویل، مدیر اجرایی سازمان Yellowstone Peoples همکاری کردن که با نماینده‌های مختلف دولت‌های قبیله‌ای توی مونتانا، وایومینگ و آیداهو ارتباط برقرار کرد. دویل گفت: «جوابا شامل توجه و درک و قدردانی بوده.»

اون اضافه کرد: «من به این تیم به‌خاطر کشف حیرت‌انگیزشون در مورد شیوه‌ی زندگی مردم بومی تو دوران کلاویس تبریک میگم و ازشون به‌خاطر احترام و درگیر کردن قبایل توی طول تحقیقاتشون تشکر می‌کنم.» اون ادامه داد: «این مطالعه درک ما از چگونگی پیشرفت مردم بومی تو سراسر آمریکا رو با شکار یکی از خطرناک‌ترین و مسلط‌ترین حیوونای اون زمان، یعنی ماموت، تغییر میده.»

بقیه‌ی نویسنده‌های این مقاله شامل استوارت جی فیدل، پژوهشگر مستقل؛ جولیت ای مورو، از دانشگاه آرکانزاس؛ و کریستوفر ان جاس، از موزه‌ی سلطنتی آلبرتا هستن.