فشار اجتماعی و مقایسه بدنی در سال‌های نوجوانی خیلی سخت است

تجربه‌ای از رژیم غذایی در سنین پایین

من اولین رژیم غذایی‌ام را هنگامی که هشت ساله بودم شروع کردم. این رژیم با حذف صبحانه آغاز شد و سپس به حذف برخی غذاها و در نهایت به عدم خوردن در طول روز تبدیل شد. من معتقد بودم هر چه کمتر بخورم، بیشتر وزن کم می‌کنم و بیشتر ارزش دارم.

در دوران نوجوانی، افکار مربوط به غذا و رژیم غذایی به ذهن، بدن و روح من نفوذ کرده بود. هرگز ساعتی در روز نبود که به آنچه می‌خوردم، آنچه قرار بود بخورم، ظاهر خودم و مقایسه‌ام با دیگران فکر نکنم. از فاصله‌های بین ران‌ها، فرورفتگی‌های کمر و لرزش‌های بازو گرفته تا شکم‌های صاف، هر قسمت از بدنم به یک وسواس تبدیل شده بود.

این تجربه را در اوایل دهه ۲۰۰۰ داشتم، اما هنوز هم بسیار مرتبط است. یک مرور سیستماتیک در سال ۲۰۲۳ نشان داد که ۲۲٪ از کودکان و نوجوانان در سراسر جهان از اختلالات غذایی رنج می‌برند و این رقم در دختران به ۳۰٪ افزایش می‌یابد.

زمانی که تعریف و تمجیدها آغاز شد

خانواده‌های آسیایی به خاطر ابراز نظرهای صریح درباره ظاهر افراد مشهور هستند. از کودکی، بستگان به وضوح می‌گفتند که من چاق، کلفت و تنومند هستم و مرا با خواهران و پسرعموهایم مقایسه می‌کردند. به شنیدن اینکه بدنم چقدر زشت است عادت کرده بودم.

سپس در کلاس نهم، در تعطیلات زمستانی دچار برونشیت شدید شدم که باعث کاهش وزن قابل توجهی شد. در مهمانی‌های تعطیلات، تعریف و تمجیدها ناگهان شروع به سرازیر شدن کردند.

عمه‌ای به مادرم گفت: “دختر شما خیلی وزن کم کرده. حالا خیلی زیبا و لاغر به نظر می‌رسد. چطور این کار را کرده؟ راز او چیست؟”

عمو به طور غیررسمی مقایسه کرد: “او قبلاً بزرگ‌تر بود، اما حالا به اندازه خواهران دیگرش زیباست.”

مادرم مرا تشویق کرد که ادامه دهم و پیشنهاد داد که به من کمک کند تا آنچه می‌خورم را زیر نظر داشته باشد. پدرم هم گفت که چقدر خوشحال است که می‌بیند به سلامت خود اهمیت می‌دهم.

تأثیر شرم از بدن و راه‌های غلبه بر آن

نظرات درباره کاهش وزن مفید است، درست است؟

من از توجه و تعریف و تمجیدها لذت می‌بردم. این کلمات مرا زیبا می‌کرد. آنها نیت خوبی داشتند و مرا به حفظ سلامتی تشویق می‌کردند. آنها در واقع کمک می‌کردند، درست است؟

کاتلین گارسیا-بنستون، متخصص تغذیه ثبت شده، توضیح می‌دهد که از نظر فرهنگی، کاهش وزن معمولاً به عنوان یک چیز مثبت تلقی می‌شود و به همین دلیل تعریف و تمجیدها به دنبال آن می‌آید. این طرز فکر ریشه در یک هنجار اجتماعی دارد که کاهش وزن را با بهبود سلامت و موفقیت مرتبط می‌داند، حتی به قیمت هر چیزی.

“بسیاری از افراد سال‌ها در حال چرخش در رژیم‌های غذایی هستند و به دنبال کاهش وزنی هستند که ممکن است پایدار نباشد. متأسفانه، این چرخه می‌تواند منجر به رابطه‌ای ناسالم با غذا شود، جایی که تمرکز مداوم بر رژیم غذایی الگوی مضر محدودیت و پرخوری را تقویت می‌کند، به جای رویکردی متعادل و پایدار به تغذیه.”

شناسایی و پاسخ به تعریف و تمجیدهای غیرمستقیم

فشار برای لاغر ماندن

من بسیار هیجان‌زده بودم که به مدرسه بروم و بدن جدیدم را به دوستان و همکلاسی‌هایم نشان دهم. لباس‌های جدید، کفش‌ها و لوازم جانبی خریدم و برای هفته برنامه‌ریزی کردم. با گذشت هر ماه، نگه‌داشتن وزن دشوارتر شد. برونشیت من مدت‌ها رفته بود، اما اشتهایم بازگشته بود.

سرانجام، به وزن قبلی‌ام برگشتم. نمی‌توانستم شلوار جین‌های جدیدم را بپوشم و فاصله بین ران‌هایم ناپدید شد. از این موضوع بسیار ناراحت شدم. احساس می‌کردم که همه کسانی که برایم دعا می‌کردند را ناامید کرده‌ام. بنابراین به تدابیر افراطی روی آوردم، از ملین‌ها استفاده کردم و قرص‌های رژیمی مصرف کردم.

زمانی که دیگر نمی‌توانستم گرسنگی‌ام را کنترل کنم، سه ساندویچ کره بادام‌زمینی و ژله می‌خوردم. سپس احساس بدی می‌کردم و خودم را وادار به استفراغ می‌کردم. هر بار که یکی از قوانین غذایی‌ام را می‌شکستم، خودم را با ورزش کردن برای ساعت‌ها یا روزه آب تنبیه می-کردم.

تأثیر رفتارهای غذایی نامنظم

رفتارهای غذایی نامنظم مانند پرخوری، استفراغ، روزه‌داری، رژیم غذایی و سوءاستفاده از ملین‌ها یا ادرارآورها می‌توانند عواقب فیزیولوژیکی و روانی شدیدی داشته باشند. این عواقب شامل استئوپنی (کاهش تراکم استخوان)، پوکی استخوان (ضعف استخوان)، عدم قاعدگی و پیامدهای مادام‌العمر برای تغذیه نادرست است.

لیندزی کوپ، درمانگر مستقر در آتلانتا که در اختلالات غذایی، اضطراب و تصویر بدن تخصص دارد، گفت که تعریف و تمجید از کاهش وزن می‌تواند به ویژه برای کسانی که در حال بهبودی از اختلالات غذایی هستند مضر باشد، زیرا این نظرات می‌توانند محرک باشند و منجر به تمایل به استفاده از رفتارهای ناسالم، افزایش احساس خودآگاهی و حتی شرم و گناه شوند.

“وقتی ما از کاهش وزن تعریف و تمجید می‌کنیم، در واقع برچسب‌گذاری وزن را تقویت می‌کنیم که به افراد در همه اندازه‌ها آسیب می‌زند و لاغری را به عنوان هدف نهایی قرار می‌دهد.”

تأثیرات روانی نظرات درباره بدن افراد

بهبودی از رابطه‌ام با غذا و بدنم ده‌ها سال طول کشیده و هنوز هم ادامه دارد. نظرات درباره بدن افراد هنوز هم بر من تأثیر می‌گذارد، حتی زمانی که به من مربوط نمی‌شود. این نظرات یادآور باورهایی هستند که قبلاً بر من تسلط داشتند و مرا به دوران آسیب‌پذیر و مشکل‌دار ۱۴ سالگی‌ام برمی‌گردانند.

چه نظراتی درباره قد، کاهش وزن، افزایش وزن، پوست، مو، دندان‌ها یا ناخن‌ها باشد، این کلمات تأثیر عمیق‌تری دارند از آنچه فکر می‌کنیم.

“برای کسانی که سابقه اختلالات غذایی دارند، نظرات درباره بدنشان می‌تواند الگوهای فکری و رفتاری ناسالم را تحریک کند و چرخه‌های مضر را تقویت کند و بهبودی را دشوارتر کند. این نظرات می‌توانند بر سلامت روان تأثیر منفی بگذارند و مشکلاتی مانند اضطراب، افسردگی یا اختلال بدریختی بدن را تشدید کنند، به ویژه برای کسانی که ارزش خود را به ظاهرشان وابسته می‌دانند.”

نیل تامپسون، درمانگر دارای مجوز مستقر در هوستون، تگزاس و مریلند که در اختلالات توجه، اضطراب، افسردگی، مسائل روابط، خودباوری و دینامیک‌های خانوادگی تخصص دارد، توضیح می‌دهد که نظرات درباره بدن افراد معمولاً از جایی ناشی می‌شود که می‌خواهند حمایت کنند. در حالی که فردی که نظر می‌دهد ممکن است در ابتدا از آنچه گفته خوشحال باشد، اما این می‌تواند به مشکلات تصویر بدن کمک کند یا استانداردهای غیرواقعی را تعیین کند.

تامپسون می‌گوید که برای فردی که نظر را دریافت می‌کند، این می‌تواند به طور قابل توجهی بر خودباوری و احساس او نسبت به بدنش تأثیر بگذارد. نظرات مثبت ممکن است یک افزایش کوتاه‌مدت ایجاد کنند، اما همچنین می‌تواند ارزش خود را به ظاهر مرتبط کند، در حالی که نظرات منفی می‌توانند منجر به احساس ناکافی بودن یا اضطراب شوند.

“تغییر تمرکز به ویژگی‌های شخصی، دستاوردها یا تلاش‌ها به جای ظاهر می‌تواند به ایجاد تصویر خود سالم‌تر کمک کند و خطر تأثیرات منفی بر سلامت روان را کاهش دهد.”

بنابراین به جای نظر دادن درباره بدن افراد، بیایید استعداد، همدلی، مهارت‌های شنیداری، قدرت، شوخ‌طبعی و انرژی آنها را بشناسیم. اگر نمی‌توانید چیزی خوب بگویید، بهتر است هیچ چیزی نگویید.