نقش «مهربانی» در بهبود ارتباطات در تیم‌های بهداشتی

نقش «مهربانی» در بهبود ارتباطات در تیم‌های بهداشتی

یک پژوهشگر مفهوم «مهربانی» را تعریف کرده و معتقد است که این مفهوم می‌تواند کلید بهبود ارتباطات در تیم‌های بهداشتی و ارتقای مراقبت از بیماران باشد. نیکی مک‌کلین، دانشجوی دکتری در دانشکده بهداشت جمعیت دانشگاه آوکلند، می‌گوید: «مهربانی به‌طور قوی با تجربه و نتایج بیماران، از جمله ایمنی، تعامل بهتر با خدمات بهداشتی و کاهش بستری مجدد در بیمارستان‌ها مرتبط است.» او ادامه می‌دهد: «از سوی دیگر، بی‌مهری در تیم‌های بهداشتی – رفتارهای بی‌ادبانه، ارتباطات نامشخص یا تند – در مطالعات بزرگ به‌عنوان علت اصلی سه‌چهارم حوادث آسیب به بیماران در محیط‌های بیمارستانی شناخته شده است.» مک‌کلین تأکید می‌کند: «بنابراین، هرچند مهربانی ممکن است به‌نظر یک مفهوم لطیف و زیبا بیاید، در واقع یک ابزار بسیار جدی برای افزایش ایمنی، تجربه و نتایج بیماران است.»

تعریف مهربانی از دیدگاه مک‌کلین

مک‌کلین از طریق یک تحلیل ساختاری از مقالات پژوهشی منتشر شده، تعریفی از مهربانی ارائه داده و متوجه شده است که این مفهوم به عمل‌گرایی، تمرکز مثبت و هدف‌مندی مربوط می‌شود. او می‌گوید: «پایه و اساس مهربانی، ادب و انتخاب اقداماتی است که احترام، سخاوت، شفافیت و شمول را نشان می‌دهد.» مک‌کلین اضافه می‌کند: «زمانی که درگیر تعارض می‌شویم، که در حوزه بهداشت و همچنین در دنیای وسیع‌تر بسیار اتفاق می‌افتد، این یک طرز فکر و رویکرد است که در آن شما به‌طور فعال احترام طرف مقابل را از طریق انتخاب‌های خود در پاسخ‌گویی حفظ می‌کنید.»

تمایز بین مهربانی، همدلی و شفقت

مک‌کلین متوجه شده است که پژوهشگران اغلب مهربانی را با همدلی و شفقت اشتباه می‌گیرند. مقاله جدید او که با همکاری استادانش، دکتر لورا ویلیکن-مارز و پروفسور تونی داول، به‌عنوان نویسندگان همکار منتشر شده، به تازگی در مجله پزشکی بریتانیا منتشر شده است. با این حال، تمایز بین این اصطلاحات اهمیت دارد زیرا مهربانی مستقل از وضعیت‌های عاطفی دیگران وجود دارد و می‌تواند در آموزش پزشکی آموزش داده شود. همدلی یک پاسخ عاطفی درونی است که به اشتراک‌گذاری احساسات یا وضعیت دیگران، چه رنج و چه شادی، مربوط می‌شود و به عمل منتهی می‌شود، نه اینکه خود یک عمل باشد.

مهربانی و همدلی در سیستم بهداشت و درمان

همدلی به معنای پاسخ دادن به رنج دیگران با تمایل به کاهش آن رنج است، اما این پاسخ ممکن است به اقدام خارجی منجر نشود. در مقابل، مهربانی مجموعه‌ای از اقداماتی است که در پاسخ به تمایل برای کمک به شکوفایی دیگران انجام می‌شود و می‌تواند ناشی از یک واکنش همدلانه یا انتخابی پیش‌دستانه باشد. مک‌لین پتانسیل بیشتری برای گنجاندن مهربانی در فرهنگ تیم‌ها و سازمان‌ها می‌بیند که این امر می‌تواند ارتباطات را در تیم‌های بهداشتی و با بیماران بهبود بخشد و همچنین تجربه بیماران از ایمنی و اعتماد را افزایش دهد. او می‌گوید: «این چیزی عملی است که می‌توانیم اندازه‌گیری کنیم و انتظار داشته باشیم، به عنوان مثال، در آموزش پزشکی، در سیاست‌ها یا در سازمان‌ها.»

مهربانی می‌تواند وجود داشته باشد حتی زمانی که پزشکان به شدت خسته شده‌اند و قادر به همدلی نیستند. با این حال، مک‌لین تأکید می‌کند که سازمان‌ها باید محیط‌ها و فرهنگ‌هایی را ایجاد کنند که افراد و تیم‌ها بتوانند مهربانی را حفظ کنند، قبل از اینکه انتظار داشته باشند از کارمندان خود مهربانی را دریافت کنند.

مک‌لین دارای سابقه‌ای در بهبود کیفیت است و به عنوان یک درمانگر شغلی آموزش دیده است. اما تجربه او در سیستم بهداشت و درمان زمانی که فرزندش بیمار بود، علاقه‌اش به مهربانی را برانگیخت و او را به سمت فعالیت‌های حمایتی بیماران سوق داد. او می‌گوید: «این نبود که مهربانی یا عدم مهربانی به ما تأثیر بگذارد، بلکه آنچه بیشترین تأثیر را بر نتایج ما داشت، مهربانی بود که در تیم‌های بهداشتی نمایش داده می‌شد.»

او ادامه می‌دهد: «شاهد بودیم که تیم بهداشتی ما یکدیگر را تضعیف می‌کردند، در زمان درگیری به طور محترمانه ارتباط برقرار نمی‌کردند، به ما مشاوره‌های متضاد درمانی می‌دادند و با هم همکاری نمی‌کردند که این موارد بیشترین تأثیر را بر ما داشت.»

مک‌لین همچنین به تیم‌های بهداشتی مؤثر اشاره می‌کند و می‌گوید: «در زمینه ایمنی و اعتماد بیمار، مشاهده تعامل تیم‌های بهداشتی ما با یکدیگر تأثیر بیشتری بر احساس ایمنی و اعتماد ما داشت نسبت به نحوه رفتار با خودمان.»

انتشارات بعدی مک‌لین به بررسی مطالعات دکتری او می‌پردازد که شامل نظرسنجی‌ها و مصاحبه‌هایی با افرادی است که در سیستم‌های بهداشتی در سطح جهانی کار می‌کنند و همچنین متخصصان مراقبت متمرکز بر بیمار هستند. هدف او این است که مهربانی به یک اصل در سیستم بهداشت و درمان در هر سطح تبدیل شود.