خطر انقراض ناگهانی برای میمون‌های در معرض انقراض

خطرات برای میمون‌های موری‌کی شمالی با وجود افزایش جمعیت

با اینکه جمعیت میمون‌های موری‌کی شمالی تقریباً چهار برابر بیشتر از سال ۱۹۸۲ شده است، یک مطالعه جدید که در نشریه اکولوژی منتشر شده، نشان می‌دهد که این میمون‌ها همچنان در معرض خطر هستند، به‌ویژه در مواجهه با اختلالات مداوم در زیستگاهشان. میمون‌های موری‌کی شمالی که در جنگل‌های آتلانتیک برزیل زندگی می‌کنند، نسبت به سایر پستانداران اولیه بسیار صلح‌جو و برابری‌طلب هستند. آن‌ها همچنین یکی از در خطرترین گونه‌های میمون در جهان به شمار می‌آیند.

کارن استر، استاد انسان‌شناسی در دانشگاه ویسکانسین-مدیسون و نویسنده اصلی این مقاله، ۴۰ سال است که رفتار و بوم‌شناسی این میمون‌ها را در یک بخش کوچک و حفاظت‌شده از جنگل‌های برزیل مطالعه می‌کند. او با آنتونی آیو، استاد اکولوژی و تکامل در دانشگاه ویسکانسین-مدیسون که در مدل‌سازی تغییرات جمعیتی در طول زمان تخصص دارد، همکاری کرده است. آیو می‌گوید: “هدف من این است که آنچه را که کارن از قبل می‌داند، به آمار تبدیل کنم. او داده‌های خود را به‌خوبی می‌شناسد و مطالعات بلندمدت با این سطح از جزئیات برای یک گونه در خطر بسیار نادر است.”

استر و تیم همکاران برزیلی‌اش نه تنها تعداد حیوانات را شمارش می‌کنند، بلکه رفتار منحصر به فرد آن‌ها، نرخ زادوولد، نرخ مرگ و روابطشان با یکدیگر را نیز پیگیری می‌کنند. آن‌ها این حیوانات را به‌عنوان افراد می‌شناسند، نه فقط به‌عنوان نقاط داده. در حالی که این گونه و سرزمینی که در آن زندگی می‌کنند تحت حفاظت قانون برزیل است، نرخ مرگ و میر موری‌کی‌ها به‌طور ناگهانی در سال ۲۰۱۶ افزایش یافته و از آن زمان کاهش نیافته است. استر و آیو متوجه شده‌اند که این حیوانات هنوز در حال زادوولد با نرخ ثابتی هستند که به دلایل دیگری برای کاهش جمعیت اشاره دارد.

استر توضیح می‌دهد: “داده‌های ما نشان می‌دهد که ممکن است برخی از عوامل استرس‌زای محیطی در زیستگاه وجود داشته باشد، مانند کاهش بهره‌وری جنگل که بر دسترسی به غذا تأثیر می‌گذارد، استرس آب و هوایی یا شکار که باعث افزایش مرگ و میر می‌شود.”

این مطالعه همچنین تأیید می‌کند که مطالعات بلندمدت و دقیق مانند این بسیار مفید هستند. تا سال ۲۰۱۵، جمعیت این موری‌کی‌ها به عدد قابل توجه ۳۵۶ حیوان افزایش یافته بود، در حالی که در زمان شروع جمع‌آوری داده‌های استر در سال ۱۹۸۲، این تعداد حدود ۵۰ حیوان بود. آیو از داده‌های ۳۳ سال اول مطالعه استر برای ایجاد مدلی استفاده کرد که نشان می‌دهد جمعیت باید در چند دهه آینده تحت شرایط سال ۲۰۱۵ چگونه باشد.

پیش‌بینی جمعیت موری‌کی‌ها و چالش‌های زیست‌محیطی

پیش‌بینی شده بود که جمعیت موری‌کی‌ها به‌طور نمایی افزایش یابد و به ظرفیت تحمل حدود ۵۰۰ حیوان برسد و در چند دهه آینده در این اندازه باقی بماند. اما مدلی که این پیش‌بینی را انجام داد، نمی‌توانست دو سال خشکسالی که از سال ۲۰۱۴ آغاز شد و همچنین شیوع تب زرد در جمعیت در سال ۲۰۱۶ را پیش‌بینی کند. آیوِس توضیح می‌دهد: “اگر فقط داده‌هایی تا سال ۲۰۱۵ داشتید، می‌گفتید جمعیت عالی است!” اما خوشبختانه، استریر و تیمش به جمع‌آوری داده‌ها پس از خشکسالی و اپیدمی تب زرد ادامه دادند و این امکان را فراهم کردند که تأثیرات مداوم تغییرات زیستگاه مستند شود.

زمانی که آیوِس تغییرات جمعیت را مدل‌سازی کرد و کاهش شدید جمعیت از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۲ را در نظر گرفت، متوجه شد که ظرفیت تحمل پیش‌بینی‌شده جمعیت تنها حدود ۲۰۰ حیوان است. این در حالی است که فرض کنیم تغییر ناگهانی دیگری در مرگ و میر مانند آنچه در سال ۲۰۱۶ آغاز شد، رخ ندهد. با شناسایی شکار و تغییرات زیستگاه به‌عنوان عوامل محدودکننده ممکن برای این جمعیت موری‌کی، فعالان محیط‌زیست در حال به‌دست آوردن درکی واضح‌تر از جایی هستند که باید اقدام کنند و چگونه باید عمل کنند.

لئاندرو یرُسالیسکی، رئیس مرکز ملی تحقیق و حفاظت از پریمات‌های برزیلی، بخشی از وزارت محیط‌زیست برزیل، می‌گوید: “مانند تقریباً تمام کارهای قبلی کارن، این کار پنجره جدیدی برای درک و بهبود طراحی استراتژی‌های حفاظتی ما باز می‌کند.” داده‌های استریر همچنین می‌توانند به همراه مدل‌های مختلف برای پیش‌بینی واکنش سایر جمعیت‌های موری‌کی به تغییرات اقلیمی و بیماری‌های آینده استفاده شوند. این چالش‌ها به‌طور فزاینده‌ای محتمل‌تر می‌شوند، زیرا مدل‌های اقلیمی پیش‌بینی می‌کنند که دنیای گرم‌تر و خشکتر خواهد شد که منجر به افزایش فشارهای محیطی و کمبود غذا برای موری‌کی‌ها و سایر پریمات‌ها می‌شود.

یرُسالیسکی امیدوار است که این داده‌ها به آنها کمک کند تا درک کنند این جمعیت‌ها برای بقا در برابر تغییرات جهانی به چه شرایطی نیاز دارند. در نهایت، این اطلاعات می‌تواند به سیاست‌های حفاظتی کمک کند که ممکن است به بهبود مدیریت کیفیت زیستگاه یا ایجاد کریدورهای زیستگاهی بین جمعیت‌های ایزوله موری‌کی‌ها یاری رساند. یرُسالیسکی می‌گوید: “داشتن شخصی مانند کارن که این تحقیق بلندمدت را توسعه می‌دهد و این نتایج با کیفیت بالا را ارائه می‌دهد، فوق‌العاده است. حتی در ناامیدی که با این وضعیت (موری‌کی‌ها) مواجه هستیم، این به ما امید زیادی می‌دهد تا بهترین استراتژی‌های ممکن را برای تلاش در جهت نجات این گونه طراحی کنیم.”