قهوه و معجزه برای قلب و مغز: خبر خوش برای بیماران فیبریلاسیون دهلیزی

قهوه و محافظت از قدرت فکری در بیماران دچار فیبریلاسیون دهلیزی

تازه‌ترین تحقیقات که در تاریخ 24 آذر 1403 تو ژورنال انجمن قلب آمریکا منتشر شده، نشون میده که خوردن چند فنجون قهوه در روز می‌تونه به پیشگیری از کاهش قوای شناختی در افرادی که دچار فیبریلاسیون دهلیزی (AFib یا AF) هستن، کمک کنه. دکتر یورگ اچ. بیر، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد پزشکی و خون‌شناسی تو دانشگاه زوریخ سوئیس، گفت: «تو این زمینه حرف و حدیث‌های زیادی هست، اما مطالعه ما هیچ دلیلی برای منع یا ممنوع کردن بیماران AFib از خوردن قهوه پیدا نکرد. برعکس، می‌گیم: «لذت ببرید، شاید حتی براتون خوب هم باشه!»

فیبریلاسیون دهلیزی، که شایع‌ترین اختلال ریتم قلب در بزرگساله، بیش از 5 میلیون نفر رو تو آمریکا درگیر کرده. طبق توصیه‌های سال 2023 ACC/AHA/ACCP/HRS برای تشخیص و مدیریت فیبریلاسیون دهلیزی، پرهیز از کافئین برای پیشگیری از اختلالات ضربان قلب، هیچ فایده‌ای برای افراد مبتلا به AFib نداره. این دستورالعمل همچنین اشاره می‌کنه که شاید خودداری از قهوه بتونه علائم رو تو بیمارانی که می‌گن کافئین علائم AFib شون رو شدیدتر می‌کنه، کم کنه. این علائم شامل تپش قلب، سرگیجه، خستگی و چیزای دیگه می‌شه.

دکتر ماسیمو بارباگالو، نویسنده اصلی این مطالعه و همکار تو بخش مراقبت‌های ویژه اعصاب تو بیمارستان دانشگاه زوریخ، گفت: «مشخصه که خوردن قهوه به طور منظم به عملکرد فکری تو افراد سالم کمک می‌کنه. فیبریلاسیون دهلیزی، که شایع‌ترین آریتمی قلبیه، به طور جداگانه خطر زوال عقل رو افزایش می‌ده. پس سوال اینجاست که آیا قهوه می‌تونه خطر افزایش یافته زوال شناختی رو تو افراد مبتلا به AFib جبران کنه؟»

طبق راهنمایی‌های تغذیه فدرال آمریکا، خوردن سه تا پنج فنجون قهوه 8 اونسی در روز می‌تونه بخشی از یه رژیم غذایی سالم باشه، اما این فقط به قهوه سیاهِ ساده اشاره داره. انجمن قلب آمریکا هشدار می‌ده که نوشیدنی‌های قهوه‌ای محبوبی مثل لاته و ماکیاتو معمولاً کالری، شکر و چربی اضافه زیادی دارن.

مطالعه همکاران فیبریلاسیون دهلیزی سوئیس

مطالعه همکاران فیبریلاسیون دهلیزی سوئیس (Swiss-AF) بیش از 2400 نفر رو که به فیبریلاسیون دهلیزی مبتلا بودن، بررسی کرد. بیماران بین سال‌های 2014 تا 2017 ثبت‌نام کردن، چند تا آزمون شناختی انجام دادن و گزارش دادن که تو 12 ماه گذشته چند فنجون قهوه کافئین‌دار خوردن – بدون توجه به شیرینی‌کننده‌ها، خامه‌ها یا طعم‌دهنده‌های اضافی. اندازه فنجون‌ها هم که یکسان نبود.

تو این مطالعه، محققان ارزیابی‌های شناختی رو تحلیل کردن و بررسی کردن که آیا خوردن قهوه می‌تونه از کاهش توانایی‌های ذهنی جلوگیری کنه، که خودش یه خطر شناخته‌شده برای AFib هست. چون بیماری آلزایمر و AFib با التهاب سیستمیک در ارتباط‌ان، محققان نشانگرهای التهاب رو هم تحلیل کردن. نتایج مطالعه نشون داد:

• به طور کلی، نمرات بالاتر آزمون‌های شناختی با مصرف بیشتر قهوه مرتبط بود.
• به طور خاص، نمرات سرعت پردازش، هماهنگی چشم و دست و توجه تو کسایی که قهوه می‌خوردن حدود 11 درصد بهتر بود.
• سن شناختی تو افرادی که بیشترین قهوه رو خوردن، نسبت به کسایی که کمترین قهوه رو خوردن، 6.7 سال کمتر تخمین زده شد.
• نشانگرهای التهابی تو شرکت‌کنندگانی که روزانه پنج فنجون قهوه می‌خوردن، بیش از 20 درصد کمتر از شرکت‌کنندگانی بود که کمتر از یه فنجون در روز قهوه می‌خوردن.

محققان هیچ رابطه‌ای بین سن، جنسیت و مصرف قهوه پیدا نکردن. بیر گفت: «یه ارتباط خیلی واضح و مداومِ «پاسخ به دوز» بین خوردن قهوه بیشتر و عملکرد بهتر تو چند آزمون شناختی پیچیده وجود داشت.»

کاهش نشانگرهای التهابی با مصرف زیاد قهوه

مطالعات نشون می‌ده که نشانگرهای التهابی با افزایش مصرف قهوه کم می‌شن. این ارتباط بعد از در نظر گرفتن عواملی مثل سن، جنسیت، شاخص توده بدنی، وضعیت سیگار کشیدن، فعالیت بدنی و سابقه سکته مغزی همچنان پابرجا هست. محققان اشاره کردن که مطالعات قبلی نشون می‌ده که اثرات محافظتی مصرف منظم قهوه در برابر کاهش توانایی‌های شناختی تو سالمندان شاید به کافئین و موادی فعال دیگه مثل منیزیم و ویتامین B3 (نیاسین) مربوط بشه و یا شاید به خاطر نقش قهوه تو کم کردن مواد شیمیایی‌ای باشه که باعث التهاب می‌شن.

خوزه آ. هوگلر، پزشک و رییس دستورالعمل مشترک 2023 تو مدیریت فیبریلاسیون دهلیزی، هشدار داد که این مطالعه مشاهده‌ای نمی‌تونه به این نتیجه برسه که قهوه واقعاً از کاهش توانایی‌های فکری در درازمدت جلوگیری می‌کنه. اون گفت: «مطالعات دیگه نشون دادن که قهوه به طور کلی عملکردهای تقویت‌کننده شناخت رو داره. اما این موضوع خاص جمعیت مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی نیست. ما نمی‌تونیم نتیجه بگیریم که قهوه از کاهش قوای فکری تو درازمدت جلوگیری می‌کنه.» هوگلر، استاد پزشکی داخلی تو مرکز پزشکی UT Southwestern تو دالاس، اضافه کرد: «به نظر نمی‌رسه قهوه فیبریلاسیون دهلیزی رو بدتر کنه، پس نیازی به قطع مصرفش نیست. با این حال، نمی‌تونیم بگیم که شروع مصرف قهوه از فیبریلاسیون دهلیزی جلوگیری می‌کنه یا از کاهش توانایی‌های فکری در طولانی‌مدت پیشگیری می‌کنه.»

محدودیت‌های مطالعه

محدودیت‌های این مطالعه شامل اینه که محققان تونستن توانایی‌های ذهنی و مصرف قهوه شرکت‌کننده‌ها رو تو یه زمان مشخص اندازه‌گیری کنن. این یعنی مطالعه نمی‌تونه تفاوت‌های کاهش قوای فکری رو با افزایش سن بسنجه و مصرف قهوه فعلی گزارش‌شده ممکنه تغییرات مصرف تو سال‌های گذشته رو نشون نده. به عنوان یه مطالعه مقطعی که تو یه زمان خاص انجام شده، نمی‌تونه رابطه علت و معلولی بین خوردن قهوه و عملکرد شناختی رو تعیین کنه. علاوه بر این، این مطالعه ممکنه به جمعیت‌های دیگه قابل تعمیم نباشه چون شامل جمعیتی عمدتاً سفیدپوست تو سوئیس بود که تمایل به خوردن اسپرسو دارن.

بارباگالو گفت: «برای تشخیص کاهش توانایی فکری قابل توجه، نیاز به پیگیری حداقل 5 تا 10 سال هست. با این حال، عادات تغذیه‌ای از جمله خوردن قهوه که توسط شرکت‌کننده‌ها گزارش شده، نشون‌دهنده قرار گرفتن در معرض این عادات تو طول سال‌های زیادی هست و احتمالاً ما اینجا نتایجش رو می‌بینیم.»

جزئیات و طراحی مطالعه

این مطالعه شامل 2413 نفر (میانگین سن 73 سال؛ 27 درصد زن) مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بود که بین سال‌های 2014 تا 2017 تو مطالعه همگن فیبریلاسیون دهلیزی سوئیس (Swiss-AF) ثبت‌نام کرده بودن. Swiss-AF تو 14 مرکز تو تمام مناطق زبانی سوئیس در حال انجامه. شرکت‌کننده‌ها حداقل هشت سال تحت نظر برای سکته مغزی، سکته‌ی خفیف، نشانگرهای التهابی خون و لخته شدن خون، تصویربرداری مغزی و آزمایش‌های شناختی مکرر قرار داشتن. بیمارانی که فقط دوره‌های کوتاه‌مدت فیبریلاسیون دهلیزی رو تجربه کرده بودن، که بدون درمان خوب شده بود، یا قادر به ارائه رضایت آگاهانه نبودن، از تحلیل حذف شدن.

تو زمان ثبت‌نام، شرکت‌کننده‌ها مصرف قهوه کافئین‌دارشون رو تو سال گذشته گزارش کردن که پاسخ‌ها به صورت کمتر از یه فنجون در روز، یه فنجون در روز، دو تا سه فنجون در روز، چهار تا پنج فنجون در روز و بیشتر از پنج فنجون در روز خلاصه شد. اندازه فنجون‌ها یا غلظت کافئین تو هر فنجون مشخص نشد. اضافه کردن خامه، شکر یا طعم‌دهنده‌ها هم در نظر گرفته نشد. تو زمان ثبت‌نام، شرکت‌کننده‌ها یه سری آزمایش‌های شناختی رو که مهارت‌های کلامی، عملکرد اجرایی، حافظه، سرعت پردازش، هماهنگی چشم و دست و توجه رو اندازه‌گیری می‌کرد، انجام دادن. این آزمایش‌ها به یه ارزیابی کلی از توانایی شناختی به اسم ساختار شناختی (CoCo) وصل شدن. همچنین شرکت‌کننده‌ها یه آزمون غربالگری 30 امتیازی برای اختلال شناختی، ارزیابی شناختی مونترال رو تکمیل کردن که توانایی‌های بینایی-فضایی و اجرایی، نام‌گذاری اشیا، حافظه، توجه، زبان و توانایی‌های انتزاعی رو ارزیابی می‌کرد. شرکت‌کننده‌ها با استفاده از مقیاس افسردگی سالمندان ارزیابی شدن تا محققان بتونن بررسی کنن که آیا عملکرد شناختی احتمالاً تحت تاثیر افسردگی قرار گرفته یا نه.