بچه‌ها چطور با هم برای نجات زمین 💪 همکاری می‌کنن؟ (حتی از آبشون می‌گذرن!)

همکاری بچه‌ها، برای یه هدف مشترک

یه تحقیق تازه نشون می‌ده که بچه‌ها، حتی اگه به ضرر خودشون باشه، باز هم می‌تونن با هم همکاری کنن تا به یه هدف مشترک برسن، چیزی که به نفع همه گروهه. یه عده محقق، چند گروه از بچه‌های 6 تا 10 ساله رو جمع کردن و یه بازی راه انداختن. تو این بازی، به هر بچه چند تا ظرف آب دادن و بعد هر کدومشون می‌تونستن تصمیم بگیرن که چقدر از آبشون رو بریزن تو یه استخر مشترک. اگه گروه، یه مقدار مشخصی آب رو می‌ریخت، به نفع همه بود؛ اما بچه‌ها می‌تونستن از آبی که نگه می‌داشتن هم استفاده کنن.

هم‌زمان، به یه سری از بچه‌ها بازخورد می‌دادن؛ یا درباره نتیجه خودشون تو بازی، یا درباره نتیجه کل گروه. نتیجه‌ها نشون داد که اکثر گروه‌ها به هدفشون رسیدن و تا آخر بازی هم با هم همکاری کردن، حتی وقتی بچه‌ها نتیجه‌های بقیه رو هم می‌دیدن. البته، اونایی که نتیجه‌های همه رو می‌دیدن، یه کم کمتر تلاش می‌کردن که به اون حد نصاب برسن و تفاوت نتیجه‌های هر کسی هم بیشتر به چشم می‌اومد.

محقق‌ها می‌گن که این یافته‌ها به ما یه دید خوب می‌ده که چطور گروه‌ها می‌تونن با هم همکاری کنن تا از پس چالش‌های مشترک بربیان، و نشون می‌ده که تعیین هدف‌های واضح و سر راست چقدر مؤثره. این تحقیق تو مجله Psychological Science چاپ شده و توش محققایی از دانشگاه پلیموث (انگلستان)، دانشگاه آزاد برلین، مؤسسه ماکس پلانک برای توسعه انسانی (آلمان) و مدرسه کسب ‌و کار IESE (اسپانیا) دست داشتن.

دکتر پاتریشیا کانگیسر، استادیار روان‌شناسی تو دانشگاه پلیموث و نویسنده اصلی این تحقیق، گفت: «خیلی از مشکلاتی که جامعه‌ی امروز باهاش دست و پنجه نرم می‌کنه، اینه که باید بین منافع شخصی و کمک به بقیه یکی رو انتخاب کنیم. این موضوع مخصوصاً تو مسائلی مثل تغییرات آب و هوایی خیلی مهمه، چون فقط وقتی می‌تونیم به هدفمون برسیم که همه، چه آدم‌ها و چه کشورها، با هم همکاری کنن. تحقیق ما نشون می‌ده که اگه یه هدف مشخص داشته باشیم و براش تلاش کنیم، نتیجه‌ش به نفع همه تموم می‌شه. حتی بچه‌های 6 ساله هم می‌تونن این کار رو انجام بدن.»

این تحقیق، جدیدترین کار دکتر کانگیسر و همکارش، دکتر یان وایک از پلیموثه، که از بازی‌ها برای بررسی رفتار آدما و راه‌های تقویت همکاری استفاده می‌کنن.

تحقیق درباره رقابت و همکاری بین بچه‌ها

این تحقیق به محقق‌ها این امکان رو داد که یه نگاهی به یافته‌های تحقیقات قبلی بندازن که نشون می‌داد، مقایسه نتیجه‌های خودمون با بقیه، می‌تونه باعث رقابت بشه و تمایل به شرکت تو منافع عمومی رو کم کنه. تو این تحقیق، بچه‌ها موقع بازی فرصت داشتن که با هم حرف بزنن و مثلاً درباره این که چطور به یه هدف مشترک برسن، گفت‌وگو کنن. وقتی بچه‌ها می‌تونستن نتیجه‌های همه رو ببینن، بیشتر شروع می‌کردن به مقایسه کردن خودشون با بقیه. همچنین بیشتر حرف می‌زدن و به ریختن آب بیشتر اشاره می‌کردن. اینا نشون می‌ده که بچه‌ها تو موقعیتای مختلف، انعطاف‌پذیر عمل می‌کنن و تلاششون رو برای هماهنگی، وقتی لازم باشه، بیشتر می‌کنن.

دکتر کانگیسر اضافه کرد: «این بازی رو واسه بچه‌هایی طراحی کردیم که تو سنی هستن که کم‌کم حس رقابت توشون شکل می‌گیره. انتظار داشتیم که این حس رقابت، وقتی بچه‌ها متوجه رفتار بقیه تو گروهشون بشن، بیشتر بشه، ولی این‌طور نشد. این نشون می‌ده که اگه هدف‌های خوب و بازخورد مناسب داشته باشیم، می‌تونیم به آدما کمک کنیم که از منافع خودشون بگذرن و کارایی انجام بدن که به نفع جامعه باشه.»

بازی چطوری انجام شد؟

این تحقیق، 240 تا بچه از آلمان و هند رو درگیر کرد. تو این بازی، به گروه‌های سه‌نفره از بچه‌ها، به هر کدوم یه ظرف آب دادن و ازشون خواستن که مقداری از آبشون رو بریزن تو یه مخزن مشترک. هر آبی رو که نمی‌ریختن، واسه خودشون نگه می‌داشتن. اگه اون مخزن به یه حد مشخصی می‌رسید، بهشون این امکان رو می‌داد که به یه حیوان تشنه کمک کنن و همه اعضای گروه، به یه اندازه آب اضافی می‌گرفتن، بدون توجه به این‌که چقدر مشارکت کردن. هرچی آب بیشتری جمع می‌کردن، تو آخر بازی جایزه بیشتری می‌بردن. این موضوع، باعث می‌شد که بچه‌ها تلاش کنن تا جایی که می‌تونن، آبشون رو نگه دارن.

بازی شامل هشت دور بود. تو نصف گروه‌ها، بچه‌ها فقط بعد از هر دور می‌تونستن ببینن که چقدر آب جمع کردن. تو گروه‌های دیگه، بچه‌ها می‌تونستن ببینن که خودشون و بقیه، چقدر آب جمع کردن.