هوش مصنوعی اعتماد خواننده‌ها رو کم می‌کنه؟ رازهای پنهان تو روزنامه‌نگاری نوین!

نقش هوش مصنوعی تو کار روزنامه‌نگاری و اثرش رو اعتماد خواننده‌ها

همین‌طور که هوش مصنوعی بیشتر تو روزنامه‌نگاری جا باز می‌کنه، روزنامه‌نگارها و سردبیرها فقط درگیر این نمیشن که چه‌جوری ازش استفاده کنن، بلکه باید به این سوال هم جواب بدن که چه‌جوری باید خواننده‌ها رو در جریان این استفاده قرار بدن. تحقیقات جدید دانشکاه کانزاس نشون می‌ده وقتی خواننده‌ها فکر می‌کنن هوش مصنوعی یه جوری تو تولید خبر دخیل بوده، اعتمادشون به‌ اعتبار خبر کم میشه، حتی اگه دقیقاً ندونن این فناوری چه نقشی داشته. این یافته‌ها نشون میده خواننده‌ها متوجه استفاده از هوش مصنوعی توی خبرها هستن، حتی اگه این رو یه چیز منفی بدونن. با این حال، فهمیدن اینکه فناوری چه‌جوری و چی رو به خبر اضافه کرده، می‌تونه سخت باشه و خبر دادن به خواننده‌ها، جوری که بفهمن، یه مشکل بزرگه که باید بهش رسیدگی بشه.

آلیسا آپلمن، استاد دانشگاه تو مدرسه روزنامه‌نگاری و ارتباطات جمعی ویلیام اَلِن وایت، و یکی از نویسنده‌های دو تا تحقیق تو این زمینه، گفت: «توجه بیشتر به هوش مصنوعی تو روزنامه‌نگاری، یه سواله که روزنامه‌نگارها و مدرس‌ها دارن درباره‌ش حرف می‌زنن. ما به این موضوع علاقه‌مند بودیم که خواننده‌ها چه‌جوری این رو درک می‌کنن. برای همین، می‌خواستیم بیشتر درباره‌ی ادراکات مربوط به نحوه‌ی نوشتن خبرها و تاثیرش، یا نظر مردم درباره‌ی خبرهایی که هوش مصنوعی تولید کرده، اطلاعات به دست بیاریم.»

آپلمن و استیو بی-ایم، استاد دانشگاه تو مدرسه روزنامه‌نگاری و ارتباطات جمعی
ویلیام آلن وایت، یه آزمایش رو رهبری کردن که توش به خواننده‌ها خبری درباره‌ی شیرین‌کننده مصنوعی آسپارتام و بی‌خطر بودنش برای مصرف نشون دادن. خواننده‌ها تصادفی یکی از این پنج تا نوشته رو دیدن: «نوشته شده توسط خبر‌نگار» «نوشته شده توسط خبرنگار با ابزار هوش مصنوعی» «نوشته شده توسط خبرنگار با کمک هوش مصنوعی» «نوشته شده توسط خبرنگار با همکاری
هوش مصنوعی» و «نوشته شده توسط هوش مصنوعی». بقیه‌ی مقاله تو همه موارد مثل هم بود. نتایج تو دوتا مقاله تحقیقی منتشر شد که هردو رو آپلمن و بی-ایم از دانشگاه کانزاس، همراه هایان جی از دانشگاه لِهی و مو وو از دانشگاه ایالتی
کالیفرنیا، لس آنجلس نوشتن.

یکی از این مقاله‌ها بررسی می‌کرد که خواننده‌ها چه‌جوری نوشته‌های مربوط به هوش مصنوعی رو درک می‌کنن. بعد از خوندن مقاله، از خواننده‌ها پرسیده شد که معنی اون نوشته‌ی خاصی که دیدن چیه و اینکه آیا با چندین بیانیه مربوط به سواد رسانه‌ای و نگرششون نسبت به هوش مصنوعی موافق بودن یا نه. نتایج نشون داد که شرکت‌کننده‌ها، فارغ از اینکه چه نوع نوشته‌ای دیدن، یه دید کلی درباره‌ی کاری که فناوری انجام می‌ده، داشتن. اکثرشون حس می‌کردن که آدم‌ها نقش اصلی رو دارن، درحالی که بعضی‌ها معتقد بودن که هوش مصنوعی ممکنه به عنوان یه ابزار تحقیق یا تو نوشتن پیش‌نویس اولیه‌ای که توسط انسان ویرایش شده، استفاده شده باشه.

نتایج نشون داد که شرکت‌کننده‌ها درک خوبی از توانایی‌های فناوری هوش مصنوعی داشتن و می‌فهمیدن که این فناوری تحت هدایت انسان و با استفاده از دستورالعمل‌ها کار می‌کنه. با این حال، شرایط مختلف تو نوشته‌ها، جای تفسیر زیادی درباره‌ی اینکه دقیقا چه‌جوری به مقاله‌ای که خوندن کمک کرده، باقی گذاشت. وقتی مشارکت هوش مصنوعی تو نوشته‌ها ذکر شد، این موضوع به‌طور منفی رو درک خواننده‌ها از اعتبار منبع و نویسنده اثر گذاشت. حتی با نوشته‌ی «نوشته شده توسط خبرنگار»، خواننده‌ها اون رو جوری تفسیر کردن که حداقل بخشی از اون توسط هوش مصنوعی نوشته شده، چون اسم یه آدم به داستان ربط نداشت. نویسنده‌های مقاله نوشتن که خواننده‌ها از تکنیک درک‌سازی برای تفسیر مشارکت‌های هوش مصنوعی استفاده کردن.

تاثیر هوش مصنوعی روی اعتبار خبرها

این ترفند به معنی استفاده از اطلاعاتی هست که قبلا یاد گرفته شده تا بتونیم درک بهتری از موقعیت‌های ناآشنا داشته باشیم. اپلمن گفت: «مردم ایده‌های مختلفی درباره‌ی معنی هوش مصنوعی دارن و وقتی که ما درباره‌ی عملکردش شفاف نباشیم، مردم درباره‌ی کاری که فکر می‌کنن انجام داده، جای خالی‌ها رو پر می‌کنن.» نتایج نشون داد که فارغ از اینکه مردم چه تصوری از نقش هوش مصنوعی تو داستان داشتن، نظراتشون درباره‌ی اعتبار خبرها به‌طور منفی تحت تاثیر قرار گرفت. این یافته‌ها تو نشریه
Communication Reports منتشر شد.

نقش انسانیت تو ارزیابی اعتبار

یه مقاله‌ی تحقیقاتی دیگه بررسی کرد که چه‌جوری درک انسانیت، رابطه بین نقش هوش مصنوعی و قضاوت‌های اعتبار رو میانجی‌گری می‌کنه. این تحقیق نشون داد که پذیرش هوش مصنوعی، شفافیت رو زیاد می‌کنه و خواننده‌ها حس می‌کنن که مشارکت انسانی تو خبرها، اعتمادپذیری رو بهتر می‌کنه. شرکت‌کننده‌ها، درصدی رو که فکر می‌کردن هوش مصنوعی تو ساختن مقاله داشته، گزارش کردن، فارغ از اینکه کدوم شرایط نوشته رو دیدن. هرچی درصد بالاتر بود، قضاوتشون درباره‌ی اعتبار مقاله پایین‌تر بود. حتی کسایی که نوشته‌ای با عنوان «نوشته شده توسط خبرنگار» رو خوندن، گزارش کردن که حس می‌کنن هوش مصنوعی یه جوری تو این کار دخالت داشته.

بیان-ایمه گفت: «مسئله‌ی اصلی این نبود که آیا کار توسط هوش مصنوعی یا انسان انجام شده، بلکه این بود که چقدر فکر می‌کردن انسان تو این کار نقش داشته.» او ادامه داد: «این نشون می‌ده که ما باید شفاف باشیم. ما فکر می‌کنیم که روزنامه‌نگارها فرضیات زیادی دارن که تو این زمینه می‌سازیم که مصرف‌کننده‌ها می‌دونن ما داریم چی‌کار می‌کنیم. اما اغلب این‌جوری نیست.»

نتایج و پیامدهاش

یافته‌ها نشون می‌ده که مردم به مشارکت‌های انسانی تو زمینه‌هایی مثل روزنامه‌نگاری که به‌طور سنتی توسط آدم‌ها انجام می‌شه، بیشتر اعتماد می‌کنن. وقتی این نقش با فناوری‌هایی مثل هوش مصنوعی جایگزین می‌شه، می‌تونه رو درک اعتبار تاثیر بذاره، در حالی که شاید برای چیزهایی که به‌طور سنتی انسانی نیستن، مثل پیشنهاد ویدیوها تو یوتیوب بر اساس دیدن قبلی، این‌جوری نباشه. نویسنده‌ها گفتن: «در حالی که می‌شه این رو به‌عنوان یه نکته مثبت در نظر گرفت که خواننده‌ها تمایل دارن خبرهای نوشته‌شده توسط انسان‌ها رو معتبرتر بدونن، روزنامه‌نگارها و مدرس‌ها باید درک کنن که باید توی نشون‌دادن چه‌جوری یا اینکه آیا از هوش مصنوعی استفاده می‌کنن، شفاف باشن.»

شفافیت یه کار درسته، همون‌طور که تو یه رسوایی اوایل امسال نشون داده شد که توش ادعا شد Sports Illustrated مقالاتی رو که توسط هوش مصنوعی تولید شده بود، رو به‌عنوان نوشته‌شده توسط آدم‌ها منتشر کرده بود. با این حال، محقق‌ها استدلال می‌کنن که فقط گفتن اینکه از هوش مصنوعی استفاده شده، شاید برای مردم به اندازه‌ی کافی روشن نباشه تا بفهمن که این فناوری چیکار کرده و اگه حس کنن که هوش مصنوعی بیشتر از یه انسان کمک کرده، می‌تونه رو درک اعتبار تاثیر منفی بذاره.

تحقیقات آینده و درک خواننده‌ها

یافته‌ها درباره‌ی درک نویسندگی و انسانیت تو نشریه
Computers in Human Behavior: Artificial Humans منتشر شد. هر دو مقاله نشون می‌ده که تحقیقات بیشتری باید ادامه داشته باشه تا بررسی بشه که خواننده‌ها چه‌جوری مشارکت‌های هوش مصنوعی تو روزنامه‌نگاری رو درک می‌کنن و همچنین پیشنهاد می‌کنن که روزنامه‌نگاری به‌عنوان یه حوزه می‌تونه از بهترشدن توی نحوه‌ی نشون‌دادن این شیوه‌ها، سود ببره. اپلمن و بیان-ایمه به بررسی درک خواننده‌ها از شیوه‌های مختلف روزنامه‌نگاری پرداختن و فهمیدن که خواننده‌ها اغلب نمی‌تونن اون چیزی رو که بعضی اطلاعات مثل اصلاحات، اسم نویسی، آموزش اخلاق یا استفاده از هوش مصنوعی به معنی‌شه، جوری که روزنامه‌نگارها می‌خواستن، درک کنن.

بیان-ایمه گفت: «بخشی از چارچوب تحقیق ما همیشه ارزیابی این بوده که آیا خواننده‌ها می‌دونن روزنامه‌نگارها دارن چی‌کار می‌کنن. ما می‌خوایم به یه درک بهتری از این برسیم که مردم چه‌جوری کار روزنامه‌نگارها رو می‌بینن، ادامه بدیم.»