آیا مشکل بینایی دلیل پارانویا است؟ شگفت‌انگیز!

ریشه‌های احتمالی باورهای پیچیده مانند پارانویا در بینایی

آیا باورهای پیچیده‌ای مانند پارانویا می‌توانند ریشه‌هایی در چیزی به سادگی بینایی داشته باشند؟ یک مطالعه جدید از دانشگاه ییل شواهدی پیدا کرده است که نشان می‌دهد ممکن است این‌گونه باشد. در این مطالعه، شرکت‌کنندگان در یک آزمون ادراک بصری شرکت کردند که در آن باید تعیین می‌کردند آیا یک نقطه متحرک در حال تعقیب نقطه متحرک دیگری است یا خیر. نتایج نشان داد که افرادی که تمایل بیشتری به تفکر پارانوئید (باور به اینکه دیگران قصد آسیب رساندن به آن‌ها را دارند) و تفکر teleological (نسبت دادن معنی و هدف بیش از حد به رویدادها) داشتند، در این آزمون عملکرد ضعیف‌تری نسبت به سایرین داشتند. این افراد بیشتر و با اطمینان بیشتری ادعا می‌کردند که یک نقطه در حال تعقیب نقطه دیگر است، در حالی که این‌گونه نبوده است.

این یافته‌ها که در تاریخ ۱۷ دسامبر در نشریه Communications Psychology منتشر شده‌اند، پیشنهاد می‌کنند که در آینده، آزمون‌هایی برای بیماری‌هایی مانند اسکیزوفرنی می‌تواند با یک آزمون ساده بینایی انجام شود. فیلیپ کورت، نویسنده ارشد و استاد روانپزشکی در دانشکده پزشکی ییل و عضو مؤسسه وو تسای، گفت: “ما واقعاً به چگونگی سازماندهی ذهن علاقه‌مندیم. رفتارهای تعقیبی یا دیگر رفتارهای عمدی را می‌توان به عنوان تجربیاتی در سطح بسیار بالایی در مغز تصور کرد که فرد باید آن‌ها را استدلال و بررسی کند. در این مطالعه، ما می‌توانیم این رفتارها را در یک سطح پایین‌تر مغز، در بینایی مشاهده کنیم، که ما آن را هیجان‌انگیز و جالب می‌دانیم و این موضوع می‌تواند برای درک ارتباط این مکانیزم‌ها با اسکیزوفرنی مهم باشد.”

پارانویا و تفکر teleological در این که هر دو نوعی نسبت دادن نادرست نیت هستند، مشابه‌اند؛ اما پارانویا یک ادراک منفی است در حالی که تفکر teleological معمولاً مثبت است. هر دو الگوی تفکر به روان‌پریشی و اسکیزوفرنی مرتبط هستند. همچنین، توهمات که با روان‌پریشی مرتبط‌اند، اغلب درباره دیگران هستند. کورت گفت و پیشنهاد کرد که ممکن است یک عنصر اجتماعی در این ادراکات بصری نادرست وجود داشته باشد.

تحقیقات جدید درباره توهمات اجتماعی و روان‌پریشی

او گفت: “ما کنجکاو بودیم که آیا ممکن است چیزی مرتبط با ادراک اجتماعی – یا برداشت نادرست، که ما آن را توهم اجتماعی می‌نامیم – وجود داشته باشد که بتوانیم آن را اندازه‌گیری کنیم و به این علائم روان‌پریشی مرتبط کنیم.” برای این تحقیق، شرکت‌کنندگان دات‌هایی را که روی صفحه نمایش حرکت می‌کردند، مشاهده کردند. گاهی یک دات، دات دیگری را تعقیب می‌کرد و گاهی هم هیچ تعقیبی وجود نداشت. در طول آزمایش‌های مختلف، شرکت‌کنندگان باید می‌گفتند که آیا تعقیبی در حال وقوع است یا خیر. افرادی که درجات بالاتری از پارانویا و تفکر تلئولوژیک (بر اساس پرسشنامه‌ها) داشتند، بیشتر از دیگران با اطمینان می‌گفتند که تعقیبی در حال وقوع است، حتی زمانی که چنین چیزی وجود نداشت. در واقع، آن‌ها یک تعامل اجتماعی را که در حال وقوع نبود، درک می‌کردند.

در آزمایش‌های اضافی، محققان از شرکت‌کنندگان خواستند که مشخص کنند کدام دات در حال تعقیب است و کدام دات در حال تعقیب شدن. در این نتایج، پارانویا و تفکر تلئولوژیک شروع به انحراف کردند. سانتیاگو کاستیلو، نویسنده اصلی این مطالعه و پژوهشگر پسادکتری در آزمایشگاه کورت گفت: “افراد مبتلا به پارانویا به‌ویژه در تشخیص اینکه کدام دات در حال تعقیب است، ضعیف عمل کردند.” او افزود: “و افراد با تفکر تلئولوژیک بالا به‌ویژه در تشخیص اینکه کدام دات در حال تعقیب کردن است، ضعیف بودند.” این تفاوت در نوع این دو باور نشان می‌دهد که آن‌ها متمایز هستند و ممکن است برای تشخیص یا درمان پیامدهایی داشته باشند.

ارتباط با بینایی همچنین ممکن است تفکر درباره چگونگی بروز علائم روان‌پریشی در مغز را تغییر دهد. کاستیلو گفت: “بسیار کم پیش می‌آید که افراد مبتلا به کوری مادرزادی به اسکیزوفرنی مبتلا شوند.” او افزود: “یافتن این توهمات اجتماعی در بینایی باعث می‌شود که من فکر کنم آیا اسکیزوفرنی چیزی است که از طریق خطاهایی در نحوه نمونه‌برداری افراد از دنیای بصری توسعه می‌یابد.” در حالی که از این یافته‌ها پیامدهای درمانی فوری وجود ندارد، درک عمیق‌تر این باورها می‌تواند به توسعه درمان‌های دارویی و ارزیابی ریسک کمک کند.

کورت گفت: “یکی از چیزهایی که ما در حال حاضر به آن فکر می‌کنیم این است که آیا می‌توانیم آزمایش‌های چشمی پیدا کنیم که ریسک یک فرد برای روان‌پریشی را پیش‌بینی کند.” او ادامه داد: “شاید یک وظیفه ادراکی بسیار سریع وجود داشته باشد که بتواند شناسایی کند که چه زمانی یک فرد ممکن است نیاز به صحبت با یک پزشک داشته باشد.”