باورهای پیچیده مثل بدگمانی از بینایی نشأت می‌گیرند؟

آیا بینایی می تونه سرمنشاء باورهای پیچیده ای مثل بدگمانی باشه؟

آیا میشه ریشه های باورهای پیچیده ای مثل پارانویا رو تو یه چیز به این سادگی، یعنی دیدن ، پیدا کرد؟ یه تحقیق جدید از دانشگاه ییل نشون میده که شاید واقعاً اینطوری باشه. توی این تحقیق، از شرکت کننده ها خواستن توی یه آزمایش ادراک دیداری شرکت کنن. توی این آزمایش، باید تشخیص میدادن که آیا یه نقطه متحرک داره دنبال یه نقطه متحرک دیگه میره یا نه. نتایج نشون داد که آدمایی که بیشتر تمایل به فکرای پارانوئیدی (یعنی فکر میکنن بقیه میخوان بهشون آسیب بزنن) و تفکر تلِئولوژیک (یعنی به رویدادا بیش از حد معنا و هدف میدن) دارن، توی این آزمایش عملکرد ضعیف تری داشتن. این افراد بیشتر و با اطمینان بیشتری ادعا میکردن که یه نقطه داره نقطه دیگه رو دنبال میکنه، در حالی که واقعاً اینطور نبود.

این یافته ها که ۱۷ دسامبر توی مجله Psychology Communications منتشر شدن، این احتمال رو مطرح میکنن که شاید در آینده، آزمون های مربوط به بیماری هایی مثل اسکیزوفرنی رو بشه با یه تست ساده ی بینایی انجام داد. فیلیپ کورت، که نویسنده ارشد این مقاله و استاد روانپزشکی در دانشکده پزشکی ییل و عضو مؤسسه وو تسای هستش، گفت: “ما واقعاً علاقه مندیم به اینکه ذهن چطور سازماندهی میشه . رفتارهای تعقیبی یا هر رفتار عمدی دیگه ای رو میشه به عنوان تجربه هایی توی سطوح خیلی بالای مغز تصور کرد، جایی که فرد باید در موردشون استدلال کنه و بررسی شون کنه. توی این تحقیق، ما تونستیم این رفتارها رو توی یه سطح پایین تر از مغز، یعنی توی بینایی، مشاهده کنیم. این موضوع از نظر ما خیلی جالب و هیجان انگیزه و میتونه برای درک ارتباط این مکانیزم ها با اسکیزوفرنی خیلی مهم باشه.”

پارانویا و تفکر تلئولوژیک هر دو به یه شکل، نسبت دادن اشتباه نیت هستن؛ اما پارانویا یه ادراک منفیه، در حالی که تفکر تلئولوژیک معمولاً مثبته. هر دوی این الگوهای فکری با روان پریشی و اسکیزوفرنی ارتباط دارن. علاوه بر این، هذیون ها که با روان پریشی مرتبط هستن، معمولاً در مورد دیگران هستن. کورت گفت و اضافه کرد که شاید یه عنصر اجتماعی هم توی این ادراکات دیداری غلط وجود داره.

تحقیقات جدید درباره توهمات اجتماعی و روان پریشی

اون گفت: “ما کنجکاو بودیم که آیا ممکنه چیزی مرتبط با درک اجتماعی – یا برداشت های غلط، که ما بهش میگیم توهم اجتماعی – وجود داشته باشه که بتونیم اندازه گیریش کنیم و بعد اونو به علائم روان پریشی ربطش بدیم.” برای این تحقیق، شرکت کننده ها به نقطه هایی که روی صفحه نمایش حرکت میکردن، نگاه میکردن. بعضی وقتا یه نقطه، نقطه ی دیگه رو دنبال میکرد و بعضی وقتا هم هیچ تعقیبی وجود نداشت. در طول آزمایش های مختلف، شرکت کننده ها باید میگفتن که آیا دارن دنبال کردن رو میبینن یا نه. افرادی که پارانویا و تفکر تلِئولوژیک توی اونها بالاتر بود (بر اساس پرسشنامه هایی که پر کرده بودن)، بیشتر از بقیه با اطمینان میگفتن که تعقیب در حال انجامه، حتی وقتی که واقعاً اینطور نبود. در واقع، اونها یه تعامل اجتماعی رو، که وجود نداشت، درک میکردن.

توی آزمایش های دیگه، محققان از شرکت کننده ها خواستن مشخص کنن کدوم نقطه داره دنبال میکنه و کدوم نقطه داره دنبال میشه. توی این نتایج، پارانویا و تفکر تلِئولوژیک شروع کردن به منحرف شدن. سانتیاگو کاستیلو، که نویسنده اصلی این تحقیق و پژوهشگر پسادکتری توی آزمایشگاه کورت هست، گفت: “افرادی که پارانویا داشتن، مخصوصاً توی تشخیص اینکه کدوم نقطه داره دنبال میکنه، ضعیف عمل کردن.” اون اضافه کرد: “و آدمایی که تفکر تلِئولوژیک بالایی داشتن، مخصوصاً توی تشخیص اینکه کدوم نقطه داره دنبال میشه، ضعیف عمل کردن.” این تفاوت توی نوع این دو باور نشون میده که این دو تا از هم متمایزن و شاید برای تشخیص یا درمان هم پیامدهایی داشته باشن.

ارتباط این موضوع با بینایی همچنین میتونه طرز فکر ما رو درباره ی اینکه چطور علائم روان پریشی توی مغز پدیدار میشن، تغییر بده. کاستیلو گفت: “خیلی کم پیش میاد که افرادی که کوری مادرزادی دارن، به اسکیزوفرنی مبتلا بشن.” اون اضافه کرد: “پیدا کردن این توهمات اجتماعی توی بینایی باعث میشه من فکر کنم که آیا اسکیزوفرنی چیزیه که از طریق اشتباهاتی توی چگونگی دریافت افراد از دنیای دیداری شون، رشد میکنه یا نه.” درسته که فعلاً از این یافته ها نمیشه یه درمان فوری ساخت، ولی فهم عمیق تر این باورها میتونه به توسعه ی درمان های دارویی و ارزیابی خطر کمک کنه.

کورت گفت: “یکی از چیزایی که ما الان داریم بهش فکر میکنیم اینه که آیا میتونیم آزمایشات چشمی ای پیدا کنیم که بتونن خطر ابتلا یه فرد به روان پریشی رو پیش بینی کنن.” اون ادامه داد: “شاید یه تکلیف ادراکی خیلی سریع وجود داشته باشه که بتونه شناسایی کنه کی یه فرد ممکنه نیاز داشته باشه با یه دکتر صحبت کنه.”