کشف بقایای فسیل فیل منقرض شده: قدیمی‌ترین نشانه قصابی در هند

کشف بقایای فسیلی فیل‌های باستانی در دره کشمیر

در اواخر دوره میانه پلستوسن، بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار سال پیش، حداقل سه خویشاوند باستانی فیل در نزدیکی یک رودخانه در دره کشمیر واقع در جنوب آسیا جان خود را از دست دادند. پس از مدتی، این بقایا در لایه‌های رسوبی مدفون شدند و همراه با ۸۷ ابزار سنگی که توسط اجداد انسان‌های امروزی ساخته شده بودند، حفظ گردیدند. این بقایای فیل‌ها برای اولین بار در سال ۲۰۰۰ در نزدیکی شهر پامپور کشف شد، اما هویت فسیل‌ها، علت مرگ و شواهد دخالت انسان تا به امروز ناشناخته باقی مانده است.

تیمی از محققان شامل آدویت جوکار، نگهدارنده دیرینه‌شناسی مهره‌داران در موزه تاریخ طبیعی فلوریدا، دو مقاله جدید درباره فسیل‌های سایت پامپور منتشر کردند. در یکی از این مقالات، محققان کشف تکه‌های استخوان فیل را توصیف کردند که نشان می‌دهد انسان‌های اولیه برای استخراج مغز استخوان، یک بافت چرب و پرانرژی، به این استخوان‌ها ضربه زده‌اند. این یافته‌ها، قدیمی‌ترین شواهد از قصابی حیوانات در هند به شمار می‌آیند.

فسیل‌ها نیز به خودی خود نادر هستند. در مطالعه دوم، محققان استخوان‌هایی را توصیف کردند که متعلق به یک جنس منقرض‌شده از فیل‌ها به نام پالیولکسودون هستند، که اعضای آن‌ها بیش از دو برابر وزن فیل‌های امروزی آفریقایی بودند. تنها یک مجموعه از استخوان‌های پالیولکسودون از این گونه قبلاً کشف شده بود و فسیل‌های این مطالعه به مراتب کامل‌ترین فسیل‌ها به شمار می‌روند.

تا به امروز، تنها یک فسیل از انسان‌های اولیه، یعنی انسان نرمدا، در زیرقاره هند یافت شده است. ترکیب ویژگی‌های این فسیل از گونه‌های قدیمی‌تر و جدیدتر نشان می‌دهد که زیرقاره هند باید نقش مهمی در پراکندگی اولیه انسان‌ها ایفا کرده باشد. پیش از کشف این فسیل در سال ۱۹۸۲، دیرینه‌شناسان تنها ابزارهای سنگی را داشتند که **تصویر کلی** از حضور اجداد ما در این زیرقاره ارائه می‌داد.

جوکار می‌پرسد: “پس سؤال این است که این انسان‌های اولیه چه کسانی هستند؟ آن‌ها در این سرزمین چه می‌کنند و آیا به دنبال شکار حیوانات بزرگ هستند یا نه؟” او ادامه می‌دهد: “اکنون می‌دانیم که حداقل در دره کشمیر، این انسان‌ها در حال خوردن فیل‌ها هستند.”

ابزارهای سنگی که احتمالاً برای استخراج مغز استخوان در سایت پامپور استفاده شده‌اند، از بازالت ساخته شده‌اند، نوعی سنگ که در منطقه محلی یافت نمی‌شود. دیرینه‌شناسان معتقدند که مواد خام از مکان‌های دیگر آورده شده و سپس در این سایت به طور کامل شکل داده شده‌اند. بر اساس روش ساخت، آن‌ها نتیجه‌گیری کردند که این سایت و ابزارها بین ۳۰۰،۰۰۰ تا ۴۰۰،۰۰۰ سال قدمت دارند. پیش از این، قدیمی‌ترین شواهد قصابی در هند به کمتر از ده هزار سال پیش برمی‌گشت.

جوکار گفت: “ممکن است که مردم به اندازه کافی دقیق نگاه نکرده‌اند یا در مکان نادرستی نمونه‌برداری کرده‌اند. اما تا به حال هیچ شواهد مستقیمی از تغذیه انسان‌ها از حیوانات بزرگ در هند وجود نداشته است.” بیشتر بقایای فیل‌های سایت پامپور از یک فیل نر بالغ پالیولکسودون به دست آمده است.

کشفات جدید درباره فسیل فیل‌های پیشاتاریخی

داخل جمجمه این فیل نشان‌دهنده رشد غیرطبیعی استخوان‌ها بود که احتمالاً ناشی از یک عفونت مزمن سینوسی بوده است. در حالی که مشخص بود انسان‌های اولیه از لاشه این فیل بهره‌برداری کرده‌اند، شواهد مستقیمی از شکار، مانند نوک نیزه‌هایی که در استخوان‌ها گیر کرده باشند، وجود ندارد. ممکن است هومینین‌ها این فیل را کشته باشند یا به سادگی پس از مرگ آن به دلیل علل طبیعی، لاشه‌اش را پیدا کرده باشند. این فیل به دلیل عفونت مزمن سینوسی‌اش ممکن است در رسوبات نرم نزدیک رودخانه جهلوم گیر کرده باشد، جایی که سرانجام دیرین‌شناسان آن را پیدا کردند.

جمجمه فیل پالئولکسودون، کامل‌ترین نمونه از این جنس است که در زیرقاره هند پیدا شده است. محققان آن را متعلق به فیل منقرض‌شده پالئولکسودون ترکمنیکوس شناسایی کردند، که فسیل‌های آن تنها یک بار دیگر در سال ۱۹۵۵ پیدا شده است. این فسیل اولیه، تکه‌ای از جمجمه ناقص از ترکمنستان بود. در حالی که این نمونه با سایر اعضای جنس پالئولکسودون متفاوت به نظر می‌رسید، مواد کافی برای تعیین این‌که آیا واقعاً گونه‌ای جداگانه است یا نه، وجود نداشت. “مشکل با پالئولکسودون این است که دندان‌های آن‌ها عمدتاً بین گونه‌ها غیرقابل تشخیص هستند. بنابراین، اگر یک دندان جداگانه پیدا کنید، واقعاً نمی‌توانید بگویید که به کدام گونه پالئولکسودون تعلق دارد,” جکار گفت. “شما باید به جمجمه‌های آن‌ها نگاه کنید.”

خوشبختانه، استخوان‌های هیویید نمونه پامپور هنوز سالم بودند. هیوییدها استخوان‌های ظریفی هستند که در پشت گلو قرار دارند و به زبان متصل می‌شوند و بین گونه‌ها تمایز خاصی دارند و ابزار ویژه‌ای برای طبقه‌بندی فراهم می‌کنند. پالئولکسودون حدود یک میلیون سال پیش در آفریقا منشاء گرفت و سپس به اوراسیا پراکنده شد. بسیاری از گونه‌های این جنس به خاطر داشتن پیشانی غیرعادی بزرگ شناخته می‌شوند که با هیچ گونه فیل زنده‌ای قابل مقایسه نیست و قله‌ای که بر روی سوراخ‌های بینی آن‌ها برآمده است. با این حال، گونه‌های اولیه پالئولکسودون از آفریقا این برآمدگی را ندارند. در عوض، P. turkmenicus در بین این دو قرار دارد و پیشانی گسترش‌یافته‌ای بدون قله دارد. “این نشان‌دهنده یک مرحله میانی در تکامل پالئولکسودون است,” جکار گفت. “این نمونه می‌تواند به دیرین‌شناسان کمک کند تا داستان مهاجرت و تکامل این جنس را پر کنند.”

با توجه به این‌که هومینین‌ها میلیون‌ها سال است که گوشت می‌خورند، جکار مشکوک است که شواهد بیشتری از قصابی در انتظار کشف است. “چیزی که پس از سال‌ها متوجه شدم این است که شما فقط به تلاش بیشتری نیاز دارید تا سایت‌ها را پیدا کنید و در واقع باید همه چیز را بررسی و جمع‌آوری کنید,” او گفت. “در روزگاری که مردم فسیل‌ها را جمع‌آوری می‌کردند، فقط جمجمه‌های خوب یا استخوان‌های اندام را جمع‌آوری می‌کردند. آن‌ها تمام استخوان‌های شکسته را جمع‌آوری نمی‌کردند که ممکن است نشان‌دهنده شکستگی‌ها یا خراش‌هایی باشد که توسط انسان‌ها ایجاد شده است.”

مطالعه ابزار سنگی و قصابی فیل در Quaternary Science Reviews منتشر شده است. مطالعه طبقه‌بندی در Journal of Vertebrate Paleontology منتشر شده است.