کشف فسیل‌های فیل‌های باستانی در دره کشمیر
حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار سال پیش، درست توی اواخر دوره‌ی میانه پلیستوسن، دست کم سه تا از فامیل‌های باستانی فیل‌ها، اون هم در نزدیکی یه رودخونه تو دره کشمیر واقع در جنوب آسیا، جونشون رو از دست دادن. بعد از مدتی، این بقایا زیر لایه‌های رسوبی دفن شدن و جالب اینجاست که همراه با ۸۷ تا ابزار سنگی که آدمای اون دوره ساختنشون، سالم موندن. این فسیل‌های فیلی برای اولین بار سال ۲۰۰۰ نزدیک شهر پامپور پیدا شدن، اما تا همین امروز، معلوم نبود که این فسیل‌ها دقیقا چی هستن، علت مرگشون چی بوده و آیا آدم‌ها هم نقشی داشتن یا نه.
یه گروه از محقق‌ها، که «آدویت جوکار» از موزه تاریخ طبیعی فلوریدا هم جزوشون بود، اومدن و دو تا مقاله جدید درباره این فسیل‌های محوطه پامپور منتشر کردن. توی یکی از این مقاله‌ها، محقق‌ها کشف تیکه‌های استخون فیل رو توضیح دادن که نشون می‌داد آدمای اولیه، برای اینکه مغز استخون که یه منبع چربی و انرژی عالیه رو به دست بیارن، به این استخون‌ها ضربه زدن. این یافته‌ها قدیمی‌ترین شواهد از قصابی حیوانات توی هندوستان به حساب میان.
خود فسیل‌ها هم که خیلی کم پیدا میشدند، توی مطالعه دوم، محقق‌ها استخون‌هایی رو بررسی کردن که به یه نوع فیل منقرض شده به اسم پالیولکسودون تعلق داشتن. اندازه‌ی این فیل‌ها دو برابر فیل‌های آفریقایی امروزی بوده. تا قبل از این، فقط یه مجموعه استخون از این نوع فیل پیدا شده بود و این فسیل‌هایی که توی این مطالعه بررسی شدن، کامل‌ترین فسیل‌ها از این نوع به شمار میرن.
تا حالا، فقط یه فسیل از آدمای اولیه، به اسم انسان نرمَدا، تو شبه‌قاره هند پیدا شده. ویژگی‌های مختلف این فسیل نشون میده که زیرقاره هند، توی پراکنده شدن اولیه آدما نقش مهمی داشته. قبل از این کشف که سال ۱۹۸۲ اتفاق افتاد، دیرینه‌شناس‌ها فقط ابزارهای سنگی رو در اختیار داشتن که تصویری کلی از حضور نیاکان ما تو این زیرقاره نشون می‌داد.
جوکار با تعجب می‌پرسه: «خب، سوال اینه که این آدمای اولیه کی بودن؟ دارن تو این سرزمین چی کار می‌کنن؟ دنبال شکار حیوانات بزرگ هستن یا نه؟» و ادامه میده: «حالا می‌دونیم که دست کم توی دره کشمیر، این آدما داشتن فیل می‌خوردن.»
ابزارهای سنگی که احتمالاً برای بیرون کشیدن مغز استخون توی محوطه پامپور استفاده می‌شدن، از جنس بازالت ساخته شده بودن، که یه نوع سنگه که تو منطقه پیدا نمیشه. دیرینه‌شناس‌ها معتقدن که مواد خام این ابزارها از جاهای دیگه آورده شدن و بعد توی این محوطه، کامل شکل داده شدن. بر اساس روشی که این ابزارها ساخته شدن، اونا به این نتیجه رسیدن که قدمت این محوطه و ابزارها بین ۳۰۰ هزار تا ۴۰۰ هزار سال هست. قبلاً، قدیمی‌ترین شواهد قصابی تو هند، به کمتر از ده هزار سال پیش برمی‌گشت.
جوکار گفت: «شاید مردم خوب دقت نکردن یا نمونه‌برداری‌هاشون رو تو جای درستی انجام ندادن. اما تا حالا هیچ مدرکی از تغذیه آدما از حیوانات بزرگ توی هند وجود نداشته.» بیشتر بقایای فیل‌های محوطه پامپور، از یه فیل نر بالغ پالیولکسودون به دست اومده.
کشف‌های جدید درباره‌ی فسیل فیل‌های پیش از تاریخ
داخل جمجمه این فیل، رشد غیرطبیعی استخون‌ها دیده می‌شد که احتمالاً به‌خاطر یه عفونت مزمن سینوسی بوده. درسته که معلوم بود آدمای اولیه از لاشه این فیل استفاده کردن، اما مدرکی که نشون بده اونا شکارش کردن، مثل سر نیزه گیر کرده توی استخون‌ها، وجود نداشت. احتمال داره که هومینین‌ها این فیل رو کشتن یا اینکه بعد از مرگش و به‌خاطر دلایل طبیعی، لاشه‌اش رو پیدا کردن. این فیل به احتمال زیاد به‌خاطر عفونت مزمن سینوسی‌اش، تو رسوبات نرم نزدیک رودخونه جهلوم گیر کرده بوده، که باستان‌شناس‌ها آخر سر پیداش کردن.
جمجمه فیل پالیولکسودون، کامل‌ترین نمونه از این نوع هست که تو شبه‌قاره هند پیدا شده. محقق‌ها تشخیص دادن که این فسیل متعلق به فیل منقرض شده‌ی پالئولکسودون ترکمنیکوس هست، که فسیل‌هاش فقط یه بار دیگه، اونم سال ۱۹۵۵، پیدا شده بود. اون فسیل اولیه، یه تیکه از یه جمجمه ناقص بود که از ترکمنستان به دست اومده بود. درسته که اون نمونه با بقیه‌ی اعضای جنس پالیولکسودون فرق داشت، اما اطلاعات کافی برای اینکه معلوم بشه واقعاً یه گونه جداگانه است یا نه، وجود نداشت. جوکار می‌گه: «مشکل با پالیولکسودون اینه که دندوناشون، معمولاً بین گونه‌ها قابل تشخیص نیستن. برای همین، اگر یه دندون تنها پیدا کنید، واقعاً نمی‌تونید بگید که به کدوم گونه پالیولکسودون تعلق داره. باید به جمجمه‌هاشون نگاه کنید.»
خوشبختانه، استخون‌های هیوئید از نمونه پامپور هنوز سالم بودن. هیوئیدها استخون‌های ظریفی هستن که پشت گلو قرار دارن و به زبون وصل میشن و بین گونه‌ها تفاوت دارن و یه ابزار ویژه برای طبقه‌بندی محسوب میشن. پالیولکسودون حدود یک میلیون سال پیش تو آفریقا به‌وجود اومد و بعد به اوراسیا گسترش پیدا کرد. خیلی از گونه‌های این جنس به‌خاطر داشتن پیشونی‌های عجیب‌وغریب بزرگی شناخته میشن که با فیل‌های زنده امروزی قابل مقایسه نیستن و یه برآمدگی رو سوراخ‌های بینی‌شون وجود داره. اما گونه‌های اولیه پالیولکسودون از آفریقا، این برآمدگی رو ندارن. در عوض، P. turkmenicus بین این دو قرار داره و یه پیشونی بزرگ شده بدون برآمدگی داره. جوکار می‌گه: «این نشون‌دهنده‌ی یه مرحله میانی در تکامل پالیولکسودون هست. این نمونه می‌تونه به باستان‌شناس‌ها کمک کنه تا داستان مهاجرت و تکامل این جنس رو کامل کنن.»
با توجه به اینکه هومینین‌ها میلیون‌ها ساله که گوشت می‌خورن، جوکار شک داره که شواهد بیشتری از قصابی، منتظر کشف شدن هستن. اون می‌گه: «چیزی که بعد از سال‌ها متوجه شدم اینه که شما فقط باید بیشتر تلاش کنید تا سایت‌ها رو پیدا کنید و در واقع باید همه‌چیز رو بررسی و جمع‌آوری کنید. قدیم‌ها که مردم فسیل جمع می‌کردن، فقط جمجمه‌های خوب یا استخون‌های اندام‌ها رو جمع می‌کردن. اونا همه استخون‌های شکسته رو جمع نمی‌کردن که شاید نشون‌دهنده‌ی شکستگی‌ها یا خراش‌هایی باشه که توسط آدما ایجاد شده.»
مطالعه‌ی ابزارهای سنگی و قصابی فیل تو مجله‌ی Quaternary Science Reviews منتشر شده. مطالعه‌ی طبقه‌بندی هم تو مجله‌ی Journal of Vertebrate Paleontology چاپ شده.
بیشتر بخوانید
مدیتیشن یک روز پربرکت برای جذب عشق وامنیت و سلامتی
خود هیپنوتیزم درمان زود انزالی در مردان توسط هیپنوتراپیست رضا خدامهری
تقویت سیستم ایمنی بدن با خود هیپنوتیزم
شمس و طغری
خود هیپنوتیزم ماندن در رژیم لاغری و درمان قطعی چاقی کاملا علمی و ایمن
خود هیپنوتیزم تقویت اعتماد به نفس و عزت نفس