دیدار شاد خانواده دایناسورها پس از ۱۵۰ میلیون سال

بازگشت خانواده‌ای که ۱۵۰ میلیون سال از هم جدا بودند

کریسمس زمان مناسبی برای دور هم جمع شدن خانواده‌هاست و در این فصل جشن، دانشمندان دیرینه‌شناسی دانشگاه لستر اعلام کرده‌اند که موفق به باز reunite خانواده‌ای شده‌اند که ۱۵۰ میلیون سال از هم جدا بوده‌اند. یک مطالعه جدید که این هفته منتشر شده، نزدیک به ۵۰ خویشاوند «پتروداکتیلوس»، اولین پترسور، را شناسایی کرده است که به دانشمندان این امکان را می‌دهد تا تاریخ زندگی این خزنده پرنده را از مرحله تخم‌گذاری تا بزرگسالی بازسازی کنند.

حدود ۲۵۰ سال پیش، اولین فسیل پترسور در یک معدن در شمال باواریا پیدا شد. این فسیل ۱۵۰ میلیون ساله، که به نام «پتروداکتیلوس» شناخته می‌شود، اولین شواهد از گروه فوق‌العاده‌ای از خزندگان پرنده را ارائه داد که آسمان‌های دوره مزوزوئیک را پر کرده و بر فراز سر دایناسورها با بال‌هایی به طول ۱۰ متر یا بیشتر پرواز می‌کردند. اگرچه این اولین پترسور به اندازه یک کبوتر بود، اما به‌طور کامل درک ما از زندگی پیشاتاریخی را دگرگون کرد.

با وجود اینکه پتروداکتیلوس به عنوان «پتروداکتیل» اصلی شناخته می‌شود، اما به سرعت در ذهن عموم توسط پترسورهای بزرگ و جذاب‌تری مانند «پترانودون» و «کتزالکواتلوس» تحت‌الشعاع قرار گرفتند. با این حال، پتروداکتیلوس همچنان مورد علاقه دانشمندان پترسور باقی ماند. در طول قرن‌ها، پتروداکتیلوس و دیگر پترسورهای مشابه از باواریا مرکز توجه مطالعات علمی بوده و به شکل‌گیری بسیاری از آنچه که ما درباره پترسورها می‌دانیم، از شکل بال‌هایشان و نحوه پرواز آنها تا رژیم غذایی و روش‌های رشدشان، کمک کرده‌اند.

اما یک سوال همیشه باقی مانده است: کدام یک از این پترسورها واقعاً پتروداکتیلوس هستند و کدام یک به گونه‌های کاملاً متفاوت تعلق دارند؟ این سردرگمی برای قرن‌ها ادامه داشت… تا اینکه اکنون. به لطف یک مطالعه جدید که ده‌ها نمونه از پتروداکتیلوس را در موزه‌های سراسر جهان مورد تجزیه و تحلیل قرار داد، این معما حل شده و هویت واقعی این فسیل‌ها بالاخره کشف شده است.

کشف ویژگی‌های جدید از دایناسورهای پرنده با استفاده از نور UV

با تاباندن نور UV قدرتمند بر روی استخوان‌های فسیلی، دانشمندان دیرینه‌شناسی دانشگاه لستر، رابرت اسمیت و دکتر دیو آنوین، توانستند جزئیات ریز و نزدیک به نامرئی استخوانی را که تفاوت‌های بین گونه‌های مختلف پتروداکتیل را مشخص می‌کند، آشکار کنند. با استفاده از ویژگی‌های منحصر به فرد پتروداکتیلوس که در سر، لگن، دست‌ها و پاها یافت می‌شود، اسمیت و آنوین به‌طور سیستماتیک سایر فسیل‌ها را از همان لایه‌های زمین بررسی کردند و به شگفتی خود، نمونه‌های دیگری از پتروداکتیلوس را در میان آنچه تصور می‌شد گونه‌های دیگر پتروداکتیل هستند، کشف کردند.

رابرت اسمیت، نویسنده اصلی و پژوهشگر دکتری در مرکز دیرینه‌شناسی و تکامل زیست‌کره (مدرسه جغرافیا، زمین‌شناسی و محیط زیست دانشگاه لستر) توضیح داد: «با بررسی تعداد زیادی از فسیل‌ها در مجموعه‌های مختلف در سراسر اروپا، توانستیم بیش از چهل نمونه را به عنوان پتروداکتیلوس شناسایی کنیم. فلورسانس تحریک‌شده با UV در میزان جزئیاتی که می‌تواند آشکار کند، شگفت‌انگیز است. ویژگی‌هایی که قبلاً پنهان بودند، اکنون به وضوح درخشان هستند.» در یک چشم به هم زدن، مفهوم پتروداکتیلوس به‌طور چشمگیری تغییر کرد و با شناسایی نزدیک به ۵۰ نمونه تا کنون، دانش ما از این پتروداکتیل بسیار مهم به شدت افزایش یافته است.

دکتر دیوید آنوین، نویسنده همکار از دانشگاه لستر، توضیح داد: «اکنون می‌توانیم آناتومی اسکلتی کامل و بسیار دقیقی برای این پتروداکتیل کلیدی بسازیم. بافت‌های نرم در بیش از بیست نمونه فسیل شده‌اند، بنابراین می‌توانیم تاج‌های سر، شکل بدن، وب‌های پا و حتی بال‌ها را بازسازی کنیم.» نتیجه؟ یک پرتره خانوادگی وسیع از پتروداکتیلوس که فرصتی منحصر به فرد برای بازسازی تاریخ زندگی کامل آن فراهم می‌کند. این تاریخ شامل جوجه‌های به اندازه گنجشک (با نام محبت‌آمیز «پرچرخان») تا پتروداکتیلوس‌های «نوجوان» و حتی بزرگسالانی به اندازه کلاغ با بال‌هایی تقریباً ده برابر بزرگ‌تر است.

دکتر آنوین افزود: «فلورسانس تحریک‌شده با UV یک تکنیک شناخته‌شده است، اما تفاوت در این مورد این است که ما توانسته‌ایم منابع نوری با کیفیت بالا را با یک رویکرد سیستماتیک ترکیب کنیم و این قرار است تأثیر انقلابی بر درک ما از پتروداکتیل‌ها داشته باشد.»