هشدار زودهنگام پره‌اکلامپسی با آزمایش ساده: امید تازه برای مادران باردار

یافتن نشانگرهای زیستیِ اپی‌ژنتیکی برای مقابله با پره‌اکلامپسی در زنان باردار

بررسی نمونه‌های به‌دست‌آمده از سلول‌های داخل دهانِ خانم‌های باردار، نشان‌دهنده‌ی احتمال وجود یه نشانگر زیستیِ اپی‌ژنتیکیه که می‌تونه پره‌اکلامپسی رو پیش‌بینی کنه؛ وضعیتی که زندگی رو به خطر می‌ندازه و معمولاً منجر به زایمان زودرس می‌شه. گرچه برای قطعی شدن این یافته‌ها، به آزمایش‌های بالینی بیشتری نیاز هست، اما مطالعه‌ای که توی مجله‌ی Environmental Epigenetics منتشر شده، این امیدواری رو به وجود آورده که میشه با یه آزمایش ساده، پره‌اکلامپسی رو در اوایل بارداری تشخیص داد.

در حال حاضر، پره‌اکلامپسی معمولاً با علائمی مثل فشار خون غیرطبیعی بالا تشخیص داده می‌شه که این علائم هم تازه توی سه‌ماهه‌ی دوم بارداری خودشون رو نشون می‌دن. گاهی اوقات، این وضعیت ممکنه تا زمانی که به یه بحران جدی تبدیل نشده، شناسایی نشه. مایکل اسکینر، زیست‌شناس دانشگاه ایالت واشنگتن و نویسنده‌ی اصلی این مطالعه، می‌گه: “اگه ما یه نشانگر زیستی برای آسیب‌پذیری به پره‌اکلامپسی داشته باشیم، میشه با یه سری روش‌های درمانی در سه‌ماهه‌ی اول یا اوایل سه‌ماهه‌ی دوم، زایمان زودرس رو به تأخیر انداخت.”

برای این مطالعه، دکتر پل وینچستر، نویسنده‌ی همکار و مدیر بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان در بیمارستان سنت فرانسیسکن ایندیاناپولیس، از 49 مادر تازه زایمان‌کرده، نمونه‌ی سلول‌های گونه جمع‌آوری کرد. از این تعداد، 13 نفرشون پره‌اکلامپسی داشتن و زایمان زودرس رو تجربه کرده بودن. بقیه‌ی مادرها پره‌اکلامپسی نداشتن، ولی 23 نفرشون باز هم زایمان زودرس داشتن، و یه گروه کنترل هم شامل 13 نفر بود که زایمان کامل داشتن.

تیم اسکینر سلول‌ها رو بررسی کردن تا تغییرات اپی‌ژنتیکی رو پیدا کنن؛ تغییراتی که عوامل و فرآیندهای مولکولی هستند و مستقل از توالی DNA عمل می‌کنن، اما نقش کلیدی توی نحوه‌ی عملکرد ژن‌ها دارن.

مطالعات جدید درباره‌ی پره‌اکلامپسی و تاثیرش روی زایمان زودرس

محققان متوجه شدن که مادرانی که به پره‌اکلامپسی مبتلا هستن، 389 تغییر اپی‌ژنتیکی در نواحی‌ای دارن که بهشون میگن نواحی متیلاسیون DNA. این تغییرات توی مادرایی که به این بیماری دچار نیستن، دیده نمی‌شه. همچنین، این مجموعه‌ی تغییرات فقط 15% با تغییرات اپی‌ژنتیکیِ مادرایی که زایمان زودرس داشتن، اما پره‌اکلامپسی نداشتن، مشترک بود؛ این نشون می‌ده که این تغییرات اپی‌ژنتیکی، به‌طور خاص با پره‌اکلامپسی در ارتباط هستن.

نوزادان نارس، که به نوزادانی گفته می‌شه که قبل از 37 هفته‌ی بارداری به دنیا میان، معمولاً با مشکلات سلامتیِ بلندمدت روبرو می‌شن که تا بزرگسالی هم ادامه داره، از جمله ناتوانی‌های ذهنی و رشدی. تخمین زده می‌شه که پره‌اکلامپسی فقط حدود 8% تا 10% از زایمان‌های زودرس رو ایجاد می‌کنه، ولی این زایمان‌ها معمولاً از زایمان‌های زودرسِ دیگه، مشکلات سلامتیِ شدیدتری به همراه دارن.

قبلاً، تیمِ اسکینر یه نشانگر زیستی بالقوه برای خطر زایمان زودرس پیدا کرده بود. محققان الان امیدوارن که یه آزمایش بالینی انجام بدن که نتایج اون مطالعه و همچنین این مطالعه رو تأیید کنه و در نهایت به یه آزمایش ساده‌ از نمونه‌ی سلول‌های گونه برای تشخیص زودهنگام این خطرات منجر بشه تا بشه از درمان‌های پیشگیرانه‌ استفاده کرد.

اسکینر گفت: “زایمان زودرس، که الان بیش از 10% از کل بارداری‌ها رو شامل می‌شه، تأثیر قابل توجهی روی مشکلات سلامتیِ افراد در سال‌های بعد از تولدشون داره. این فقط یه مشکل برای خود این افراد نیست، بلکه احتمالاً یه مشکل برای کل جامعه‌ست، و این نوع پیشرفت‌ها می‌تونن واقعاً تأثیر بزرگی توی کم‌کردن بار بیماری روی جامعه‌ی ما داشته باشن.”

این مطالعه از طرف بنیاد لیبرا و بنیاد جان تمپلتون حمایت شده بود. نویسنده‌های همکار دیگه شامل اریک نیلسون و دانیل بک از دانشگاه ایالتی واشنگتن و کتی پروکتور از بیمارستان سنت فرانسیسکن می‌شن.