کشف نشانگر اپی‌ژنتیک جدید برای پیش‌بینی پره‌اکلامپسی

شناسایی بیومارکر اپی‌ژنتیکی برای پیشگیری از پره‌اکلامپسی در زنان باردار

تحلیل نمونه‌های گرفته‌شده از گونه‌های دهانی زنان باردار، نشان‌دهنده یک بیومارکر اپی‌ژنتیکی بالقوه برای پره‌اکلامپسی است؛ یک وضعیت تهدیدکننده زندگی که اغلب به زایمان زودرس منتهی می‌شود. در حالی که برای تأیید نتایج به یک آزمایش بالینی نیاز است، مطالعه‌ای که در مجله Environmental Epigenetics منتشر شده، امیدواری را به وجود می‌آورد که یک آزمایش ساده می‌تواند برای شناسایی زودهنگام پره‌اکلامپسی در دوران بارداری توسعه یابد.

در حال حاضر، پره‌اکلامپسی معمولاً با علائمی مانند فشار خون غیرطبیعی بالا شناسایی می‌شود که تنها در سه‌ماهه دوم بارداری ظاهر می‌شوند. گاهی اوقات این وضعیت ممکن است تا زمانی که به یک وضعیت اضطراری تبدیل شود، شناسایی نشود. مایکل اسکینر، زیست‌شناس دانشگاه ایالت واشنگتن و نویسنده مسئول این مطالعه، گفت: “اگر ما یک بیومارکر برای آسیب‌پذیری به پره‌اکلامپسی داشته باشیم، برخی از روش‌های مدیریت بالینی در سه‌ماهه اول و اوایل سه‌ماهه دوم می‌توانند زایمان زودرس را به تأخیر بیندازند.”

برای این مطالعه، دکتر پل وینچستر، نویسنده همکار و مدیر واحد مراقبت‌های ویژه نوزادان در بیمارستان سنت فرانسیسکن در ایندیاناپولیس، نمونه‌های سلول‌های گونه‌ای را از 49 مادر تازه‌زایمان جمع‌آوری کرد. در این نمونه، 13 نفر از زنان دچار پره‌اکلامپسی بودند و زایمان زودرس داشتند. سایر مادران دچار پره‌اکلامپسی نبودند، اما 23 نفر از آن‌ها همچنان زایمان زودرس را تجربه کردند و یک گروه کنترل متشکل از 13 نفر زایمان کامل داشتند.

تیم اسکینر سلول‌های آن‌ها را برای تغییرات اپی‌ژنتیکی تحلیل کرد؛ تغییراتی که عوامل و فرآیندهای مولکولی هستند و مستقل از توالی DNA عمل می‌کنند اما تعیین می‌کنند که ژن‌ها چگونه رفتار کنند.

تحقیقات جدید درباره پیش‌اکلامپسی و تأثیر آن بر زایمان زودرس

محققان دریافتند که مادرانی که به پیش‌اکلامپسی مبتلا هستند، ۳۸۹ تغییر اپی‌ژنتیکی در نواحی معروف به نواحی متیلاسیون DNA دارند. این تغییرات در مادرانی که به این وضعیت مبتلا نیستند، مشاهده نشده است. همچنین، این مجموعه تغییرات تنها ۱۵٪ همپوشانی با اپی‌ژنتیک مادران دیگری که زایمان زودرس داشته‌اند، اما به پیش‌اکلامپسی مبتلا نبودند، داشت که نشان می‌دهد این تغییرات اپی‌ژنتیکی به‌طور خاص با پیش‌اکلامپسی مرتبط هستند.

نوزادان زودرس، که به عنوان نوزادانی تعریف می‌شوند که کمتر از ۳۷ هفته بارداری به دنیا می‌آیند، اغلب با مشکلات بهداشتی بلندمدت مواجه می‌شوند که تا بزرگسالی ادامه دارد، از جمله ناتوانی‌های ذهنی و توسعه‌ای. تخمین زده می‌شود که پیش‌اکلامپسی تنها حدود ۸٪ تا ۱۰٪ از زایمان‌های زودرس را ایجاد می‌کند، اما این زایمان‌ها معمولاً از زایمان‌های زودرس با مشکلات بهداشتی شدیدتر هستند.

قبلاً، تیم اسکنر یک نشانگر زیستی بالقوه برای خطر زایمان زودرس پیدا کرده بود. محققان اکنون امیدوارند که یک آزمایش بالینی انجام دهند که نتایج آن تحقیق و همچنین این مطالعه را تأیید کند و در نهایت به یک آزمایش نمونه‌برداری از گونه‌ها برای شناسایی زودتر این خطرات منجر شود تا امکان درمان‌های پیشگیرانه فراهم شود.

اسکنر گفت: “زایمان زودرس، که اکنون بیش از ۱۰٪ از تمام بارداری‌ها را شامل می‌شود، به طور قابل توجهی باعث مشکلات بهداشتی در زندگی بعدی هر یک از این افراد زودرس می‌شود. این تنها یک مشکل برای افراد درگیر نیست، بلکه احتمالاً یک مشکل بهداشتی عمومی است و این نوع پیشرفت‌ها می‌توانند واقعاً تأثیر بزرگی در کاهش بار بیماری بر جمعیت ما داشته باشند.”

این مطالعه از حمایت بنیاد لیبرا و بنیاد جان تمپلتون برخوردار بود. نویسندگان همکار دیگری شامل اریک نیلسون و دانیل بک از دانشگاه ایالتی واشنگتن و کتی پروکتور از بیمارستان سنت فرانسیسکن هستند.