تهدیدهای والدین: آیا تهدیدها رفتار بچه‌ها را تغییر می‌دهند؟

چالش‌های رفتاری کودکان و واکنش والدین

وقتی رفتار کودکان خردسال دشوار می‌شود، بسیاری از والدین به تهدیدات روی می‌آورند؛ از گرفتن اسباب‌بازی‌ها تا تهدید به اینکه بابانوئل خانه‌شان را نادیده می‌گیرد. طبق یک نظرسنجی ملی، والدین کودکانی با سنین سه تا پنج سال بیشتر از سایرین می‌گویند که برای مقابله با بدرفتاری از تهدید استفاده می‌کنند؛ به‌طوری‌که یک چهارم آن‌ها تهدید کرده‌اند که اگر رفتارشان درست نباشد، بابانوئل یا هدیه‌ای نخواهند داشت. این نتایج از نظرسنجی ملی درباره سلامت کودکان که توسط بیمارستان کودکان C.S. Mott دانشگاه میشیگان انجام شده است به‌دست آمده است.

بسیاری از والدین همچنین تهدید کرده‌اند که فعالیت یا مکان را ترک می‌کنند، اسباب‌بازی‌ها را می‌گیرند یا دسر نمی‌خورند، در حالی که نزدیک به نیمی از والدین مورد بررسی از رشوه استفاده کرده‌اند. دکتر سوزان وولفورد، پزشک متخصص اطفال و یکی از مدیران نظرسنجی مَت، می‌گوید: “انضباط به کودکان خردسال کمک می‌کند تا یاد بگیرند چه رفتارهایی ایمن و مناسب هستند و می‌تواند نقش حیاتی در یادگیری تفاوت بین درست و غلط ایفا کند.” او همچنین افزود: “اما تهدیدات توخالی، اعتماد و اعتبار را تضعیف می‌کنند و معمولاً مؤثر نیستند. تقویت مثبت و انضباط مداوم بیشتر احتمال دارد که رفتارهای بلندمدت را شکل دهد.”

اهمیت ثبات در انضباط

نصف والدین خود را در انضباط فرزندشان بسیار ثابت‌قدم می‌دانند، اما بسیاری به این موضوع اعتراف می‌کنند که در حفظ ثبات با چالش‌هایی روبه‌رو هستند. این گزارش ملی که بر اساس ۷۲۵ پاسخ از والدینی با حداقل یک کودک بین یک تا پنج سال در ماه اوت انجام شده، نشان می‌دهد که چالش‌های اصلی شامل سن پایین کودک برای درک، عدم کارایی استراتژی‌ها و تلاش والدین برای جلوگیری از بروز ناآرامی‌های عمومی است. نزدیک به یک چهارم والدین نیز می‌گویند که وقتی فرزندشان بدرفتاری می‌کند، بیش از حد عصبانی می‌شوند، قبل از یادآوری استراتژی‌هایشان واکنش نشان می‌دهند یا آنقدر خسته هستند که نمی‌توانند ثبات داشته باشند.

وولفورد می‌گوید: “بدون توجه و برنامه‌ریزی، داشتن رویکردی ثابت در انضباط می‌تواند دشوار باشد و حتی در این صورت، ثبات می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، به‌ویژه زمانی که والدین خسته، حواس‌پرت یا تحت فشار هستند.” او تأکید می‌کند: “مهم است که والدین از قبل برنامه‌ریزی کنند و در مورد استراتژی‌های انضباطی هم‌نظر باشند تا پایه‌ای برای درک انتظارات فراهم کنند و از ارسال سیگنال‌های متناقض درباره مرزها جلوگیری کنند.”

راهنمایی والدین برای یافتن بهترین استراتژی‌های انضباطی

والدین ممکن است به راهنمایی نیاز داشته باشند تا بهترین استراتژی‌های انضباطی را پیدا کنند. بسیاری از والدین مطمئن نیستند که آیا استراتژی‌های انضباطی‌شان مؤثر هستند یا نه. حدود دو پنجم والدین می‌گویند که این استراتژی‌ها خیلی مؤثرند و سه پنجم دیگر معتقدند که تا حدی مؤثرند. بیشتر والدینی که در نظرسنجی شرکت کرده‌اند، گزارش داده‌اند که از منابع مختلف درباره استراتژی‌های انضباطی مشاوره می‌گیرند. بسیاری از آن‌ها به والد دیگر کودک، خانواده و دوستان مراجعه کرده و از کتاب‌ها، مقالات و شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. در عین حال، کمتر از یک پنجم والدین با ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی درباره انضباط صحبت کرده‌اند و یک هشتم والدین می‌گویند که به استراتژی‌های انضباطی خود فکر نکرده‌اند.

برخی از والدین همچنین اعتراف کرده‌اند که از استراتژی‌های انضباطی استفاده می‌کنند که توسط کارشناسان توصیه نشده است. به عنوان مثال، دو پنجم والدین گاهی اوقات کودک خود را تنبیه بدنی می‌کنند که شواهد نشان می‌دهد ممکن است منجر به نافرمانی و افزایش پرخاشگری در کودکان پیش‌دبستانی و دبستانی شود. وولفورد می‌گوید: “والدین باید از وسوسه استفاده از روش‌هایی که ممکن است به تبعیت کوتاه‌مدت منجر شود اما اثرات منفی در آینده داشته باشد، اجتناب کنند.” او تأکید می‌کند که استراتژی‌های انضباطی باید متناسب با سن و سطح رشد کودک باشد.

برای کودکان یک تا دو ساله، به عنوان مثال، حواس‌پرتی و هدایت مجدد معمولاً مؤثرترین روش‌ها هستند. وولفورد می‌گوید که کودکان در این سن در حال کاوش در محیط خود هستند و رفتارهای عمدی نادر است. والدین کودکان در این گروه سنی نیز بیشتر تمایل به هدایت مجدد رفتار به عنوان یک استراتژی دارند. اما بعد از دو سالگی، کودکان متوجه می‌شوند که اعمالشان می‌تواند واکنش دیگران را به همراه داشته باشد و ممکن است این موضوع را بیشتر آزمایش کنند. والدین کودکان سه تا پنج ساله در نظرسنجی بیشتر از هشدارها، صحبت محکم و زمان‌های تنبیه استفاده می‌کنند. در این سنین پیش‌دبستانی، وولفورد می‌گوید که استراتژی‌ها باید بر پیامدهای منطقی رفتار نادرست تأکید کنند. به عنوان مثال، اگر کودکی به خاطر عصبانیت نوشیدنی را بریزد، تنبیه مناسب این است که او را وادار به تمیز کردن Mess کند، در حالی که تنبیه نامربوط کمتر مؤثر خواهد بود.

او می‌گوید: “پیامدها باید فوری باشند تا کودک ارتباط آن را با رفتار نادرست خود درک کند.” او اضافه می‌کند که از آنجا که کودکان به روش‌های مختلف انضباطی به طور متفاوتی واکنش نشان می‌دهند، والدین باید سعی کنند انعطاف‌پذیر باشند. او می‌گوید: “با بزرگ‌تر شدن کودکان، واکنش‌های آن‌ها به انضباط نیز تغییر خواهد کرد، بنابراین والدین باید استراتژی‌های خود را تطبیق دهند و به رویکردهای جدید باز باشند.” او همچنین تأکید می‌کند: “تعادل بین اصلاح رفتار و تقویت مثبت – مانند تحسین و پاداش – به کودکان کمک می‌کند تا اعتماد به نفس خود را بسازند و از اشتباهات خود بیاموزند.”