بیکاری و دردسر بیماران کرونای طولانی: زندگی‌شون زیر و رو شد!

مشکلات شغلی بیماران کووید طولانی

تحقیقات نشون داده که افرادی که به کووید طولانی مبتلان، بیشتر در معرض بیکاری قرار می‌گیرن، اما آمارها نمی‌تونن به‌خوبی نشون بدن که این بیماران قبل از اینکه ساعات کارشون کم بشه، کارشون رو متوقف کنن، یا کلاً شغلشون رو از دست بدن، چه سختی‌هایی می‌کشن. تو یه پژوهش جدید که شامل مصاحبه با کساییه که کووید طولانی دارن، محققای دانشگاه ایالتی اوهایو توضیح می‌دن که این بیماری مزمن، نه‌تنها روی شرایط شغلی بیمارها تأثیر می‌ذاره، بلکه سلامت کلی اونها رو هم تحت تأثیر قرار می‌ده.

علاوه بر علائمی مثل مه مغزی، خستگی، ضعف و سردرد، شرکت‌کننده‌ها تو این تحقیق گفتن که بعد از کار، دیگه انرژی کافی برای انجام هیچ کاری ندارن، درآمدشون رو از دست دادن و با هزینه‌های بیمه اضافی مواجه شدن، مخصوصاً وقتی شغلشون عوض شده یا از دستش دادن. همچنین، فشار روحی که از مدیریت یه بیماری که درست شناخته نشده، بهشون وارد می‌شه هم تأثیرگذار بوده. سارا مک‌اوان، نویسنده اصلی این تحقیق و استادیار پزشکی داخلی عمومی در دانشکده پزشکی دانشگاه ایالتی اوهایو، گفت: «زندگی خیلی از کسایی که باهاشون صحبت کردیم، به خاطر این بیماری مزمن، کاملاً تغییر کرده. این قضیه واقعاً باعث شده که دیدشون به خودشون، تجربه‌شون از زندگی، ارتباطشون با خانواده و تأمین نیازهای خانواده‌شون عوض بشه.»

اون اضافه کرد: «تو بعضی موارد، بی‌ثباتی مالی شدید، زندگیشون رو به‌هم‌ریخته. مجبورن انتخاب‌های خیلی سختی بکنن و در عین حال سعی می‌کنن از خودشون مراقبت کنن. خیلی مهمه که به حرفاشون گوش بدیم تا بتونیم راه‌های حمایت ازشون رو بهتر کنیم.»

اهمیت آگاهی از مشکلات شغلی

محقق‌ها معتقدن که آگاهی از این مشکلات مربوط به شغل، می‌تونه به پزشک‌ها کمک کنه تا مراقبت همه‌جانبه‌تری از افراد مبتلا به کووید طولانی بکنن. نمونه‌هایی از این حمایت‌ها شامل وصل کردن بیماران به کمک‌های مالی، معرفی اونها به متخصصای سلامت روان یا سرعت بخشیدن به درخواست‌ها برای تسهیلات محل کار می‌شه. این تحقیق به‌تازگی تو مجله پزشکی داخلی عمومی چاپ شده.

مک‌اوان و همکاراش تو تابستون 2022، با 21 بیمار بزرگسال که تو کلینیک بهبودی بعد از کووید در مرکز پزشکی وکسنر دانشگاه ایالتی اوهایو تحت درمان بودن، مصاحبه‌های تک‌به‌تک انجام دادن. شرکت‌کننده‌ها گفتن که قبل از ابتلا به کووید-19، تو زندگی روزمره‌شون خوب عمل می‌کردن و با اثرات علائم پایدار به مدت سه ماه یا بیشتر بعد از ابتلا به بیماری، دست‌و‌پنجه نرم می‌کردن. سنشون بین 19 تا 68 سال بود، سه‌چهارمشون زن بودن و بیشترشون تو سال 2020 برای اولین بار به ویروس SARS-CoV-2 مبتلا شدن.

شرکت‌کننده‌ها گفتن که این بیماری روی مسئولیت‌های کاری و تلاش‌هاشون برای حفظ تعادل بین کار و زندگی تأثیر گذاشته. مک‌اوان، محقق در مرکز پیشرفت علوم تیمی، تجزیه و تحلیل و تفکر سیستمی در خدمات بهداشتی و تحقیقات پیاده‌سازی دانشگاه ایالتی اوهایو، گفت: «بعضی‌هاشون به خاطر اینکه دیگه نمی‌تونستن کار کنن، شغلشون رو ول کردن. بعضیا ساعات کارشون رو کم کردن و بعضی‌های دیگه، به خاطر علائمشون، به‌ناچار از کار اخراج شدن.»

این وضعیت پیامدهای مالی و روحی به‌همراه داشت. از دست دادن درآمد به‌خاطر ناتوانی در کار، تغییر به شغلی با حقوق کمتر یا کم‌شدن ساعات کار، از جمله این پیامدها بود.

تغییر شرایط بیمه و مشکلات مربوط به اون

افرادی که شرایط بیمه‌شون تغییر می‌کرد، معمولاً مجبور می‌شدن هزینه بیشتری رو برای بیمه‌نامه‌هایی بپردازن که پوشش کمتری داشتن؛ در حالی که به مراقبت بیشتری نیاز داشتن، چون به بیماری‌های مزمن مبتلا بودن. شرکت‌کننده‌ها همچنین حس از دست دادن هویت رو در رابطه با زندگی حرفه‌ای و خانوادگیشون توصیف کردن و از ترس قضاوت و انگ اجتماعی تو محل کار و بین دوستا و خونواده‌شون حرف زدن.

مشکلات موجود تو سیستم بهداشت و درمان

تو یه مقاله قبلی، تیم تحقیق اشاره کرد که بعضی از بیماران تو محیط‌های بهداشتی با شک و تردید مواجه می‌شن. مک‌اوان گفت: «یه نکته‌ای که از طریق این کار فهمیدیم اینه که افراد، از طرف ارائه‌دهنده‌هاشون به‌طور کامل در مورد علائمشون باور نمی‌شن یا نادیده گرفته می‌شن و به تشخیص‌های دیگه‌ای هدایت می‌شن که حس می‌کنن تجربه‌هاشون رو منعکس نمی‌کنن.» اون اضافه کرد: «این یه سؤال واقعیه که آیا اونها از ارائه‌دهندگانی که بهشون دسترسی دارن، اون چیزی رو که نیاز دارن، دریافت می‌کنن یا نه.»

راه‌های مقابله‌ای بیماران

این مقاله، بخشی از تمرکزش رو روی این گذاشته که بیماران چطور سعی می‌کنن روزشون رو سپری کنن؛ اونها راه‌های مقابله‌ای‌ای رو پیدا کردن که خودشون ایجاد کرده بودن یا توسط تیم مراقبتشون پیشنهاد شده بود و همچنین به مزایای ناتوانی کارفرما و تسهیلات محل کار دسترسی پیدا کردن. مک‌اوان گفت: «بعضی‌هاشون راه‌حل‌هایی رو خودشون پیدا کردن، اما شنیدن اینکه پیشنهادهای خوبی هم از متخصصان یا درمانگرای دیگه‌ای که این افراد ملاقات کرده بودن، اومده بود، خیلی خوب بود.»

استراحت و مدیریت زمان

شرکت‌کننده‌ها گفتن که مدام استراحت می‌کردن، حواس‌پرتی‌ها رو حذف می‌کردن، لیست درست می‌کردن، به خودشون ایمیل می‌زدن که یه گزارش روزانه از کارهایی که انجام دادن باشه، از نشانه‌های بصری روی تخته‌های سفید استفاده می‌کردن یا تو طول انجام کارها خودشون رو راهنمایی می‌کردن. بعضی از بیماران از سوی ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی تشویق شدن که دنبال مزایای ناتوانی کوتاه‌مدت یا بلندمدت یا تسهیلاتی مثل کار از راه دور و زمان انعطاف‌پذیر باشن. خیلی از شرکت‌کننده‌ها گفتن که حمایت اولیه از طرف کارفرماها، آخرش کم شد.

تأثیر کووید طولانی‌مدت روی اشتغال

کووید طولانی‌مدت به‌عنوان یه ناتوانی احتمالی از طرف دولت فدرال شناخته شده که یه سری حمایت‌های شغلی رو برای بیماران فراهم می‌کنه. نویسنده‌های این تحقیق اشاره کردن که پزشک‌ها باید پیش‌بینی کنن چطور راه‌های درمانی مثل استراحت و مدیریت زمان، روی اشتغال، وضعیت مالی و سلامت روان تأثیر می‌ذاره و باید آماده باشن که بیماران رو به منابعی برای مقابله با فشارهای ناشی از انتخاب‌های پیچیده زندگی وصل کنن. مک‌اوان گفت: «مهمه که ما از تجربه‌های واقعی برای درک نیازهای مردم استفاده کنیم و فرض‌های بیخودی نکنیم. ایده‌های خوبی در حال حاضر وجود داره و کسایی که به بیماری‌های مزمن مبتلان، راه‌حل‌هایی برای بعضی از این مشکلات دارن.»

نیاز به شناسایی و پر کردن فاصله‌ها

اون ادامه داد: «بنابراین شاید نیازی نباشه که دوباره چرخ رو اختراع کنیم، اما قطعاً باید نیازها رو شناسایی کنیم و اقداماتی رو برای پر کردن این فاصله‌ها انجام بدیم.» این کار با حمایت مالی از طرف مؤسسه ملی سرطان انجام شده. نویسنده‌های همکار که همه‌شون از دانشگاه ایالتی اوهایو بودن، شامل سوراب رحورکار، ویلی تارور، لیانا پرز ایتمن، هالیا ملنیک، رامونا اولورا، جنیفر ارامو، لورن توشکلر، آلیس گاهان، لورا راش، استیسی استانویک، سوزان باومن برپی، ارین مک‌کانل، اندرو شامس و آن شک مک‌الیرنی بودن.