چطور با "نمی‌دانم" ارتباط بهتر بسازیم و رشد کنیم؟

چطور قبول کنیم که نمی‌دونیم؟

خب می‌دونیم، اعتراف به اینکه یه چیزی رو نمی‌دونیم می‌تونه ما رو خیلی آسیب‌پذیر کنه. واسه همین هم هست که خیلی از ماها راحت نمی‌گیم “نمی‌دونم”، حتی اگه هیچ ایده‌ای درباره جواب یه سوال خاص نداشته باشیم.

اعتراف به نادونی، به خصوص تو بعضی زمینه‌ها، دردسرساز می‌شه. راشل مارمور، مشاور روان‌شناس و رئیس بخش سلامت بنیاد PAIRS، می‌گه:”تو محیط‌های کاری، مردم این فشار رو شدید حس می‌کنن – معمولاً ازشون انتظار می‌ره که سریع و قاطع جواب بدن.” بعد ادامه می‌ده:”رهبرها مخصوصاً ممکنه از گفتن ‘نمی‌دونم’ بترسن، چون شاید قدرتشون زیر سوال بره.”

اما تو روابط بین‌فردی هم این حس فشار رایجه. مارمور توضیح می‌ده:”مردم نگرانن که اگه اعتراف کنن چیزی نمی‌دونن، شاید بقیه رو ناامید کنن یا رابطه‌شون رو با عزیزانشون از دست بدن.” ما اغلب از این می‌ترسیم که قوی به نظر نرسیم یا ضعف نشون بدیم، حتی پیش کسایی که دوسشون داریم و برامون مهمن.

ضعف رو به چشم یه قدرت ببینید، نه برعکس

گفتن “نمی‌دونم” رو می‌شه به عنوان یه قدرت دوباره تعریف کرد، نه ضعف. در واقع، این جمله می‌تونه بعضی از بهترین ویژگی‌هامون رو نشون بده. لیندا مارتین، مشاور ازدواج و خانواده، می‌گه:”اعتراف به نادونی، ما رو بازتر و اصیل‌تر می‌کنه.” این فرصت‌هایی برای کاوش و همکاری ایجاد می‌کنه، چه تو کار و چه تو رابطه‌ها.

مارتین ادامه می‌ده:”به جای اینکه پشت جواب‌های سرسری قایم شیم، شفاف بودن راجع به شک و تردیدهامون می‌تونه اعتماد و ارتباط رو تقویت کنه.” این هم‌چنین به ما فضای لازم رو می‌ده تا یاد بگیریم و رشد کنیم و حس شرم رو به کنجکاوی تبدیل کنیم.

چطور این رو بگیم بدون اینکه بگیم “نمی‌دونم”؟

خب، همه‌ی این حرفا خوب و قشنگه. اما چطور واقعاً می‌شه “نمی‌دونم” گفت، بدون اینکه مستقیماً این کلمه رو به زبون بیاریم؟ چه راه‌های راحت‌تری هست برای اعتراف به نادونی؟

مارمور و مارتین روش‌های مورد علاقه‌شون برای گفتن “نمی‌دونم” رو به اشتراک گذاشتن:

هنوز نمی‌دونم، اما متعهدم که جواب رو پیدا کنم. این جواب برای کسایی که نقش رهبری دارن، مناسبه، چون نشون می‌ده که نادونی به معنی ناامیدی نیست. مارمور می‌گه:”این نشون می‌ده که شما فعالانه درگیر هستید و مسئولیت پیدا کردن جواب رو قبول کردید.” این باعث می‌شه بقیه بهتون اعتماد کنن.
بیاید یه روز رو به تحقیق و طوفان فکری اختصاص بدیم و فردا با نظراتمون دوباره برگردیم. مارتین می‌گه این جواب همکاری رو ترویج می‌ده و در عین حال فشار برای جواب فوری رو کم می‌کنه. این هم‌چنین یه برنامه مشخص برای پیگیری ارائه می‌ده که نشون‌دهنده تلاش و مسئولیته.
فعلاً مطمئن نیستم، اما سوالتون برام ارزشمنده و وقت می‌ذارم تا بهش فکر کنم. این جواب به نظر طرف مقابل تو بحث احترام می‌ذاره، اما به خودتون هم زمان اضافی برای فکر کردن می‌ده.
بذارید اونچه رو که می‌دونیم رو روی کاغذ بیاریم، روی هدفمون تمرکز کنیم و از اون‌جا برنامه‌ریزی کنیم. مارتین اشاره می‌کنه:”این رویکرد همکاری، توجه رو از نیاز به جواب‌های فوری به سمت پیدا کردن بهترین راه می‌بره.” این هم‌چنین ملموس و هدف‌محوره.
این سوال جالبیه؛ در حال حاضر جوابی ندارم، اما مایلم اون رو بررسی کنم. این هم می‌تونه یه دعوت برای کشف مشترک باشه.

نکته‌ها و جمع‌بندی

وقتی با یه موقعیتی روبرو می‌شید که باید اعتراف کنید چیزی نمی‌دونید، هدف اینه که این عدم اطمینان رو، در حالی که به خودتون و بقیه وصل هستید و grounded (آگاه و محکم) باقی می‌مونید، به اشتراک بذارید. مارمور می‌گه:”این ربطی به فرار از حقیقت نداره، بلکه به بغل گرفتن اون با روشی داره که پل بسازه.”

در نهایت، سعی کنید به یاد داشته باشید که اصالت خیلی باارزش‌تر از داشتن همه‌ی جواب‌ها تو زندگیه. مارمور می‌گه: “وقتی با صداقت می‌گیم ‘نمی‌دونم’، بقیه رو به یه فضای صداقت و ارتباط انسانی دعوت می‌کنیم—و اینجاست که ارتباط واقعی شروع می‌شه.”