کار تیمی تو علم: تیم‌های بزرگ شانس شغلی دانشمندان رو کم می‌کنن؟

نقش همکاری گروهی در فرصت‌های شغلی دانشمندان

همونطور که جواهرات الماس در پاریس چشم همه رو به خودشون خیره کردن، مشخص شده که رسیدن به مدال‌های افتخار، معمولاً به کار گروهی بستگی داره. درسته که این روش تو ورزش خیلی جواب میده، اما تحقیقات جدید نشون میده که همیشه هم همکاری گروهی بهترین راه نیست، به‌خصوص برای دانشمندان جوون که تازه دارن دنبال یه موقعیت تو دانشگاه می‌گردن.

خانم دُنا گینتر، استاد برجسته اقتصاد در دانشگاه کانزاس، میگه: «ما متوجه شدیم که اگه تیم شما تو رشتتون بزرگ باشه، شانس‌تون برای پیدا کردن یه کار تو دانشگاه کم میشه.» مقاله ایشون با عنوان «افزایش کار گروهی و فرصت‌های شغلی تو علم آکادمیک» نشون میده کسایی که دکترای خودشون رو تو شرایطی گرفتن که میانگین اندازه تیم تو رشتشون بزرگ‌تر بوده، موقعیت‌های شغلی کمتری به دست آوردن. این نتایج نشون میده که علم آکادمیک هنوز ساختار پاداش‌دهی خودش (که بیشتر فردیه) رو با توجه به تغییرات تو کار گروهی، عوض نکرده. این مقاله تو مجله Nature Biotechnology منتشر شده.

ایشون ادامه میده: «تعداد نویسنده‌های مقاله‌ها تو رشته ما تغییر کرده. تو رشته اقتصاد، وقتی من داشتم درس می‌خوندم، مقاله‌ها یه نویسنده داشتن. الان معمولاً سه تا پنج نویسنده دارن – یعنی تقریباً دوبرابر شده. تو رشته‌های علوم، به‌خصوص، این افزایش خیلی زیاد بوده. و وقتی بودجه مؤسسات ملی بهداشت دوبرابر شد، تعداد نویسنده‌های مقاله‌ها هم به‌طور متوسط یه نفر اضافه شد.»

این تحقیق که با همکاری مِیبِل آندالون، کاترین دِ فونتِنای و کوانگ‌هوی لیم از دانشگاه ملبورن انجام شده، اطلاعات مربوط به نتایج شغلی رو از نظرسنجی از فارغ‌التحصیلان دکترا با اطلاعات مربوط به تعداد تحقیقات که اندازه اونها رو از طریق ISI Web of Science اندازه‌گیری می‌کنه، ترکیب کرده. یه تحلیل رگرسیون هم روی نتایج شغلی تو سطح فردی انجام شده تا هر تغییری تو ویژگی‌های دانشمندان جوون (مثل اینکه آیا دکتراشون رو از یه دانشگاه خوب گرفتن یا نه) کنترل بشه.

گینتر گفت: «سوالایی که ما مطرح کردیم این بود که اگه میانگین اندازه تیم بزرگ‌تر بشه، چه تأثیری داره؟ بعد این تأثیر چطوری روی شغل شما اثر می‌ذاره؟» ایشون اضافه می‌کنه: «همکار من کاترین دِ فونتِنای و کوانگ‌هوی لیم یه مدل نظری توسعه دادن که توش اگه تیم‌ها بزرگ باشن، معلوم نیست کی چی به مقاله کمک کرده.»

تاثیر اندازه تیم روی توانایی‌های علمی و شغلی

این مسئله باعث میشه که سیگنال توانایی علمی شما دچار مشکل بشه. اما اگه فقط دو نفر نویسنده باشن، معلومه که هر دوتون کار زیادی انجام دادین. تو این شرایط، سیگنال مشارکت شما کاملاً واضحه. به‌خاطر همین، تشخیص و اعتبار دادن به آدم‌ها برای کارهایی که کردن، سخت میشه و این موضوع روی شغل بعدی‌شون و گرفتن بودجه تحقیقاتی تاثیر میذاره. تمام اتفاقاتی که درباره مدت زمان لازم برای گرفتن مدرک دکترا، پیدا کردن اولین کار تو دانشگاه و گرفتن اولین R01 میبینیم، رو میشه با این رشد اندازه تیم توضیح داد.

گینتر اخیراً شش ماه تو استرالیا مرخصی مطالعاتی داشته که منجر به همکاری تحقیقاتی با همکاراش تو دانشگاه ملبورن شده. ایشون ادامه میده: «من یه مجموعه کامل از کارها درباره دانشمندای تازه‌کار دارم. برای این مقاله، مدل و ایده پشت نتیجه‌ای که گرفتیم، رو خیلی دوست داشتم. دنیا بزرگ و پیچیده‌ست و تیم‌ها بخش مهمی از اون هستن. شما نمی‌تونید یه روشنفکر تک‌رو باشید. کار تیمی چیزیه که باید بتونید توش حرکت کنید.»

گینتر که الان تو سال بیست و دوم عمر کاریش تو دانشگاه کانزاس هست، تو زمینه اقتصاد تخصص داره. ایشون مدیر مؤسسه سیاست و تحقیقات اجتماعی هم هست که یه مرکز بین‌رشته‌ای تو دانشگاه برای اساتید و دانشجوهایی هست که تو علوم اجتماعی و رفتاری تحقیقات تأمین بودجه شده انجام میدن. این اقتصاددان معتقده که یافته‌هاش ممکنه به حرفه‌های دیگه غیر از دانشگاه هم مربوط بشه. ایشون می‌گه: «من خیلی دوست دارم به نظامی‌ها نگاه کنم چون شما همیشه تو تیم‌ها کار می‌کنید. اندازه یا ترکیب تیم شما چطور رو حرفه شما تاثیر میذاره؟»

در نهایت، گینتر روی یه نکته کلیدی از این تحقیق تأکید میکنه که چطور پول با اندازه تیم مرتبط میشه. ایشون می‌گه: «تا جایی که می‌تونیم گروه‌های کوچیک‌تری از دانشمندان تشکیل بدیم، این می‌تونه منجر به تغییر سیاستی بشه که از کار ما حمایت میکنه. داشتن تیم‌های کوچک‌تر ممکنه بهتر از تیم‌های بزرگ باشه، هم از نظر اکتشافات علمی و هم از نظر نتیجه‌های شغلی.»