فرصت طلایی تربیت: چطور با این روش ساده، استقلال و مهارت‌های زندگی کودک‌تان را تقویت کنید؟

کاهش دخالت والدین با تأکید بر فرصت‌های یادگیری

بر اساس یک پژوهش جدید از محققان دانشگاه ییل، پدر و مادرها وقتی بچه‌های کوچک‌شون دارن لباس می‌پوشن یا کارهای ساده دیگه‌ای می‌کنن، کمتر دخالت می‌کنن اگر این کارها به عنوان فرصت‌های یادگیری دیده بشن. گزارش‌های رسانه‌ای و مقالات علمی نشون می‌دن که «والدگری بیش از حد» – یه سبک از والدگری که توش بزرگ‌ترها دائم وظایف رو انجام می‌دن یا مسائلی رو حل می‌کنن که بچه‌ها خودشون باید حلشون کنن – داره بیشتر می‌شه. مطالعات نشون داده والدگری بیش از حد، انگیزه بچه‌ها رو برای انجام مستقل کارها کمتر می‌کنه.

این پژوهش که ۲۱ نوامبر توی مجله «توسعه کودک» منتشر شد، نشون داد که وقتی کار لباس پوشیدن به عنوان یه فرصت یادگیری برای بچه‌های پیش‌دبستانی مطرح می‌شه، دخالت والدین حدود ۵۰ درصد کم میشه. روت شاخنای، نویسنده اصلی این تحقیق و دانشجوی فوق‌لیسانس توی دپارتمان روان‌شناسی دانشگاه ییل، گفت: «وقتی یه بزرگ‌تر وارد عمل می‌شه و کاری رو برای یه بچه کوچیک انجام می‌ده، این می‌تونه اون بچه رو از یه فرصت یادگرفتن اینکه چطور اون کارو به تنهایی انجام بده، محروم کنه، و این ممکنه به توانایی اون‌ها در توسعه‌ی خودکارآمدی، استقلال و بقیه‌ی مهارت‌های مهم زندگی آسیب بزنه.» اون اضافه کرد: «یافته‌های ما نشون می‌ده که مطرح کردن کارهای روزمره به عنوان فرصت‌های یادگیری می‌تونه به شکل قابل توجهی والدگری بیش از حد رو کم کنه و در نتیجه استقلال، پایداری و تاب‌آوری بچه‌ها رو افزایش بده.»

ساختار پژوهش

این پژوهش از سه بخش تشکیل شده. توی بخش اول، محقق‌ها از ۷۷ پدر و مادر بچه‌های ۴ تا ۵ ساله (۶۲ درصد مادر و ۳۸ درصد پدر) نظرسنجی کردن تا درک بهتری از دیدگاه‌های این والدین نسبت به یادگیری بچه‌ها و رفتارهای والدگری بیش از حدشون به دست بیارن و اینکه آیا دیدگاه‌های والدین نسبت به یادگیری و رفتارهای والدگری بیش از حد در مورد کارهای تحصیلی و غیرتحصیلی فرق می‌کنه یا نه. والدین گزارش دادن که تو کارهایی که بیشتر به عنوان فرصت‌های یادگیری درک می‌شدن، کمتر دخالت می‌کنن – این کارها بیشتر شامل کارهای تحصیلی مثل حل کردن معما یا نوشتن حروف بود، نه کارهای غیرتحصیلی مثل لباس پوشیدن.

بعد، محقق‌ها یه آزمایش رو توی یه موزه کودک تو فیلادلفیا انجام دادن تا بررسی کنن که آیا مطرح کردن لباس پوشیدن به عنوان یه فرصت آموزشی می‌تونه والدگری بیش از حد رو کم کنه. برای اینکه مطمئن بشن آزمایش جدید و چالش‌برانگیزه، از بچه‌های ۴ تا ۵ ساله خواسته شد لباس‌های هاکی بپوشن – شامل دو محافظ ساق و یه محافظ سینه. قبل از شروع آزمایش، اونها مشخص کردن که بچه‌ها می‌تونن خودشون این کارو انجام بدن، یعنی هر نوع دخالت از طرف والدین می‌تونه به عنوان نمونه‌ای از والدگری بیش از حد در نظر گرفته بشه.

فرصت‌های یادگیری بزرگ برای بچه‌ها

محقق‌ها به طور تصادفی ۳۰ زوج والد-کودک رو به دو گروه تقسیم کردن: یه گروه توی شرایط «فرصت یادگیری بزرگ» قرار گرفتن که توش والدین متوجه شدن بچه‌ها می‌تونن مهارت‌های کلیدی و همیشگی رو از پوشیدن لباس‌ها یاد بگیرن. گروه دیگه به عنوان گروه کنترل انتخاب شد، که توش والدین به این اشاره کردن که فعالیت‌های لباس پوشیدن به بچه‌ها کمک می‌کنه تا با موزه ارتباط برقرار کنن.

نتایج این آزمایش نشون داد که وقتی یه کار به عنوان یه فرصت یادگیری ارائه می‌شه، تعداد دفعاتی که والدین برای کمک به بچه‌هاشون تو پوشیدن پدهای هاکی دخالت می‌کنن، تقریبا نصف می‌شه. به طور متوسط، تو شرایط کنترل، والدین ۸.۶ بار دخالت می‌کردن، که این عدد تو شرایط فرصت یادگیری به ۴.۴ بار رسید. علاوه بر این، والدین تو شرایطی که کار به عنوان یه فرصت یادگیری مطرح می‌شد، تشویق و بازخورد مثبت بیشتری به بچه‌های خودشون می‌دادن.

تأثیر برداشت والدین از فرصت یادگیری

یه آزمایش بعدی بررسی کرد که آیا برداشت والدین از بزرگی فرصت یادگیری روی میزان دخالتشون موقع انجام کار تأثیر داره یا نه. ۸۰ زوج والد-کودک به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدن: به یه گروه گفتن که پوشیدن لباس‌ها یه فرصت برای یادگیری مهارت‌های مهم و همیشگیه و به گروه دیگه اطلاع دادن که پوشیدن این لباس‌ها به بچه‌ها کمک می‌کنه تا با وسایل هاکی آشنا بشن.

این آزمایش هیچ مدرکی مبنی بر اینکه والدین کمتر دخالت می‌کنن وقتی که کار به عنوان یه فرصت یادگیری مهم مطرح می‌شه، در مقایسه با یه فرصت کوچیک، نشون نداد. تعداد دخالت‌ها توی هر دو گروه به طور مشابهی کم بود. محقق‌ها نتیجه گرفتن که والدین هر وقت یه کارو به عنوان یه فرصت یادگیری ببینن، کمتر دخالت می‌کنن، فارغ از اینکه این فرصت چقدر بزرگ یا کوچیک باشه.

جولیا لئونارد، استادیار روان‌شناسی توی دانشکده هنر و علوم ییل و نویسنده ارشد این پژوهش، گفت: «این خیلی معموله که والدین، که غالباً تحت فشار زمانی هستن، کارهای روزمره رو برای بچه‌هاشون انجام بدن، اما مدارکی وجود داره که این رفتار، بچه‌ها رو از انجام کارها برای خودشون دلسرد می‌کنه.» اون اضافه کرد: «بر اساس کار ما، می‌تونیم به والدین، معلم‌ها و مربی‌ها توصیه کنیم: دفعه‌ی بعدی که وسوسه شدید تا کاری رو برای یه بچه انجام بدید، یه لحظه وقت بذارید و به همه‌ی چیزهایی که اونها می‌تونن از تلاش برای انجام کار به تنهایی یاد بگیرن، توجه کنید.»

میکا آسابا، پژوهشگر فوق دکترا توی دپارتمان روان‌شناسی ییل، و لینگ یان هو، دانشجوی فوق لیسانس توی دانشگاه پنسیلوانیا، از نویسنده‌های همکار این پژوهش هستن.