کشف شگفت‌انگیز: اسرار جدید از دنیسووان‌ها و پیوند با انسان‌ها

کشف جدید در تاریخچه انسان: دنیسوان‌ها و تأثیر آن‌ها بر ژنوم انسان مدرن

دانشمندان بر این باورند که اعضای گروه هومینین که به تازگی کشف شده‌اند (دنیسوان‌ها) با انسان‌های امروزی تلاقی ژنتیکی داشته و برخی از ژن‌های خود را از طریق چندین رویداد تلاقی مجزا منتقل کرده‌اند. این تلاقی‌ها به شکل‌گیری تاریخچه اولیه انسان کمک کرده است. در سال ۲۰۱۰، نخستین پیش‌نویس ژنوم نئاندرتال منتشر شد و مقایسه آن با ژنوم‌های انسان‌های مدرن، نشان داد که نئاندرتال‌ها و انسان‌های مدرن در گذشته با یکدیگر تلاقی داشته‌اند.

چند ماه بعد، تحلیل یک ژنوم که از یک استخوان انگشت حفاری شده در غار دنیسوا در کوه‌های آلتای سیبری توالی‌یابی شده بود، نشان داد که این استخوان متعلق به یک گروه هومینین جدید است که اکنون آن‌ها را دنیسوان‌ها می‌نامیم و آن‌ها نیز با انسان‌های مدرن تلاقی داشته‌اند. دکتر لیندا آنگارو، پژوهشگر فوق دکتری در دانشکده ژنتیک و میکروبیولوژی دانشگاه ترینیتی دوبلین و نویسنده اول یک مقاله مروری جذاب که در مجله بین‌المللی معتبر Nature Genetics منتشر شده است، گفت: “این یکی از هیجان‌انگیزترین کشفیات در تکامل انسان در دهه گذشته بود.”

او افزود: “این یک تصور غلط رایج است که انسان‌ها ناگهان و به طور منظم از یک جد مشترک تکامل یافته‌اند. اما هر چه بیشتر یاد می‌گیریم، متوجه می‌شویم که تلاقی با هومینین‌های مختلف رخ داده و به شکل‌گیری افرادی که امروز هستیم، کمک کرده است.”

برخلاف بقایای نئاندرتال، سوابق فسیلی دنیسوان‌ها تنها شامل آن استخوان انگشت، یک فک، دندان‌ها و قطعاتی از جمجمه است.

کشف تأثیرات دنیسووان‌ها بر انسان‌های مدرن

با استفاده از بخش‌های باقی‌مانده دنیسووان‌ها در ژنوم‌های انسان‌های مدرن، دانشمندان شواهدی از حداقل سه رویداد گذشته یافته‌اند که در آن‌ها ژن‌های جمعیت‌های مختلف دنیسووان به امضای ژنتیکی انسان‌های مدرن منتقل شده‌اند. هر یک از این رویدادها سطوح مختلفی از ارتباط را با دنیسووان‌های آلتاي توالی‌یابی شده نشان می‌دهد که نشان‌دهنده رابطه‌ای پیچیده بین این دو خط خویشاوندی است.

در مقاله مروری، دکتر آنگارو و پروفسور امیلیا هوئرتا-سانچز شواهدی را ارائه می‌دهند که نشان می‌دهد چندین جمعیت دنیسووان، که احتمالاً دامنه جغرافیایی وسیعی از سیبری تا جنوب شرق آسیا و از اقیانوسیه تا آمریکای جنوبی داشتند، به محیط‌های خاصی سازگار شده بودند. آن‌ها همچنین تعدادی از ژن‌های با منشاء دنیسووان را معرفی می‌کنند که به انسان‌های امروزی در محیط‌های مختلفشان مزیت‌هایی داده‌اند.

دکتر آنگارو افزود: “در میان این‌ها، یک مکان ژنتیکی وجود دارد که تحمل به هیپوکسی یا شرایط کمبود اکسیژن را فراهم می‌کند. این موضوع کاملاً منطقی است زیرا در جمعیت‌های تبت دیده می‌شود؛ همچنین چندین ژن که ایمنی را افزایش می‌دهند؛ و یکی که بر متابولیسم چربی تأثیر می‌گذارد و در پاسخ به سرما گرما تولید می‌کند که این مزیتی برای جمعیت‌های اینوئیت در قطب شمال به حساب می‌آید.”

او همچنین گفت: “جهت‌های تحقیقاتی زیادی وجود دارد که به ما کمک می‌کند داستان کامل‌تری از تأثیر دنیسووان‌ها بر انسان‌های مدرن بگوییم، از جمله تحلیل‌های ژنتیکی دقیق‌تر در جمعیت‌های کمتر مورد مطالعه، که می‌تواند ردپای دنیسووان‌ها را که در حال حاضر پنهان مانده‌اند، آشکار کند. علاوه بر این، ادغام داده‌های ژنتیکی بیشتر با اطلاعات باستان‌شناسی – اگر بتوانیم فسیل‌های بیشتری از دنیسووان‌ها پیدا کنیم – قطعاً چندین شکاف دیگر را پر خواهد کرد.”