آیا همه شهرهای مهم مایا کشف شده‌اند؟ پژوهش‌های جدید می‌گویند نه!

کشف شهرهای مایا با استفاده از فناوری لیزر

محققان دانشگاه تولان با استفاده از تصویربرداری لیزر هدایت‌شده، به کشف شهرهای بزرگ و ناشناخته مایا در جنگل‌های انبوه مکزیک پرداخته‌اند و توانسته‌اند درک بهتری از وسعت و پیچیدگی این تمدن باستانی کسب کنند. این تحقیق جدید که در نشریه Antiquity منتشر شده است، به رهبری لوک آلد-توماس، دانشجوی دکترای انسان‌شناسی دانشگاه تولان و مشاورش، پروفسور مارچلو آ. کانوتو انجام شده است.

این تیم از فناوری لیدار، یک سیستم تشخیص مبتنی بر لیزر، برای بررسی ۵۰ مایل مربع از زمین در ایالت کامپچ، مکزیک استفاده کرده است؛ منطقه‌ای که به طور عمده توسط باستان‌شناسان نادیده گرفته شده بود. یافته‌های آن‌ها شامل شواهدی از بیش از ۶۵۰۰ سازه پیش از هیسپانیک، از جمله یک شهر بزرگ ناشناخته با هرم‌های سنگی نمادین بود.

آلد-توماس، دانشجوی دکترای بخش انسان‌شناسی تولان و مدرس در دانشگاه شمال آریزونا، گفت: “تحلیل ما نه تنها تصویری از منطقه‌ای با انبوهی از سکونتگاه‌ها را نشان داد، بلکه تنوع زیادی را نیز فاش کرد.” او افزود: “ما فقط مناطق روستایی و سکونتگاه‌های کوچک را پیدا نکردیم، بلکه یک شهر بزرگ با هرم‌ها را در کنار تنها بزرگراه منطقه کشف کردیم، نزدیک به شهری که مردم سال‌هاست در میان ویرانه‌ها کشاورزی می‌کنند. دولت هرگز از این موضوع خبر نداشت و جامعه علمی نیز از آن بی‌خبر بود. این واقعاً تأکیدی بر این موضوع است که ما همه چیز را پیدا نکرده‌ایم و هنوز چیزهای بیشتری برای کشف وجود دارد.”

پیشگامی در استفاده از فناوری لیدار

مؤسسه تحقیقات آمریکای میانه (MARI) در دانشگاه تولان در زمینه استفاده از فناوری لیدار در تحقیقات باستان‌شناسی پیشگام بوده است. در دهه گذشته، MARI یک آزمایشگاه پیشرفته سیستم‌های اطلاعات جغرافیایی (GIS) را تحت مدیریت فرانسیسکو استرادا-بلی تأسیس کرده است تا داده‌های سنجش از دور، مانند لیدار را تحلیل کند. فناوری لیدار با استفاده از پالس‌های لیزری، فاصله‌ها را اندازه‌گیری کرده و مدل‌های سه‌بعدی از مناطق خاص ایجاد می‌کند.

قدرت فناوری لایدار در کشف تمدن‌های باستانی

این فناوری به دانشمندان این امکان را می‌دهد که بخش‌های وسیعی از زمین را از راحتی یک آزمایشگاه کامپیوتری بررسی کرده و ناهنجاری‌هایی در چشم‌انداز پیدا کنند که اغلب به هرم‌ها، خانه‌های خانوادگی و سایر نمونه‌های زیرساخت مایا مربوط می‌شود. کانوتو، مدیر MARI، گفت: “به لطف تأمین مالی سخاوتمندانه بنیاد هیتز، MARI در دهه گذشته در خط مقدم استفاده از فناوری لایدار در تحقیقات باستان‌شناسی قرار داشته است.” او افزود: “اکنون تلاش‌های ما از تحلیل داده‌ها به جمع‌آوری و کسب داده‌ها گسترش یافته است. کار انجام شده بر روی این داده‌ها در کامپچ، نمایانگر گسترش ‘رد پای لایدار’ MARI است.”

این تحقیق همچنین می‌تواند به حل مناقشات جاری درباره وسعت واقعی سکونتگاه‌های مایا کمک کند. آلد-توماس گفت: “زیرا لایدار به ما این امکان را می‌دهد که مناطق وسیعی را بسیار سریع و با دقت و جزئیات بالا نقشه‌برداری کنیم، این باعث شد که ما واکنش نشان دهیم: ‘وای، این همه ساختمان وجود دارد که ما از آن‌ها بی‌خبر بودیم؛ جمعیت باید بسیار زیاد بوده باشد.'” او ادامه داد: “استدلال مخالف این بود که نظرسنجی‌های لایدار هنوز به سایت‌های بزرگ و شناخته شده‌ای مانند تیکال وابسته بودند و بنابراین تصویری تحریف‌شده از دشت‌های مایا ایجاد کرده بودند. آیا اگر بقیه منطقه مایا بسیار روستایی‌تر بود، آنچه تا کنون نقشه‌برداری کرده‌ایم، استثنا به جای قاعده بود؟”

این مطالعه قدرت تحول‌آفرین فناوری لایدار را در کشف رازهای تمدن‌های باستانی برجسته می‌کند. همچنین شواهد قانع‌کننده‌ای از چشم‌انداز پیچیده‌تر و متنوع‌تر مایا نسبت به آنچه قبلاً تصور می‌شد، ارائه می‌دهد. کانوتو گفت: “لایدار به ما می‌آموزد که، مانند بسیاری از تمدن‌های باستانی دیگر، مایاهای دشت یک بافت متنوع از شهرها و جوامع را در چشم‌انداز گرمسیری خود ساخته‌اند.” او افزود: “در حالی که برخی مناطق پر از زمین‌های کشاورزی وسیع و جمعیت‌های متراکم هستند، دیگر مناطق فقط جوامع کوچک دارند. با این حال، اکنون می‌توانیم ببینیم که مایاهای باستان چگونه محیط خود را برای حمایت از یک جامعه پیچیده و پایدار تغییر داده‌اند.”