کشف گونه‌ای جدید توسط جویندگان فسیل!

کشف گونه‌ای باستانی از حشرات در نیویورک

پالئنتولوژیست‌ها فسیل‌هایی از یک گونه باستانی حشره را شناسایی کرده‌اند که در طول ۴۵۰ میلیون سال گذشته در طلای دروغین در مرکز نیویورک زندگی می‌کرده است. این گونه جدید، Lomankus edgecombei، خویشاوند دور خرچنگ‌های دم‌پهن، عقرب‌ها و عنکبوت‌های امروزی به شمار می‌رود. این حشره فاقد چشم بود و اندام‌های جلویی کوچک آن برای جستجو در رسوبات تاریک اقیانوس مناسب‌تر بود، زمانی که آنچه اکنون ایالت نیویورک نامیده می‌شود، زیر آب قرار داشت.

جالب است که Lomankus به رنگ طلایی روشن است که به دلیل لایه‌های پیریت (طلای دروغین) که به بقایای آن نفوذ کرده، به این رنگ درآمده است. این رنگ طلایی تنها جنبه ظاهری ندارد. پیریت، که در منطقه‌ای غنی از فسیل نزدیک به رم، نیویورک، به نام “تخت بیچر” قرار دارد، به حفظ فسیل‌ها کمک کرده و به تدریج جایگزین ویژگی‌های بافت نرم Lomankus قبل از تجزیه آن‌ها شده است.

دریک بریگز، استاد علوم زمین و سیارات در دانشکده هنر و علوم دانشگاه ییل، گفت: “این فسیل‌های شگفت‌انگیز نشان می‌دهند که چگونه جایگزینی سریع ویژگی‌های آناتومیکی حساس در پیریت قبل از تجزیه، که یکی از ویژگی‌های بارز تخت بیچر است، شواهد حیاتی از تکامل زندگی در اقیانوس‌ها در ۴۵۰ میلیون سال پیش را حفظ می‌کند.” بریگز یکی از نویسندگان مطالعه‌ای جدید در Current Biology است که به توصیف این گونه جدید پرداخته است. او همچنین سرپرست موزه پیابدی ییل است.

بریگز و همکارانش اظهار کردند که Lomankus، که بخشی از گروه منقرض شده‌ای از بندپایان به نام Megacheira است، از نظر تکاملی در چندین جنبه مهم است. مانند سایر Megacheiranها، Lomankus نمونه‌ای از یک بندپا با سر قابل سازگاری و اندام‌های تخصصی است (چنگال‌های عقرب و دندان‌های عنکبوت از دیگر نمونه‌ها هستند). در مورد Lomankus، اندام‌های جلویی آن دارای سه پرچم بلند و انعطاف‌پذیر شبیه به شلاق هستند که ممکن است برای درک محیط اطراف و شناسایی غذا استفاده می‌شدند.

تحقیقات جدید درباره فسیل‌های لومانکوس و تکامل مگاکیران‌ها

لوک پری، پژوهشگر سابق پسادکتری دانشگاه ییل و اکنون استاد همکار دانشگاه آکسفورد و یکی از نویسندگان اصلی این مطالعه، گفت: “آرتروپودها معمولاً یک یا چند جفت پا در جلوی بدن خود دارند که برای عملکردهای خاصی مانند حس کردن محیط و شکار طعمه تغییر یافته‌اند.” او افزود: “این پاهای ویژه باعث می‌شوند که آن‌ها بسیار سازگار باشند، مانند یک چاقوی سوئیسی زیستی.”

علاوه بر این، فسیل‌های لومانکوس نشان می‌دهند که مگاکیران‌ها به تکامل و تنوع خود برای مدت طولانی‌تری از آنچه قبلاً تصور می‌شد، ادامه داده‌اند. لومانکوس یکی از معدود مگاکیران‌های شناخته‌شده است که از دوره کامبرین (۴۸۵ تا ۵۴۱ میلیون سال پیش) به دوره اردویسین (۴۴۳ تا ۴۸۵ میلیون سال پیش) زنده مانده است. دانشمندان دیرینه‌شناسی بر این باورند که مگاکیران‌ها در آغاز دوره اردویسین به‌طور عمده منقرض شده بودند.

فسیل‌های جدید لومانکوس همچنین ارتباطات زیادی با تلاش‌های دیرینه‌شناسی دانشگاه ییل دارند که به بیش از یک قرن پیش برمی‌گردد. محلی که این فسیل‌ها در آن کشف شدند، “تخت بیچر” نام دارد که به چارلز امرسون بیچر تعلق دارد، کسی که از سال ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۴ ریاست موزه پیبادی ییل را بر عهده داشت. بیچر مقالات کلاسیکی درباره آناتومی و روابط تریلوبیت‌ها (یکی از نخستین گروه‌های آرتروپود) از این محل منتشر کرد و مواد او به مدت نسل‌ها توسط دیگر دانشمندان مورد مطالعه و گسترش قرار گرفت. بریگز یکی از آن‌ها بود. اولین مقاله او درباره فسیل‌های تخت بیچر در سال ۱۹۹۱ منتشر شد و او به عنوان سرپرست دیرینه‌شناسی بی‌مهرگان در موزه پیبادی در اوایل دهه ۲۰۰۰ (و سپس به عنوان مدیر موزه) ترتیب داد که ییل این محل را برای مطالعات میدانی تا سال ۲۰۰۹ اجاره کند.

یو لیو، دیرینه‌شناس دانشگاه یونان در چین و یکی از نویسندگان اصلی این مطالعه، با بریگز درباره فسیل‌های جدید تخت بیچر که از یک جمع‌آورنده فسیل چینی به دست آمده بود، تماس گرفت. بریگز سپس پری، پژوهشگر سابق خود را که در حال حاضر در حال همکاری بر روی تحقیقاتی درباره فسیل‌های مشابه در پیبادی بود، به این پروژه دعوت کرد. بریگز گفت: “حفظ این فسیل‌ها شگفت‌انگیز است.” او ادامه داد: “چگالی پیریت با چگالی سنگ‌مادر که در آن دفن شده‌اند، تضاد دارد. جزئیات آن‌ها بر اساس تصویربرداری کامپیوتری (CT) استخراج شد که به ما تصاویر سه‌بعدی از فسیل‌ها را ارائه داد.”

نمونه‌های جدید فسیل به موزه پیبادی اهدا شده‌اند.