کشف یه حشره‌ی باستانی تو نیویورک!
دیرینه‌شناس‌ها یه نمونه فسیل از یه نوع حشره‌ی خیلی قدیمی پیدا کردن که حدود ۴۵۰ میلیون سال پیش توی منطقه‌ای که الان طلای احمق‌های مرکز نیویورک می‌گن، زندگی می‌کرده. اسم این حشره‌ی جدید شده Lomankus edgecombei و از دور فامیل خرچنگ‌های دم پهن و عقرب‌ها و عنکبوت‌هایی هست که الان می‌بینیم. این حشره چشم نداشته و دست و پاهای جلوییش کوچیک بوده؛ انگار برای گشتن تو رسوبات تاریک اقیانوس مناسب‌تر بوده، اون موقعی که این ایالت نیویورک زیر آب بوده.
جالب اینجاست که Lomankus یه رنگ طلایی روشن داره، که به خاطر پوشش پیریت (همون طلای احمق‌ها) هست که بهش نفوذ کرده. این رنگ طلایی فقط یه ظاهر قشنگ نداره. پیریت، که توی یه منطقه‌ی فسیلی غنی نزدیک رمِ نیویورک به نام “بیچر بد” قرار داره، کمک کرده فسیل سالم بمونه و یواش‌یواش جای چیزای نرم Lomankus رو قبل از اینکه پوسیده بشن گرفته.
دکتر دریک بریگز، که استاد علوم زمین و سیارات تو دانشکده هنر و علوم دانشگاه ییل هست، میگه: “این فسیل‌های باورنکردنی نشون میدن که چطور جایگزینی سریع جزئیات ظریف بدنی با پیریت قبل از پوسیدگی، که یکی از ویژگی‌های بارز بیچر بده، اطلاعات حیاتی از تکامل زندگی تو اقیانوس‌ها در 450 میلیون سال پیش رو حفظ کرده.” بریگز یکی از نویسنده‌های یه مقاله جدید تو مجله Current Biology هست که این نوع جدید رو معرفی کرده. اون همچنین رییس موزه پیبادی ییل هم هست.
بریگز و همکاراش می‌گن که Lomankus که جزء گروه منقرض‌شده‌ای از حشرات به اسم Megacheira هست، از چند نظر تو تکامل خیلی مهمه. مثل بقیه Megacheiranها، Lomankus نمونه‌ای از یه حشره با سر سازگار و اندام‌های مخصوصه (مثل چنگال‌های عقرب و دندون‌های عنکبوت). اینجا، اندام‌های جلویی Lomankus سه تا زائده‌ی بلند و انعطاف‌پذیر مثل شلاق داشتن که شاید برای حس کردن محیط و پیدا کردن غذا استفاده می‌شدن.
تحقیقات جدید درباره فسیل‌های لومانکوس و تکامل مگاکیران‌ها
لوک پری، که قبلاً محقق بعد دکترا دانشگاه ییل بوده و الان استاد دانشگاه آکسفورد و یکی از نویسنده‌های اصلی این مقاله هست، میگه: “بندپایان معمولاً یه جفت یا بیشتر پا دارن جلوی بدنشون که برای کارهای خاصی مثل حس کردن و شکار کردن تغییر کردن.” اون اضافه می‌کنه: “این پاهای خاص باعث می‌شن خیلی سازگار باشن، مثل یه چاقوی سوئیسی بیولوژیکی!”.
علاوه بر این، فسیل‌های لومانکوس نشون میدن که مگاکیران‌ها برای مدتی طولانی‌تر از اون چیزی که فکر می‌کردیم تکامل پیدا کردن و متنوع شدن. لومانکوس یکی از معدود مگاکیران‌هایی هست که از دوره‌ی کامبرین (۴۸۵ تا ۵۴۱ میلیون سال پیش) تا دوره‌ی اردویسین (۴۴۳ تا ۴۸۵ میلیون سال پیش) زنده مونده. دانشمندای فسیل‌شناس معتقدن که مگاکیران‌ها تو شروع دوره‌ی اردویسین تقریباً منقرض شدن.
فسیل‌های جدید لومانکوس ارتباط زیادی هم با تحقیقات دیرینه‌شناسی دانشگاه ییل دارن که به بیشتر از صد سال پیش برمی‌گرده. جایی که این فسیل‌ها پیدا شدن “بیچر بد” نام داره، که به چارلز امرسون بیچر تعلق داره، کسی که از سال ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۴ رییس موزه پیبادی ییل بوده. بیچر مقاله‌های مهمی درباره‌ی ساختار بدن و رابطه تریلومیت‌ها (یکی از اولین گروه‌های بندپایان) از این محل منتشر کرد و تحقیقات اون برای نسل‌های بعدی توسط دانشمندان دیگه ادامه پیدا کرد. بریگز هم یکی از اوناست. اولین مقاله‌ش در مورد فسیل‌های بیچر بد سال ۱۹۹۱ منتشر شد و اون مسئولیت داشت که دانشگاه ییل این مکان رو تا سال ۲۰۰۹ برای تحقیقات میدانی اجاره کنه (بعد هم مدیر موزه شد).
یو لیو، دیرینه‌شناس دانشگاه یونان تو چین و یکی از نویسنده‌های اصلی این مقاله، درباره فسیل‌های جدید بیچر بد که از یه فروشنده فسیل چینی رسیده بود، با بریگز تماس گرفت. بریگز هم پَری رو که اون موقع داشت روی تحقیقات مشابهی تو پیبادی کار می‌کرد، به این پروژه دعوت کرد. بریگز میگه: “نگهداری این فسیل‌ها خیلی شگفت‌انگیزه.” اون ادامه میده: “تراکم پیریت با تراکم سنگی که توش دفن شدن فرق داره. جزئیاتشون با تصویربرداری کامپیوتری (CT) به دست اومد که تصاویر سه‌بعدی از فسیل‌ها رو به ما داد.”
نمونه‌های فسیل جدید به موزه پیبادی هدیه شدن.
بیشتر بخوانید
مدیتیشن یک روز پربرکت برای جذب عشق وامنیت و سلامتی
خود هیپنوتیزم درمان زود انزالی در مردان توسط هیپنوتراپیست رضا خدامهری
تقویت سیستم ایمنی بدن با خود هیپنوتیزم
شمس و طغری
خود هیپنوتیزم ماندن در رژیم لاغری و درمان قطعی چاقی کاملا علمی و ایمن
خود هیپنوتیزم تقویت اعتماد به نفس و عزت نفس