⚠️ فاجعه کم‌آبی در مزارع فلوریدا: کارگران با اُدرارِ خشک!

یک نگاه به عواقبِ کم‌آبی در میانِ کارگرانِ مزارعِ فلوریدا

تقریباً همه‌ی کارگرهایی که توی یه بررسی اخیر توی فلوریدا شرکت کرده بوند، بعد از تموم شدنِ شیفت‌شون دچارِ کم‌آبی بودن؛ و بیشترِشون، حتی صبحِ روزِ بعد هم هنوز این مشکل رو داشتن. این پژوهش که حاصلِ همکاریِ دانشگاهِ ایلینوی شیکاگو با “انجمنِ کارگرانِ مزارعِ فلوریدا” بود، از آزمایش‌هایِ ادرار که اولِ صبح، سرِ ناهار، و آخرِ شیفت جمع‌آوری شده بود، استفاده کرد تا خطرِ کم‌آبی رو توی یه بازه‌ی پنج‌روزه تو ماه‌های می ۲۰۲۱ و ۲۰۲۲، توی یه مزرعه‌ی سبزیجات تو جنوبِ فلوریدا ارزیابی کنه. در کل ۱۱۱ کارگر – که اغلب مردایی از مکزیک و گواتمالا بودن – توی این تحقیق شرکت کردن، و نتایجش توی نشریه‌ی “تحقیقاتِ محیطی” منتشر شد.

بر اساسِ یکی از معیارها، تقریباً تمامِ نمونه‌هایی که آخرِ شیفت گرفته شده بود – ۹۷٪ – نشان‌دهنده‌ی احتمالِ کم‌آبی بودن. از نمونه‌هایِ صبحِ روزِ بعد، ۶۲٪ هم نشون می‌دادن که کم‌آبی وجود داره. این یعنی برای خیلی از کارگرا، “هیچ بهبودی نبود.” این رو چیبوزور آبیسیلیم، نویسنده‌ی اصلی و پژوهشگرِ پسا دکترا توی بخشِ علومِ بهداشتِ محیطی و شغلی توی دانشکده‌ی بهداشتِ عمومیِ UIC گفته. در واقع، با گذشتنِ هفته‌ی کاری، نمونه‌هایِ صبحگاهی نشون‌دهنده‌ی سطوحِ بالاتری از کم‌آبی بودن. لی فریدمن، نویسنده‌ی همکار و استادِ پژوهشی توی دانشکده‌ی بهداشتِ عمومی، گفت: «وضعیت هر روز بدتر می‌شد. این یه کم‌آبیِ فراگیر و پیش‌رونده‌ بود».

کم‌آبیِ شدید می‌تونه باعثِ خستگی، گرفتگیِ عضلات، و سرگیجه بشه. کم‌آبیِ مزمن هم می‌تونه به اختلالِ عملکردِ کلیه منجر بشه. پژوهشگرا با استفاده از معیارهای محتاط‌انه‌ترِ کم‌آبی که توسط NCAA و ارتش ایالات متحده تایید شده، دوباره نمونه‌ها رو تحلیل کردن. حتی با این معیارها هم، پژوهشگرا همچنان نرخ‌هایِ بالایِ کم‌آبی رو توی نمونه‌هایِ آخرِ شیفت مشاهده کردن؛ به طوری که ۸۳٪ با معیارِ NCAA و ۵۵٪ با معیارِ ارتشِ آمریکا نشون‌دهنده‌ی کم‌آبی بودن. کارگرانِ مزرعه به ویژه در برابرِ کم‌آبی آسیب‌پذیر هستن.

مشکلاتِ کارگرانِ کشاورزی و نیاز به تغییراتِ اساسی

به گفته‌ی محققان، معمولاً به کارگرا بر اساسِ حجمِ محصولاتی که برداشت می‌کنن دستمزد میدن. این یعنی استراحت کردن برای آب خوردن یا رفتن به دست‌شویی هم می‌تونه براشون ضرر داشته باشه. علاوه بر این، غالباً به چشمِ یه نیروی جانشین‌شونده بهشون نگاه میشه، و می‌دونن که اگه شکایت کنن یا به اندازه‌ی کافی سریع کار نکنن، می‌تونن جایگزین بشن.

به‌علاوه، معمولاً این کارگرا توی خودِ مزارعی که کار می‌کنن سکونت دارن؛ و همین موضوع دسترسی به خدماتِ درمانیِ مداوم یا حتا خریدِ چیزایی مثل “گْـیتورِید” رو براشون سخت می‌کنه. دکتر دِنا مادیگان، استادیارِ پژوهشی در دانشکده‌ی بهداشتِ عمومی و وابسته‌ی مرکزِ سلامت و رفاهِ کارگرانِ کشاورزیِ UIC، توضیح داد که این پژوهش حاصلِ همکاری بین این مرکز و یه گروهِ مشابه توی دانشگاهِ فلوریداست.

نتایجِ این تحقیق نشون میده که برای بهتر کردنِ اوضاعِ ناامنِ این کارگرا، مجموعه‌ای از راه‌حل‌ها لازمه. قوانینِ سخت‌گیرانه‌تری از طرف دولت فدرال، مثل استانداردِ گرماییِ پیشنهادی که در حال حاضر داره توسطِ “اداره‌ی ایمنی و بهداشتِ شغلی” بررسی میشه، می‌تونه کمک‌کننده باشه. همین‌طور مداخلاتِ کوچیک‌تری مثل فراهم کردنِ دستشویی‌هایِ نزدیک‌تر یا فن‌هایِ قابلِ حمل و سایه‌بون‌ها توی مزارع هم می‌تونه مؤثر باشه.

اما محققان هشدار میدن که احتمالِ نادیده گرفته شدنِ قوانینِ جدید خیلی زیاده، مگر اینکه تغییراتِ اساسی‌تری توی نحوه‌ی جبرانِ هزینه‌ها برای مزارع و کارگرانِ کشاورزی ایجاد بشه. تیمِ تحقیقاتی علاقه‌مندِ به انجامِ پژوهش‌هایِ آینده برای بررسی این موضوع هستش که کارگرا چطور در طولِ زمان از کم‌آبی بهبود پیدا می‌کنن؛ چه توی روزِ تعطیلی استانداردِ یک‌روزه‌یِ هفتگی‌شون، چه بینِ ماموریت‌هایِ برداشت که بینِ مزارع جابه‌جا میشن، یا تو فصل‌هایی که معمولاً به کشورهایِ خودشون برمی‌گردن.

دیگرِ نویسندگانِ این پژوهش شامل لیندا فورست از UIC، میراندا کارور مارتین، خوزه پرز، ماریا موره را و پل موناگان از دانشگاهِ فلوریدا، آنتونیو تووار و نزاهاوکویتل شیوتکوتلی از انجمنِ کارگرانِ کشاورزیِ فلوریدا، و فریتز روکا از دانشگاهِ سواحلِ خلیجِ فلوریدا هستن.