چرا بچه‌ها موقع درس خوندن حواسشون پرت می‌شه؟ 🤔 راز جدید محققان!

چرا بچه کوچیکا تو متمرکز شدن رو کارا مشکل دارن؟

دانشمندا دیدن که بچه ها موقع تمرکز رو یه کار یه خورده به مشکل برمی‌خورن و بعضی وقتا اطلاعاتی رو هم می‌گیرن که ربطی به اون کار نداره. اما خب سوال اینه که چرا؟ تو یه تحقیقی که تازگیا انجام شده، محققا فهمیدن این “توجه پخش شده” به خاطر این نیست که مغز بچه‌ها هنوز اونقدری بزرگ نشده که بتونه کارو بفهمه یا بهش دقت کنه. یا اینکه به این خاطر نیست که زود حواسشون پرت می‌شه و نمی‌تونن تمرکز کنن.

به نظر می‌رسه بچه‌ها توجه‌شون رو یه جوری پخش می‌کنن، یا به خاطر کنجکاوی سادشون یا هم به این دلیل که حافظه کوتاه‌مدتشون اونقدر خوب کار نمی‌کنه که بتونن یه کارو بدون این‌که “زیادی چیزا رو بگردن” تموم کنن. ولادیمیر اسلوتسکی، که تو این تحقیق کمک کرده و استاد روان‌شناسی دانشگاه ایالتی اوهایو هست، می‌گه: “بچه‌ها انگار نمی‌تونن جلوی خودشونو بگیرن که اطلاعات بیشتری از اون‌چه که برای انجام یه کار لازم دارن جمع نکنن، حتی وقتی دقیقاً می‌دونن چی لازمه.”

اسلوتسکی این تحقیقو، که تازگیا تو یه مجله علمی راجع به روان‌شناسی چاپ شده، با همکاری چیانچیان وان، که دانشجوی دکترای روان‌شناسی تو دانشگاه اوهایو هست، انجام داده. اسلوتسکی و همکاراش قبلاً هم چند تا تحقیق دیگه انجام دادن که نشون می‌داد بچه‌ها چجوری توجه‌شون رو پخش می‌کنن و انگار توانایی آدم بزرگا رو ندارن که کارا رو خوب و درست انجام بدن و بی‌خیال هرچیزی بشن که به کارشون ربط نداره.

تو این تحقیق جدید، اسلوتسکی و وان تأیید کردن که حتی وقتی بچه‌ها یاد می‌گیرن که چطور توجه‌شونو روی یه کار متمرکز کنن تا جایزه‌های کوچیکی مثل استیکر بگیرن، بازم “زیادی دنبال چیزا می‌گردن” و فقط رو اون چیزی که واسه انجام کارشون لازمه تمرکز نمی‌کنن.

هدف تحقیق و آزمایش‌هایی که انجام شد

یکی از هدفای این تحقیق این بود که بررسی کنن آیا حواس‌پرتی بچه‌ها می‌تونه دلیل این موضوع باشه یا نه. یکی از این تحقیق‌ها شامل بچه‌های ۴ تا ۶ ساله و آدم بزرگا بود. به شرکت‌کننده‌ها گفتن که قراره دو نوع موجود شبیه به پرنده به اسم‌های هیبی یا گورا رو تشخیص بدن. هر کدوم از این موجودا یه ترکیبی از رنگا و شکلای خاص داشتن برای سر، منقار، بدن، بال، پا و دم‌شون. برای شش تا از هفت قسمت بدن، رنگ و شکل مشخص می‌کرد که اون موجود هیبیه یا گورا با دقت ۶۶ درصد. اما یه قسمت از بدن همیشه یه جور کامل با یه دونه از این موجودا جور بود که هم بچه‌ها و هم آدم بزرگا تو قسمت اول تحقیق زود یاد گرفتن که اون رو تشخیص بدن.

واسه این‌که ببینن آیا حواس بچه‌ها زود پرت می‌شه یا نه، محققا هر قسمت بدن رو پوشوندن، یعنی شرکت‌کننده‌ها تو این تحقیق باید اینا رو یکی یکی باز می‌کردن تا بفهمن اون موجود چیه.

تحلیل رفتار بچه‌ها تو تشخیص موجودا

بچه‌ها برای این‌که زود موجودا رو تشخیص می‌دادن جایزه می‌گرفتن. واسه بزرگترا، این کار راحت بود. اگه می‌دونستن که دم اون قسمتی از بدنه که همیشه کامل با یکی از این دو نوع موجودا جوره، همیشه اول دم رو باز می‌کردن و بعد موجود رو درست تشخیص می‌دادن. اما بچه‌ها فرق داشتن. اگه یاد می‌گرفتن که دم اون قسمتیه که همیشه موجود رو کامل نشون می‌ده، اول اون رو باز می‌کردن، ولی قبل از این‌که انتخاب کنن، قسمتای دیگه بدن رو هم باز می‌کردن. اسلوتسکی گفت: “هیچ چیزی نمی‌تونست حواس بچه‌ها رو پرت کنه – همه چی پوشیده بود. اونا می‌تونستن مثل بزرگترا فقط رو قسمتی از بدن که موجود رو نشون می‌داد کلیک کنن، اما این کارو نمی‌کردن. فقط قبل از این‌که انتخاب کنن، بقیه قسمتای بدن رو هم باز می‌کردن.”

یه احتمال دیگه هم اینه که بچه‌ها فقط از زدن به دکمه خوششون می‌اومده. اسلوتسکی ادامه داد: “تو یه تحقیق دیگه، به بزرگترا و بچه‌ها این فرصت داده شد که یا فقط یه بار رو دکمه «یهویی» بزنن که کل موجود و همه‌ی قسمتای بدنشو نشون بده، یا این‌که جدا جدا روی هر قسمت بدن بزنن تا اون رو ببینن.” بچه‌ها بیشتر گزینه یهویی رو انتخاب کردن که فقط یه بار بزنن و موجود رو ببینن تا بتونن تصمیم بگیرن که کدوم نوعه. پس بچه‌ها فقط واسه سرگرمی کلیک نمی‌کردن.

اسلوتسکی گفت که تحقیقات بعدی قراره بررسی کنن که آیا این گشتنای بی‌خود به خاطر کنجکاویه یا نه. اما اون فکر می‌کنه که توضیح محتمل‌تر اینه که حافظه کوتاه‌مدت تو بچه‌ها هنوز کامل نشده. یعنی اونا اطلاعاتی رو که برای انجام یه کار لازم دارن، زیاد تو حافظه‌شون نگه نمی‌دارن، حداقل نه به اندازه آدم بزرگا. اسلوتسکی ادامه داد: “بچه‌ها یاد گرفتن که یه قسمت از بدن می‌تونه بهشون بگه اون موجود چیه، اما ممکنه نگران باشن که درست یادشون نیست. حافظه کوتاه‌مدتشون هنوز داره بهتر می‌شه. می‌خوان این عدم اطمینانو با ادامه گشتن حل کنن، با نگاه کردن به بقیه قسمتای بدن تا ببینن که با اون‌چه فکر می‌کنن جور در میاد یا نه.”

اون گفت که هرچی حافظه کوتاه‌مدت بچه‌ها بهتر بشه، اونا حس می‌کنن که می‌تونن اطلاعاتو واسه مدت طولانی‌تری تو ذهن‌شون نگه دارن و بیشتر مثل بزرگترا رفتار می‌کنن. اسلوتسکی اضافه کرد که تحقیقات بعدی باید به این سوال جواب بدن که آیا مشکل از کنجکاویه یا حافظه کوتاه‌مدت. این تحقیق با پول موسسه ملی بهداشت کودک و توسعه انسانی یونس کندی شریور انجام شده.

“`