هوش مصنوعی: گرمای جهانی زودتر به ۳ درجه می‌رسد!

تحقیقات جدید درباره گرم شدن منطقه‌ای زمین

سه تن از دانشمندان برجسته اقلیم، با ترکیب بینش‌های حاصل از ۱۰ مدل اقلیمی جهانی و با کمک هوش مصنوعی (AI)، به این نتیجه رسیده‌اند که آستانه‌های گرم شدن منطقه‌ای احتمالاً سریع‌تر از آنچه قبلاً برآورد شده بود، به دست خواهند آمد. این مطالعه که در نشریه Environmental Research Letters منتشر شده است، پیش‌بینی می‌کند که بیشتر مناطق خشکی که توسط هیئت بین‌دولتی تغییرات اقلیمی (IPCC) تعریف شده‌اند، احتمالاً تا سال ۲۰۴۰ یا زودتر از آن، آستانه بحرانی ۱.۵ درجه سانتی‌گراد را پشت سر خواهند گذاشت.

به‌طور مشابه، چندین منطقه در مسیر عبور از آستانه ۳.۰ درجه سانتی‌گراد تا سال ۲۰۶۰ قرار دارند که این نیز زودتر از آن چیزی است که در مطالعات قبلی پیش‌بینی شده بود. مناطقی مانند جنوب آسیا، مدیترانه، اروپای مرکزی و بخش‌هایی از آفریقای زیر صحرایی انتظار می‌رود این آستانه‌ها را سریع‌تر از سایر مناطق به دست آورند که این امر خطرات بیشتری را برای اکوسیستم‌ها و جوامع آسیب‌پذیر به همراه خواهد داشت.

این تحقیق که توسط الیزابت بارنز، استاد دانشگاه ایالت کلرادو، نوah دیفنباخ، استاد دانشگاه استنفورد، و سونیا سنویراتنه، استاد دانشگاه ETH زوریخ انجام شده است، از یک رویکرد پیشرفته یادگیری انتقالی هوش مصنوعی استفاده کرده است. این رویکرد، دانش حاصل از چندین مدل اقلیمی و مشاهدات را ترکیب می‌کند تا برآوردهای قبلی را تصحیح کرده و پیش‌بینی‌های منطقه‌ای دقیق‌تری را ارائه دهد.

یافته‌های کلیدی

با استفاده از یادگیری انتقالی مبتنی بر هوش مصنوعی، محققان داده‌های ۱۰ مدل مختلف اقلیمی را برای پیش‌بینی افزایش دما تحلیل کردند و به نتایج زیر دست یافتند:

• ۳۴ منطقه احتمالاً تا سال ۲۰۴۰ دمایی بیش از ۱.۵ درجه سانتی‌گراد افزایش خواهند داشت.
• از این ۳۴ منطقه، انتظار می‌رود ۳۱ منطقه تا سال ۲۰۴۰ به دمایی معادل ۲ درجه سانتی‌گراد برسند.
• ۲۶ منطقه از این ۳۴ منطقه پیش‌بینی می‌شود که تا سال ۲۰۶۰ دمایی بیش از ۳ درجه سانتی‌گراد را تجربه کنند.

الیزابت بارنز می‌گوید: “تحقیقات ما بر اهمیت گنجاندن تکنیک‌های نوآورانه هوش مصنوعی مانند یادگیری انتقالی در مدل‌سازی اقلیمی تأکید می‌کند تا بتوانیم پیش‌بینی‌های منطقه‌ای را بهبود بخشیم و محدود کنیم و بینش‌های عملی برای سیاست‌گذاران، دانشمندان و جوامع در سراسر جهان ارائه دهیم.”

نوح دیفنباخ، نویسنده همکار و استاد دانشگاه استنفورد، افزود: “مهم است که نه تنها بر افزایش دما در سطح جهانی تمرکز کنیم، بلکه تغییرات خاصی که در مناطق محلی و منطقه‌ای رخ می‌دهد را نیز در نظر بگیریم. با محدود کردن زمانی که آستانه‌های گرمایش منطقه‌ای به دست می‌آید، می‌توانیم زمان وقوع تأثیرات خاص بر جامعه و اکوسیستم‌ها را به وضوح پیش‌بینی کنیم. چالش این است که تغییرات اقلیمی منطقه‌ای می‌تواند بیشتر غیرقطعی باشد، زیرا سیستم اقلیمی به طور ذاتی در مقیاس‌های فضایی کوچک‌تر نویز بیشتری دارد و فرآیندهای جو، اقیانوس و سطح زمین، عدم قطعیت‌هایی را درباره اینکه یک منطقه خاص چگونه به گرمایش در مقیاس جهانی پاسخ خواهد داد، ایجاد می‌کند.”