بزرگترا زودتر یاد می‌گیرن، اما بچه‌ها حافظه‌ی بهتری دارن!

بررسی‌های نوین: آیا بچه‌ها واقعاً تو یاد گرفتن چیزای جدید از بزرگترا بهترن؟

برخلاف تصور عموم، بچه‌ها در یادگیری مهارت‌های نو از بزرگ‌ترها سرتر نیستند. در واقع، به نظر می‌رسه که بزرگترا زودتر از بچه‌ها یاد می‌گیرن، اما یه کم هم زودتر فراموش می‌کنن. البته به نظر می‌رسه خواب بهتر برای بچه‌ها مفیدتره. این نتیجه‌گیری یه تحقیق جدیده که دانشگاه کپنهاگ انجام داده.

به طور کلی، این‌طور جا افتاده که بچه‌ها تو یادگیری مهارت‌های حرکتی جدید از بزرگترا سریع‌تر عمل می‌کنن؛ چه تو مسلط شدن به سراشیبی‌ها یا پارک‌های اسکیت، چه یاد گرفتن زبان‌های جدید، چرخ زدن یا حتی یاد گرفتن رقصای جدید از طریق شبکه‌های اجتماعی. «تو مقاله‌های علمی و کتاب‌های درسی مختلف، این‌طور فرض شده که بچه‌ها تو یه بازه‌ی سنی خاص – تقریباً از هشت سالگی تا دوران بلوغ – تو یادگیری مهارت‌های جدید از بزرگ‌ترها بهترن. این دوره رو اغلب به عنوان یه «دوران طلایی برای یادگیری مهارت‌های حرکتی» توصیف می‌کنن، اما هیچ پایه و اساس فیزیولوژیکی واقعی برای این به اصطلاح دوران طلایی وجود نداره»، اینا رو می‌گه ینسپر لوندبی-یونسون، استاد همکار توی بخش تغذیه، ورزش و علوم ورزشی دانشگاه کپنهاگ و رییس بخش «حرکت و علوم اعصاب».

باور عمومی در مورد اوج یادگیری حرکتی تو سنین قبل از بلوغ، محقق‌ها رو به این سمت برد که بررسی کنن چطور تفاوت‌های سنی توی سیستم عصبی مرکزی، روی یادگیری مهارت‌های حرکتی تأثیر می‌ذاره. نتایج تحقیقاتشون الان تو نشریه علم توسعه منتشر شده.

روش تحقیق و نتایج

تو این مطالعه، محقق‌ها مهارت‌های یادگیری حرکتی 132 شرکت‌کننده رو که تو چهار گروه سنی مختلف بودن (8-10 سال، 12-14 سال، 16-18 سال و 20-30 سال) آزمایش کردن. تو یه محیط آزمایشگاهی، شرکت‌کننده‌ها تمرین می‌کردن که با حرکات سریع و دقیق انگشت، یه نشانگر رو روی صفحه‌ی کامپیوتر حرکت بدن.

بزرگ‌ترها سریع‌تر یاد گرفتن. عملکرد هر کدوم از شرکت‌کننده‌ها، بلافاصله بعد از این‌که کار بهشون معرفی شد (به عنوان یه مبنا)، تو طول جلسه‌ی آموزشی و دوباره 24 ساعت بعد اندازه‌گیری شد. تو طول جلسه‌ی آموزشی، هم نوجوونای 16-18 ساله هم بزرگسالای 20-30 ساله، به طور قابل توجهی بیشتر از بچه‌های 8-10 ساله مهارت‌هاشون رو بهتر کردن.

«بنابراین، این‌طور به نظر می‌رسه که هم نوجوونا و هم بزرگسالای جوون‌تر، توانایی یادگیری سریع مهارت‌های جدید رو دارن و نسبت به بچه‌ها، پیشرفت کمتری داشتن. حداقل تو مورد یادگیری کوتاه‌مدت و مهارت‌های حرکتی که این مطالعه بررسی کرد»، اینا رو توضیح می‌ده میکل مالینگ بک، نویسنده‌ی اصلی مقاله تحقیق و دانشجوی دکترای سابق تو بخش تغذیه، ورزش و علوم ورزشی که الان به عنوان محقق تو مرکز تحقیقاتی دانمارکی برای تشدید مغناطیسی تو بیمارستان هویدووره کار می‌کنه.

دلایل یادگیری سریع‌تر بزرگترا

با این‌که محقق‌ها نمی‌تونن دلایل دقیق یادگیری سریع‌تر بزرگترها رو مشخص کنن، اما چند تا نظریه دارن. «نتایج نشون می‌ده که هر چی شرکت‌کننده‌ها بزرگ‌تر باشن، تو مراحل اولیه آموزش مهارت بیشتری دارن. این نشون می‌ده که اونا بیشتر از این‌که اون کار بهشون معرفی بشه، بهره می‌برن. ما حدس می‌زنیم که توسعه‌ی شناختی و افزایش توانایی پردازش اطلاعات نقش داره – یعنی بزرگترا شاید تجربه‌ی بیشتری تو دریافت دستورالعمل‌ها و تبدیل اون‌ها به عمل داشته باشن»، اینا رو ینسپر لوندبی-یونسون می‌گه و اضافه می‌کنه: «این تفاوت شاید به این دلیل هم باشه که یه سیستم عصبی کاملاً توسعه‌یافته‌ی بزرگتر، شرایط بهتری برای یادگیری فراهم می‌کنه. به عبارت دیگه، بزرگترا بعد سال‌ها تحصیل، ممکنه یادگیرنده‌های باتجربه‌تری باشن و در نتیجه، در یادگیری چیزای جدید کارآمدتر عمل کنن».

بچه‌ها بیشتر از خواب سود می‌برن

وقتی به ثبت اطلاعات می‌رسیم، تصویر عوض می‌شه: «وقتی به این نگاه می‌کنیم که از پایان آموزش تا زمانی که شرکت‌کننده‌ها روز بعد برمی‌گردن چی اتفاقی می‌افته، روند برعکس می‌شه. در حالی که جوون‌ترین شرکت‌کننده‌ها واقعاً تو طول شب بهتر می‌شن، بزرگ‌ترها مقداری از تواناییشون رو تو انجام کارا از دست می‌دن. این یعنی جوون‌ترها تو تقویت و تثبیت حافظه‌شون بعد از تمرین عملکرد بهتری دارن». اینا رو میکل مالینگ بک می‌گه. به گفته‌ی محقق‌ها، این نشون می‌ده که خواب به یادگیری و حافظه‌ی بچه‌ها بیشتر کمک می‌کنه. اما عوامل دیگه‌ای هم ممکنه تو این زمینه مؤثر باشن. مثلاً، بچه‌های بزرگ‌تر و بزرگسالا معمولاً کمتر می‌خوابن و تو طول روز فعالیت‌های رقابتی بیشتری دارن. فرآیندهای تثبیت حافظه توی سیستم عصبی ساعت‌ها بعد از پایان آموزش ادامه داره. «به محض این‌که یه کلاس ریاضی تموم می‌شه، مغز به کار روی اون‌چه که یاد داده شده ادامه می‌ده و تو این فرآیند حافظه رو تقویت می‌کنه. خواب به تثبیت کمک می‌کنه، اما مشغول شدن به فعالیت‌های دیگه تو ساعت‌های بعد – به‌خصوص اونایی که مربوط به یادگیری می‌شن – می‌تونه با فرآیندهای حافظه و تثبیت اون‌چه که تازه یاد گرفته شده تداخل داشته باشه». اینا رو ینسپر لوندبی-یونسن توضیح می‌ده.

کاربردهای بالقوه برای حرفه‌ای‌ها

با این‌که نتیجه‌ی کلی یادگیری تو گروه‌های سنی مختلف تفاوت چشمگیری نداره، این مطالعه نشون می‌ده که فرآیند یادگیری به طور قابل توجهی بسته به سن فرق می‌کنه و مکانیسم‌های زیربنایی تحت تأثیر بلوغ سیستم عصبی مرکزی قراره داره. به گفته‌ی محقق‌ها، نتایج می‌تونه تو زمینه‌های آموزشی و تربیتی که شامل مهارت و حرکت هستن، مثل ورزش و موسیقی مفید باشه. ینسپر لوندبی-یونسون اشاره می‌کنه که نتایج تو زمینه‌های دیگه هم مربوطه: «برای هر کسی که دنبال بهتر کردن مهارت‌هاشه، این لازمه که آموزش به شکلی ساختاردهی بشه که هر فرد بیشترین بهره رو از زمان خودش ببره. این موضوع برای کسایی هم که دارن توانبخشی می‌کنن تا توانایی‌های عملکردی‌شون رو به دست بیارن، صدق می‌کنه. ما امیدواریم که این درک جدید از تفاوت‌های سنی و فرآیندهای بعد از آموزش، الهام‌بخش فیزیوتراپیست‌ها، کاردرمانگرا و بقیه‌ی حرفه‌ای‌ها تو طراحی پروتکل‌های آموزشی باشه».

درباره‌ی مطالعه

مطالعه‌ی اصلی شامل 132 شرکت‌کننده بود: بچه‌ها، نوجوونا و بزرگسالا که به چهار گروه سنی (8-10 سال، 12-14 سال، 16-18 سال و 20-30 سال) تقسیم شدن. کاری که از شرکت‌کننده‌ها خواستن انجام بدن (حرکت دادن انگشت) به طور خاص برای این مطالعه طراحی شده بود تا مطمئن بشن برای همه‌ی شرکت‌کننده‌ها جدید باشه. عملکرد پایه، بلافاصله بعد از این‌که کار بهشون معرفی شد، اندازه‌گیری شد. بعد شرکت‌کننده‌ها به مدت 30 دقیقه تمرین کردن و بعدش یه استراحت کوتاه و یه آزمون مهارت دیگه دادن. بعد از 24 ساعت، شرکت‌کننده‌ها برای یه آزمون نهایی به آزمایشگاه برگشتن. برای جبران عملکرد اولیه‌ی بهتر و بهتر شدن بیشتر بزرگسالا نسبت به کوچیک‌ترین بچه‌ها، محقق‌ها آزمایش‌های کنترلی انجام دادن تا کار رو برای بزرگسالا سخت‌تر کنن و با سطح یه بچه‌ی 8-10 ساله برابر بشه. حتی با این تنظیمات، بزرگسالا تو طول جلسه‌ی تمرین بهتر شدن، در حالی که حافظه‌ی بچه‌ها بیشتر از ساعت‌های بعد از تمرین، که شامل خواب هم می‌شه، بهره برد. این مطالعه فقط به یادگیری مهارت‌های حرکتی پرداخته و در نتیجه، نمی‌تونه در مورد انواع دیگه یادگیری نتیجه‌گیری کنه. این مطالعه یه مطالعه‌ی کوتاه‌مدته و نتایج نشون نمی‌ده که آیا الگوهای سنی مشابهی تو اثرات بلندمدت هم دیده می‌شه یا نه. مقاله‌ی علمی مربوط به این مطالعه تو نشریه‌ی «علم توسعه» چاپ شده. محققای این مطالعه عبارتن از: میکل مالینگ بک، فردریک توفت کریستنسن، گیت آبرهامسن، مگان الیزابت اسپددن و ینسپر لوندبی-یونسون از دپارتمان تغذیه، ورزش و ورزش و مارک شرام کریستنسن از دپارتمان روان‌شناسی دانشگاه کپنهاگ.