9 نکته برای کمک به شما و شریک‌تان برای ارتباط مجدد پس از قطع رابطه جنسی

تئوری دلبستگی و تأثیر آن بر روابط ما

تئوری دلبستگی نشان می‌دهد که الگوهای روابط ما به طور قابل توجهی تحت تأثیر تعاملات اولیه‌مان با مراقبان‌مان قرار دارد. این تجارب زودهنگام به طور ناخودآگاه زمینه‌ساز نحوه‌ی نزدیک شدن ما به صمیمیت می‌شوند و در نهایت منجر به ایجاد سبک‌های دلبستگی امن، مضطرب، اجتنابی یا ترس‌آور می‌گردند. به طور خاص، سبک دلبستگی اجتنابی معمولاً با استقلال بیش از حد، اجتناب از درگیری و فاصله عاطفی مشخص می‌شود.

اگر دارای سبک دلبستگی اجتنابی هستید، تمایل دارید روابط ناپایداری را پرورش دهید که عواطف شما را فاصله‌دار می‌کند. سطح نزدیکی لازم برای عمیق‌تر کردن یک رابطه ممکن است بیش از حد احساس شود و شما را دچار اضطراب کند. با این حال، تغییر امکان‌پذیر است. بیایید به بررسی ریشه‌های سبک دلبستگی اجتنابی بپردازیم و راهکارهایی برای ترمیم و غلبه بر چالش‌های آن در دوران بزرگسالی پیدا کنیم.

آن‌ها هنوز پاسخ نمی‌دهند… آیا آن‌ها اجتنابی هستند یا فقط به شما علاقه‌مند نیستند؟

شناسایی الگوها برای شکستن آن‌ها

کودکان با نیاز زیستی و ذاتی برای اتصال به مراقبان خود به دنیا می‌آیند. اتکا به دیگران نه تنها موجب به حداکثر رساندن توانایی تکاملی ما برای بقا می‌شود، بلکه امنیت و محافظت را نیز فراهم می‌سازد. هنگامی که ما غمگین، ترسان یا در حال گریه هستیم، انگیزه داریم که به مراقبان خود نزدیک شویم و با رفتارهای جستجوی نزدیکی از آن‌ها اطمینان، آرامش، لمس و زمان با کیفیت بخواهیم. نحوه‌ی پاسخ مراقبان به استرس‌های آسیب‌پذیر ما، سبک دلبستگی ما را شکل می‌دهد.

زمانی که مراقبان به طور مداوم پاسخ‌گو باشند، این امر باعث ایجاد سبک دلبستگی امن می‌شود که در آن ما باور داریم که مورد مراقبت قرار خواهیم گرفت و می‌توانیم با اطمینان به جهان اعتماد کنیم.

اگر مراقبان اصلی ما به طور مداوم از نظر عاطفی در دسترس نباشند یا به نیازهای ما پاسخ ندهند، احساس می‌کنیم که برای برقراری اتصال عاطفی و فیزیکی به آن‌ها ایمن نیستیم؛ که این منجر به کاهش اعتماد و اجتناب شدید از دیگران می‌شود. شخص دارای دلبستگی اجتنابی در نتیجه یاد گرفته است چگونه به تنهایی عمل کند و رفتارهای جستجوی نزدیکی خود را غیرفعال کند که موجب دوری، بیگانگی و اتکا به خود می‌شود.

به عنوان یک فرد دارای دلبستگی اجتنابی، با تنها بودن مشکلی ندارید. ممکن است عطش عشق داشته باشید اما از نزدیک شدن به دیگران ترس داشته باشید و به همین دلیل قبل از اینکه دیگران شما را ترک کنند، آن‌ها را رها می‌کنید. ممکن است باوری عمیق و نقص‌دار وجود داشته باشد که شما آسیب‌دیده و معیوب هستید، زیرا در دوران کودکی شاید تجربه‌های کافی از عشق نداشته‌اید که برایتان حس واقعیت داشته باشد.

با گذشت زمان، شما ممکن است از دیگران فاصله بگیرید و بر روی توسعه حس قوی از خود متمرکز شوید. نتیجه این است که ممکن است اهمیت روابط را نادیده بگیرید تا ترس‌هایتان از صمیمیت را مدیریت کنید و پیشگیرانه نکات منفی را حذف کنید. خبر خوب این است که اجتناب شما بخشی اساسی از هویت شما نیست، بلکه روشی از بودن است که می‌تواند تجزیه شده و بازسازی شود تا از روابط سالم‌تر و شادتر حمایت کند.

احساس امنیت در صمیمیت

به عنوان یک دلداده اجتنابی، شما احتمالاً احساس خودکفایی، اعتماد به نفس، اطمینان و آرامش می‌کنید. شما می‌دانید که کی هستید، چه چیزهایی را دوست دارید و می‌توانید نگهداری کمتری داشته باشید زیرا ترجیح می‌دهید به مشکلات خود رسیدگی کنید.

از آنجایی که اشتراک‌گذاری احساسات و افکار با دیگران برای شما دشوار است (به دلیل ترس از کنترل شدن، ترک شدن یا وابسته شدن به دیگران)، ممکن است برای ماندن در ارتباط با دیگران تلاش آگاهانه‌ای داشته باشید، زیرا واکنش طبیعی شما عقب‌نشینی است که ممکن است به تاریخچه‌ای از روابط سطحی و کوتاه‌مدت منجر شود.

یک مثال معمول این است: شما چند ماه است که با فردی ملاقات کرده‌اید و آن‌ها می‌خواهند رابطه را تعریف کنند. شما ممکن است واقعاً از آن‌ها خوش‌تان بیاید اما هنوز احساس شدید تمایل به دور کردن آن‌ها دارید که باعث آسیب و سردرگمی در شریک‌تان می‌شود.

• تمرکز بر نقص‌ها و تفاوت‌های جزئی برای توجیه عدم نزدیک شدن به شریک‌تان و تخریب ارتباط در حال رشد. بر روی مسائل کم‌اهمیت و قابل‌حل تأکید زیاد می‌شود و به اندازه کافی از تشابهات ارزشمند و جنبه‌های مثبت قدردانی نمی‌شود.
• فشردن نیازها و عدم اشتراک‌گذاری آنچه در یک رابطه نیاز دارید زیرا نمی‌خواهید به شریک خود وابسته شوید یا به آن‌ها اعتماد ندارید. در نتیجه، ممکن است مرزهای بسیار قوی‌ای داشته باشید که مانع از نرم شدن شما می‌شود.
• احساس این که در روابط عاشقانه دست بالا دارید زیرا به نمایش‌های عاطفی بزرگ تن نمی‌دهید و اجازه می‌دهید مشکلات بی‌مقدار بمانند. شما به دلیل عدم تأثیرگذاری احساس کنترل می‌کنید و این را دارید که در هر شرایطی در رابطه احساس خوبی خواهید کرد.
• مقایسه شریک خود با استانداردهای غیرواقعی بر اساس تصوری که در ذهن خود از عشق دارید. زمانی که آن‌ها کمتر از حد انتظار عمل می‌کنند یا اشتباهی مرتکب می‌شوند، به موفقیت طولانی‌مدت رابطه شک می‌کنید و درباره آنچه با دیگران ممکن است باشید خیال‌پردازی می‌کنید.
• پسکشیدن وقتی رابطه شدت می‌گیرد، که زمانی است که درگیری‌ها و عواطف عمیق می‌تواند ابراز شود. به دلیل عدم تمایل به آسیب‌پذیری، ممکن است آسیب‌پذیری آن‌ها را به عنوان یک درخواست، آزاردهنده، تحریک‌کننده، وابسته و شدید قضاوت کنید.
• نگه‌داشتن مکالمات بی‌مزه تا از ارتباطات بیش از حد، برنامه‌ریزی‌های آینده و ورود به صمیمیت عاطفی اجتناب کنید. از آنجایی که شما درباره آنچه برای یکدیگر به معنای آن است صحبت نمی‌کنید، آن‌ها در فاصله‌ای نگه‌داشته می‌شوند.

درمان زمانی اتفاق می‌افتد که شما این رفتارهای قدیمی را نادیده بگیرید و کارها را به شیوه‌ای متفاوت از آنچه تا به حال انجام داده‌اید، انجام دهید. شما می‌توانید انتخاب کنید درباره ترس‌ها، ناامنی‌ها و نیازهای خود صحبت کنید و پنجره تحمل خود برای دلبستگی را گسترش دهید تا به ما یاری کند در حین ایجاد ارتباط حاضر باشید. با گذشت زمان، شما احساس نخواهید کرد که باید عاطفی عقب‌نشینی کنید وقتی می‌توانید به نزدیکی احساس امنیت کنید، مرزهای خود را بیان کرده و آن‌ها را محترم بشمارید و نیازهای خود را به اشتراک بگذارید و برآورده شود.

این شامل بیان این جمله است: “من به رابطه‌ای که داریم ارزش می‌دهم و می‌خواهم راستگو باشید درباره آنچه برای من از نظر عاطفی پیش می‌آید. وقتی شما بیشتر می‌خواهید، من این تمایل را برای عقب‌نشینی احساس می‌کنم. من در حال کار بر روی این قسمت از خود هستم و به حمایت شما نیاز دارم. آیا می‌توانیم در این باره صحبت کنیم، به آرامی پیش برویم و با یکدیگر چک کنیم تا درک کنیم از کجا می‌آییم؟ گفتن همه این‌ها برای من سخت است، پس از صبر و شکیبایی شما قدردانی می‌کنم.”

یک مسیر پیش رو برای روابط ایمن

افراد اجتنابی معمولاً به افراد مضطرب جذب می‌شوند زیرا این سبک‌ها تمایل به بازی کردن با یکدیگر به جای قرارگذاری به عنوان خود واقعی‌شان دارند. در نگاه اول، این جذابیت ناشی از ویژگی‌های مکمل هر فرد است: فرد اجتنابی به آسیب‌پذیری، عمق و در دسترس بودن فرد مضطرب جذب می‌شود که آن‌ها را با احساسات فوری و اضطراری از ارتباطی که معمولاً به خود اجازه نمی‌دهند احساس کنند، مرتبط می‌کند. در مقابل، فرد مضطرب به استقلال و خودکفایی فرد اجتنابی جذب می‌شود که مطابق با تمایل شخصی‌اش برای خوداتکایی است.

در حالی که این دینامیک می‌تواند فرصتی برای رشد فراهم کند، حفظ یک رابطه سالم برای دلبستگی‌های ناامن رقابتی دشوار است، مگر اینکه خودآگاهی و ارتباط آن‌ها به شکل استثنایی قوی باشد.

درمان یک سبک دلبستگی ناامن – اجتنابی، مضطرب یا ترسناک – نیازمند “کسب” یک سبک دلبستگی امن است. همانطور که در ستون قبلی‌ام درباره درمان یک سبک دلبستگی مضطرب اشاره کردم، این امر از طریق تجربیات عاطفی اصلاح‌کننده که از طریق کار درونی، بازپژوهی، درمان، مربیگری و روابط ناشی می‌شود، انجام می‌گیرد.

در حالی که بسیار خوب است که به دنبال یک شریک با دلبستگی امن باشید که بتواند به عنوان یک پناهگاه ایمن عمل کند، اما ضروری است که این مهارت‌ها را نیز توسعه دهید. هدف این است که به تعادل برسید به جای اینکه یک شریک کمبودهای شما را پر کند تا شما بتوانید یک رابطه رضایت‌بخش با فردی پیدا کنید که مکمل شما محسوب می‌شود، نه اینکه شما را کامل کند.

در این‌جا چند زمینه مهم برای کار کردن وجود دارد:

• بر روی خودتان به صورت عاطفی تمرکز کنید: یاد بگیرید چگونه با ناراحتی عاطفی خود کنار بیایید. این می‌تواند شامل تکنیک‌هایی مانند نفس‌کشی، آگاهی، نوشتن روزانه و پایه‌گذاری باشد. این می‌تواند به معنای دریافت کمک از یک درمانگر و پرورش یک روال مراقبت از خود باشد که به شما کمک کند با دنیای درونی‌تان ارتباط برقرار کنید. با ساختن هوش عاطفی، آگاهی و ظرفیت خود، می‌توانید عشق بدون قید و شرط به خود را بپذیرید تا احساس شرم را کاهش دهید.
• به خودتان نیکوکاری کنید: به محض اینکه شناسایی کردید چگونه رفتارهای اجتنابی شما بروز می‌کنند، به خودتان اجازه دهید که از گذشته‌های قدیمی با عطوفت و درک برخورد کنید. تغییر رفتارهای عمیق است، بنابراین بپذیرید که اشکالی ندارد که در حین یادگیری به دنبال یک پاسخ امن باشید.
• افکار و احساسات درونی‌تان را ابراز کنید: غالباً، یک تمایل برای دفن احساسات و باز کردن آن‌ها به تنهایی وجود دارد – اگر هم باشد. بسیار مهم است که مراحل پردازش احساساتتان را تمرین کنید و سپس وقتی آماده‌اید، افکارتان را با شریک‌تان به اشتراک بگذارید. این حیاتی است که به شریک‌تان بگویید این یک رد نیست، بلکه شما به زمان نیاز دارید تا به آسیب‌پذیری خود دست یابید. به طور مرتب ارتباط داشته باشید و چک کنید در حینی که صمیمیت به تدریج توسعه می‌یابد.
• تمایل‌تان به تنهایی را بپذیرید: الگوهای اجتنابی‌انتان مانند استقلال و خودراهبری‌تان می‌تواند بخشی زیبا از شخصیت شما باشد – وقتی متعادل باشد. ممکن است احساس شرم کنید که چقدر به زمان تنهایی نیاز دارید، که این باعث می‌شود بیشتر هم بخواهید. برای احترام به نیازتان به استقلال، به طور فعال با شریک‌تان در مورد آنچه که این نیاز به تنهایی را در بر می‌گیرد، صحبت کنید. ممکن است شامل مسافرت‌های خاصی باشد که به تنهایی می‌روید یا صبح‌ها نیاز به زمان برای روال خود داشته باشید.
• در روابط متعهد شوید: در گذشته، ممکن است باور داشته‌اید که متعهد شدن به یک شریک به آزادی‌تان آسیب می‌زند. اما این لزوماً نباید این‌گونه باشد. با ارتباط واضح، می‌توانید با شریک‌تان کار کنید تا یک رابطه عاطفی بسازید که در آن خواسته‌های شما برای فضا و امنیت پذیرفته شود. با نزدیک شدن به این حقیقت، شما می‌توانید احساس راحتی بیشتری داشته باشید در ماندن و تلاش برای یک رابطه به جای جستجوی راهی برای فرار.
• یک سیستم پشتیبانی داشته باشید: یک شریک می‌تواند منبع فوق‌العاده‌ای برای کسب یک سبک دلبستگی امن باشد، اما یادگیری اعتماد کردن و دوست داشتن دیگران به یک جامعه نیاز دارد. این با اشتراک‌گذاری آزادانه‌ی ترس‌ها، ناامنی‌ها و نیازهای شما شروع می‌شود. با یک جامعه مورد اعتماد ارتباط برقرار کنید که می‌توانید کمک بخواهید. یک دایره حمایتی می‌تواند به شما کمک کند تا احساسات خود را بررسی کنید، اهمیت متقابل نیازهای دیگران را درک کنید، پاسخ‌های عاطفی سالم‌تری توسعه دهید و یاد بگیرید که به دیگران اعتماد کنید و به آن‌ها تکیه کنید.

به خاطر داشته باشید:

با در آغوش گرفتن شایستگی عشق خود و اذعان به اینکه شما حق دارید به دیگران نزدیک شوید، می‌توانید داستانی منسجم خلق کنید که با اضطراب و ترس مخلوط نشده است. شما می‌توانید محدودیت‌های تجربیات گذشته‌تان را پشت سر بگذارید و در روابط عزیزتان رضایت و آرامش پیدا کنید.

دلبستگی اجتنابی در یک رابطه چه شکلی است؟