فاجعه سکوت: آزار کودکی و خشونت در روابط زناشویی – تحقیق تکان‌دهنده

بررسی اثراتِ آزار در کودکی بر خشونتِ خانگی

تو یه پژوهشی که توی مجله‌ی Molecular Psychiatry چاپ شده، محققین اطلاعاتِ ۱۲,۷۹۴ نفر شرکت‌کننده که تو انگلیس و ولز به دنیا اومده بودن رو بررسی کردن. این اطلاعات از مطالعه‌ی Twins Early Development Study (TEDS) به دست اومده. این مطالعه از سال ۱۹۹۴ شروع شده و دوقلوهایی که تو انگلیس و ولز به دنیا اومده بودن رو توی دوره‌ی بچگی، نوجوونی و اوایل بزرگ‌سالی دنبال کرده. دوقلوها و خانواده‌شون پرسشنامه‌ها رو پر کردن و توی مصاحبه‌هایی درباره‌ی عوامل محیطی و فردی که احتمالاً رو زندگیشون اثر گذاشته، شرکت کردن.

محققین با بررسی تفاوت‌ها بین دوقلوهای همسان و غیرهمسان، از این اطلاعات استفاده کردن تا بفهمن ژن‌ها و محیط‌ها چطوری رو توانایی‌ها، رفتارها و سلامت روان تأثیر می‌ذارن. توی این مطالعه‌ی جدید، محققین فهمیدن که کسایی که تو بچگی آزار دیدن (مثل آزار عاطفی، جسمی یا جنسی و بی‌توجهی عاطفی یا جسمی)، سه برابر بیشتر از هم‌سن و سالاشون تو سن ۲۱ سالگی، با خشونت از طرف شریک عاطفی‌شون مواجه شدن.

البته، خطرِ آزار خانگی با گذشت زمان بیشتر هم می‌شه. به‌طوری‌که وقتی شرکت‌کننده‌ها به سن ۲۶ سالگی رسیدن، اگه تو بچگی آزار رو تجربه کرده بودن، چهار برابر بیشتر از هم‌سن و سالاشون با خشونت از طرف شریک عاطفی‌شون روبه‌رو شدن.

دکتر پاتریزیا پزولی (از دانشگاه UCL، توی رشته‌ی روان‌شناسی و علوم زبان) گفت: «یافته‌های ما با تحقیقاتِ قبلی هم‌خونی داره، که به‌طور کلی خطرِ قربانی شدن از خشونت شریک عاطفی رو برای کسایی که تو بچگی آزار دیدن، سه تا شش برابر بیشتر نشون می‌ده. ولی این‌که این خطر ممکنه با گذشت زمان بیشتر بشه، یه نکته‌ی جدیده.»

تحقیقات در مورد تأثیرِ بدرفتاری تو دوره‌ی کودکی رو روابطِ بزرگ‌سالی

ما این افزایش رو با توجه به شواهدِ قبلی که نشون می‌داد کسایی که در معرض بدرفتاری قرار می‌گیرن، معمولاً تو شبکه‌های اجتماعی‌شون محدودیت‌های تدریجی‌ای رو تجربه می‌کنن، توضیح دادیم. مثلاً، این افراد به‌خاطرِ فرصت‌های کمتری که برای اجتماعی شدن تو دوره‌ی رشدشون داشتن، ممکنه وارد رابطه‌های ناامنی بشن.

تو یکی از بخش‌های این مطالعه، محققین به بررسیِ این موضوع پرداختن که چرا کسایی که تو دورانِ کودکی بدرفتاری رو تجربه کردن، تو رابطه‌های بزرگ‌سالی‌شون با خطرِ بیشتری از آزار روبه‌رو هستن. اونا فهمیدن که بدرفتاری تو دورانِ کودکی، به‌طور خاص خطرِ خشونت تو رابطه‌های نزدیک رو، فراتر از عوامل خطر محیطی و ژنتیکی، زیاد می‌کنه.

در عین حال، تأثیراتِ محیطی که توسط خواهر و برادرها مشترکاً تجربه می‌شه، مثل دینامیکِ خانواده و وضعیت اجتماعی-اقتصادی هنوز بخشِ بزرگی (۴۲-۴۳%) از ارتباط بین بدرفتاری تو دوران کودکی و خشونت تو رابطه‌های نزدیک رو نشون می‌ده. همچنین، عواملِ ژنتیکی (۳۰-۳۳%) که رو رفتار، ویژگی‌های شخصیتی و آسیب‌پذیری در برابر شرایط خاص، از جمله احتمال تجربه یا انجام خشونت اثر می‌ذارن، نقش مهمی دارن.

عوامل بیرونی که مختص هر فرد هستن، مثل گروه‌های هم‌سالان، اتفاقات زندگی یا تجربه‌های شخصی، هم حدود یک‌چهارم (۲۵-۲۷%) از ارتباط بین بدرفتاری تو دوران کودکی و خشونت تو رابطه‌های آینده رو توضیح می‌دن.

دکتر پزولی گفت: «این تفاوت‌ها می‌تونه به ما کمک کنه تا مسیرهای مختلفی که تجربه‌های دوران کودکی می‌تونن رو نتایج زندگی بعد از اون تأثیر بذارن رو درک کنیم و بتونیم مداخله‌های هدفمند رو طراحی کنیم.»

محققین حالا امیدوارن که یافته‌های اونا بتونه به کمک کسایی بیاد که ممکنه آسیب‌پذیر باشن. دکتر پزولی توضیح داد: «امیدواریم تحقیقات ما این توانایی رو به ما بده که عواملِ پیچیده‌ای که خطر رو برای بعضی از افراد زیاد می‌کنه رو شناسایی کنیم و فرصت‌هایی برای پیشگیری و حمایتِ مؤثر ایجاد کنیم.»

این تحقیق نیاز به راهبردهای حمایتی که مبتنی بر شواهد باشن، برای کسایی که تحت تأثیر بدرفتاری تو دوران کودکی قرار گرفتن رو برجسته می‌کنه، به‌ویژه قبل از این‌که اونا وارد رابطه‌های نزدیک بشن، تا بهشون کمک کنه آینده‌ای امن و سالم بسازن.

این تحقیق با حمایت مالی یه کمک‌هزینه از آکادمی بریتانیا/لورهولم به دکتر پزولی انجام شده.