خطر خشونت خانگی برای قربانیان کودک‌آزاری افزایش می‌یابد

تحلیل تأثیر سوءاستفاده در کودکی بر خشونت خانگی

در مطالعه‌ای که در مجله Molecular Psychiatry منتشر شده است، محققان داده‌های ۱۲,۷۹۴ شرکت‌کننده متولد شده در انگلستان و ولز را از مطالعه Twins Early Development Study (TEDS) بررسی کردند. این مطالعه از سال ۱۹۹۴ آغاز شده و دوقلوهای متولد شده در انگلستان و ولز را در طول دوران کودکی، نوجوانی و اوایل بزرگسالی دنبال کرده است. دوقلوها و خانواده‌هایشان پرسشنامه‌هایی را پر کرده و در مصاحبه‌هایی درباره عوامل محیطی و فردی که ممکن است بر زندگی آن‌ها تأثیر گذاشته باشد، شرکت می‌کنند.

با بررسی تفاوت‌های بین دوقلوهای همسان و غیرهمسان، محققان از داده‌ها برای درک چگونگی تأثیر ژن‌ها و محیط‌ها بر توانایی‌ها، رفتارها و سلامت روان استفاده می‌کنند. در مطالعه جدید، محققان دریافتند که شرکت‌کنندگانی که سوءاستفاده در کودکی (مانند سوءاستفاده عاطفی، جسمی یا جنسی و غفلت عاطفی یا جسمی) را گزارش کرده‌اند، سه برابر بیشتر از همسالان خود در سن ۲۱ سالگی با خشونت از سوی شریک عاطفی مواجه شده‌اند.

با این حال، خطر سوءاستفاده خانگی به مرور زمان افزایش یافته است. به طوری که وقتی شرکت‌کنندگان به سن ۲۶ سالگی رسیدند، اگر در کودکی سوءاستفاده را تجربه کرده بودند، چهار برابر بیشتر از همسالان خود با خشونت از سوی شریک عاطفی مواجه شده بودند.

دکتر پاتریزیای پزولی (از دانشگاه UCL در زمینه روانشناسی و علوم زبان) گفت: “یافته‌های ما با تحقیقات گذشته هم‌راستا است، که به طور کلی خطر قربانی شدن از خشونت شریک عاطفی را برای افرادی که سابقه سوءاستفاده در کودکی دارند، سه تا شش برابر بیشتر گزارش می‌کند. با این حال، یافته ما مبنی بر اینکه این خطر ممکن است به مرور زمان انباشته شود، جدید است.”

تحقیقات درباره تأثیر سوءرفتار در دوران کودکی بر روابط بزرگسالی

ما این تشدید را با توجه به شواهد قبلی که نشان می‌دهد افرادی که در معرض سوءرفتار قرار می‌گیرند، معمولاً با محدودیت‌های تدریجی در شبکه‌های اجتماعی خود مواجه می‌شوند، تفسیر کردیم. به عنوان مثال، این افراد به دلیل فرصت‌های کمتر برای اجتماعی شدن در دوران رشد، ممکن است در معرض روابط ناامن قرار گیرند.

در بخشی از این مطالعه، محققان به بررسی دلایلی پرداختند که چرا افرادی که در دوران کودکی سوءرفتار را تجربه کرده‌اند، در روابط بزرگسالی خود با خطر بیشتری از سوءاستفاده مواجه هستند. آن‌ها دریافتند که سوءرفتار در دوران کودکی به‌طور خاص خطر خشونت در روابط نزدیک را فراتر از عوامل خطر محیطی و ژنتیکی افزایش می‌دهد.

در عین حال، تأثیرات محیطی که توسط خواهر و برادرها به اشتراک گذاشته می‌شود، مانند دینامیک خانواده و وضعیت اقتصادی-اجتماعی، هنوز بخشی بزرگ (42-43%) از ارتباط بین سوءرفتار در دوران کودکی و خشونت در روابط نزدیک را نشان می‌دهد. همچنین، عوامل ژنتیکی (30-33%) که بر رفتار، ویژگی‌های شخصیتی و آسیب‌پذیری در برابر شرایط خاص، از جمله احتمال تجربه یا ارتکاب خشونت تأثیر می‌گذارند، نیز نقش مهمی دارند.

عوامل خارجی منحصر به فرد هر فرد، مانند گروه‌های همسالان، رویدادهای زندگی یا تجربیات شخصی نیز حدود یک‌چهارم (25-27%) از ارتباط بین سوءرفتار در دوران کودکی و خشونت آینده در روابط نزدیک را توضیح می‌دهند.

دکتر پزولی گفت: «این تمایزات می‌توانند به ما کمک کنند تا مسیرهای مختلفی را که تجارب کودکی می‌توانند بر نتایج زندگی بعدی تأثیر بگذارند، درک کنیم و مداخلات هدفمند را طراحی کنیم.»

محققان اکنون امیدوارند که یافته‌های آن‌ها بتواند به کمک افرادی که ممکن است آسیب‌پذیر باشند، بیاید. دکتر پزولی توضیح داد: «امیدواریم تحقیقات ما به ما این امکان را بدهد که عوامل پیچیده‌ای را که خطر را برای برخی افراد افزایش می‌دهد، شناسایی کنیم و فرصت‌هایی برای پیشگیری و حمایت مؤثر ایجاد کنیم.»

این تحقیق نیاز به استراتژی‌های حمایتی مبتنی بر شواهد برای افرادی که تحت تأثیر سوءرفتار در دوران کودکی قرار گرفته‌اند را برجسته می‌کند، به‌ویژه قبل از اینکه آن‌ها وارد روابط نزدیک شوند، تا به آن‌ها کمک کند آینده‌ای امن و سالم بسازند.

این تحقیق با حمایت مالی یک کمک‌هزینه از آکادمی بریتانیا/لورهولم به دکتر پزولی انجام شده است.